ΚΚ33ΟΕ6: Οκτωβριανή Επανάσταση (ΣΤ’): Νέοι δουλοπάροικοι

Ο Λένιν και οι συντρόφοι του… νομίζουν πως μπορούν να διαπράξουν κάθε έγκλημα, όπως τη σφαγή στην Πετρούπολη, την αιματηρή κατάληψη της Μόσχας, την κατάργηση της ελευθερίας του λόγου, τις παράλογες συλλήψεις – όλες τις ωμότητες…

1. Μια κι έχουμε την επέτειο της ένδοξης Επανάστασης, που στην πραγματικότητα δεν έγινε, ας δούμε μια άλλη άποψη.

Στις 22/3/1947 ο κατασκευαστής Zedmidko έγραψε στον σύντροφο Μπέρια: “Για να αξιοποιήσω την τοποθεσία πρέπει να οργανωθεί ακόμα ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως για 5.000 άτομα. Χρειάζονται 30.000 μέτρα πισσωμένου μουσαμά για σκηνές και 50 τόνοι συρματόπλεγμα”.

Ακόμα ένα στρατόπεδο για τους σκλάβους που οικοδομούσαν “τη σοσιαλιστική κοινωνία”. Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες πίσω από συρματόπλεγμα ζώντας σε σκηνές πισσωμένου μουσαμά, χειρότερα κι από τους δουλοπάροικους της φεουδαρχίας, σέρνονταν στο μονοπάτι του λενινισμού φτιάχνοντας δρόμους, γεφύρια, κανάλια, κτήρια αποθήκες ή σταθμούς ενέργειας κλπ.

Ο Μπέρια, υπουργός Εσωτερικών και αστυνομίας, ήταν ο μεγαλύτερος και μονοπωλιακός “παραγωγός” της χώρας με λεγεώνες εργατών που δεν είχαν κανένα δικαίωμα πέρα από το 11άωρο εργασίας τους!

Το 1953 (χρονιά θανάτου του Στάλιν) οι μυριάδες εργάτες δουλοπάροικοι στο ορυχεία ανέβασαν τον χρυσό της ΕΣΣΔ σε 2.050 τόνους, όσο ποτέ άλλοτε.

2. Ο Στάλιν απλώς ακολουθούσε τις πατημασιές του πρώτου διδάξαντος, Βλαντίμιρ Ίλιτς Ουλιάνοβ Λένιν. Τον Οκτώβριο, 1927, δήλωνε στο 15ο κομματικό Συνέδριο – “Ναι, συλλαμβάνουμε τους [ταραχοποιούς που διώξαμε από το Κόμμα] και θα συνεχίσουμε να τους συλλαμβάνουμε αν δεν σταματήσουν να υπονομεύουν το κόμμα και το Σοβιετικό καθεστώς”. Ο Στάλιν απλώς ακολουθούσε τον δρόμο της βίας και καταπίεσης που είχε πλακοστρώσει ο Λένιν. Ούτε τα στρατόπεδα ούτε η καταναγκαστική εργασία ήταν το 1947 ή το 1927 νέα φαινόμενα.

Ναι, ο Λένιν ενθουσιαζόταν με τους “εργαζόμενους”, με τους προλετάριους, τους αγαπούσε ως ειδική τάξη, πρωτοπορία, αλλά δεν μπορούσαν να αγωνιστούν για την απελευθέρωσή τους ανεξάρτητα. Θα χρειάζονταν ειδική καθοδήγηση από τους Μπολσεβίκους. Ειδικά από τον ίδιο!

3. Στις 17/4/1923, ανοίγοντας το 12ο κομματικό Συνέδριο, ο αγαπητός του Λένιν Κάμενεβ διαβεβαίωνε τους συνέδρους: “Με την εργατική τάξη υπό την καθοδήγηση του Λένιν ταξιδέψαμε ένα … μοναδικό στην ιστορία δρόμο … Είμαστε το μόνο Κόμμα Κομμουνιστών που … οργανώνει … εργάτες και αγρότες για να θέσουμε στην υπηρεσία τους τα πανάρχαια σύνεργα της καταπίεσής τους. Είμαστε το πρώτο κράτος που μετατρέπει αυτά τα σύνεργα του εθνικού πλούτου, γη, σχολεία και παιδεία, όλα όσα είχαν δημιουργηθεί από εργασία και ως τώρα ήταν στα χέρια της άρχουσας τάξης μόνο για να καταπιέζουν, τα μετατρέπει σε όργανα απελευθέρωσης και τα δίνει όλα στην εργατική τάξη”. (Χειροκροτήματα).

Ήταν η εργατική τάξη η πρωτοπορία της επανάστασης; Είχαν όλα τα πλούτη του έθνους, γη, εργοστάσια, σχολεία κλπ, δοθεί σε αυτή; Έγιναν οι εργάτες και αγρότες η κυρίαρχη δύναμη όντως, “ή δικτατορία του προλεταριάτου”;

4. Από τον Οκτώβριο, 1917, ως τον Αύγουστο, 1991, οπότε το Σοβιετικό καθεστώς κατέρρευσε πλήρως η χώρα κυβερνιόταν αρχικά από “επαγγελματίες επαναστάτες” (Λένιν, Κάμενεβ, Ζινόβιεβ, Τρότσκι, Στάλιν κλπ δεν είχαν δουλέψει ποτέ, ο δε Στάλιν λήστευε τράπεζες στη Γεωργία!) και μετά από κομματικούς απαράτσικ (=αξιωματούχους), μερικοί μόνο από τους οποίους είχαν προλετάρια προέλευση.

Δεν θεωρεί κανείς συνήθως τον Λένιν ως προωθητή δουλειάς σκλάβων. Αλλά οι δεκάδες χιλιάδες Μενσεβίκοι, αναρχικοί, αριστοκράτες Σοσιαλδημοκράτες, κουλάκοι κλπ, που στέλνονταν στα μετακινούμενα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας τι ήταν;

Η επαναστατική του δημοκρατία είχε ως πεμπτουσία της “την οργανωμένη, συστηματική χρήση καταναγκασμού”. Βία, καταναγκασμός και τρόμος ήταν τα μέσα για την καταστροφή της παλαιάς τάξης και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού!

Γι’ αυτό υπήρχαν τα βιβλιάρια εργασίας, μετά οι άδειες, οι ταυτότητες και η καθήλωση των αγροτών κι εργατών σε καθορισμένες περιοχές. (Οι υπόλοιποι στα γκουλάγκ πίσω από συρματόπλεγμα.)

5. Με τη δικτατορία της οπλισμένης εργατικής τάξης, έγραψε ο Λένιν στο Κράτος κι Επανάσταση (1917), “θα ελέγχονται οι υπερασπιστές των καπιταλιστικών παραδόσεων και θα είναι απίστευτα δύσκολο να αποφεύγονται ο έλεγχος και απολογισμός … και θα συνοδεύονται από γρήγορη και σκληρή τιμωρία [για τους παραβάτες]. Έτσι η ανάγκη να ακολουθούνται οι απλοί βασικοί κανόνες της ανθρώπινης κοινωνίας θα γίνουν σύντομα συνήθεια”. Ο τρόμος και η συνήθεια έκανε τους πολίτες μηχανικά πλάσματα, ρομπότ, υπάκουα στις δικτατορικές διαταγές.

Ο καταναγκασμός ήταν το κύριο γνώρισμα του “πολεμικού κομμουνισμού” που αρχικά συνδεόταν με τα 3 πρώτα χρόνια της δύσκολης εμπόλεμης και μετά εμφύλιας σύρραξης. Το δεύτερο γνώρισμα ήταν η εξάλειψη ατομικής περιουσίας. Η παραγωγή όλη έγινε κρατικό μονοπώλιο.

Μα “ο πολεμικός κομμουνισμός” έμεινε και μετά το 1921 κι επανήλθε μετά τη Νέα Οικονομική Πολιτική, που ο Λένιν επέβαλε όταν οι κρατικοποιήσεις και κολεκτιβοποιήσεις δεν απέδωσαν. Ήταν μια ακόμα “φάση” στην ατελεύτητη ταλαιπωρία προς τον σοσιαλισμό.

6. Ο Στάλιν αξιοποίησε τον λενινισμό, όλες τις επινοήσεις του μέντορά του, στο έπακρο, έτσι που οι εργαζόμενοι ουδέποτε πήραν στα χέρια τους τα εθνικά πλούτη και την εξουσία.

Η πολιτική διαλεκτική του Λένιν, που μετέτρεψε την υποθετική δικτατορία της εργατικής τάξης σε δικτατορία του Κόμματος, επέτρεψε στον Στάλιν να μετατρέψει την κομματική δικτατορία σε απολυταρχία, σε δικτατορία του ενός Ηγέτη: ολοκληρωτισμός.

Ο Καρλ Κάουτσκι, μισητός αντίπαλος του Λένιν έγραψε: “Ο Σοβιετικός σοσιαλισμός δεν είναι καθόλου σοσιαλισμός διότι εγέρθηκε όχι από αφθονία και την ‘ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων’, μα από έλλειψη και καθυστέρηση. Και ο στρατιωτικοποιημένος κομμουνισμός [του] είναι αποτέλεσμα όχι της επαναστατικής διαδικασίας μα της αποσύνθεσης που έφεραν ο εγχώριος και ξένος πόλεμος” (Σοσιαλδημοκρατία κατά Κομμουνισμού Νέα Υόρκη 1946).

7. Τριάντα έτη νωρίτερα, στις 7 Νοεμβρίου,1917 ο Μάξιμ Γκόρκι έγραψε στο περιοδικό του Νέα Ζωή – Novaya Zhizn: «Ο Λένιν, ο Τρότσκι και οι συνοδοιπόροι τους είναι ήδη μεθυσμένοι με το βρομερό δηλητήριο της εξουσίας, όπως δείχνουν με την ελεεινή στάση τους ενάντια στην ελευθερία του λόγου, του ατόμου και των δικαιωμάτων για τα οποία πολεμά μια δημοκρατία… Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να αφήσουν αυτούς τους τυχοδιώκτες και τρελούς να σωρεύσουν στα κεφάλια του προλεταριάτου εγκλήματα επαίσχυντα, παράλογα κι αιματηρά, για τα οποία δεν θα πληρώσει ο Λένιν μα το ίδιο το προλεταριάτο.»

Σε άλλο άρθρο του ο Γκόρκι έγραψε: «Ο Λένιν και οι συντρόφοι του… νομίζουν πως μπορούν να διαπράξουν κάθε έγκλημα, όπως τη σφαγή στην Πετρούπολη, την αιματηρή κατάληψη της Μόσχας, την κατάργηση της ελευθερίας του λόγου, τις παράλογες συλλήψεις – όλες τις ωμότητες των [τσαρικών υπουργών]. Σε αυτή την κατεύθυνση οδηγεί ο σημερινός ηγέτης τους προλετάριους. Ας κατανοήσουμε πως ο Λένιν δεν είναι κάποιος παντοδύναμος μάγος, μα ένας ψυχρός κολπαδόρος που δεν τιμά ούτε νοιάζεται για τη ζωή των προλετάριων».

Έτσι έβλεπε τον Λένιν και την Επανάσταση όχι κάποιος πολιτικός αντίπαλος ή εχθρός αριστοκράτης, μα ένας εγκάρδιος φίλος που τον είχε στηρίξει οικονομικά στην εξορία και στην επανάσταση και ήταν γραμμένος στο Κόμμα!

Αυτή ήταν η πεμπτουσία της Οκτωβριανής κατάληψης του κράτους από τους Μπολσεβίκους του εξουσιολάγνου Λένιν.