1. Με την ίδρυση της ΕΣΣΔ το 1922 κάθε «δημοκρατία» συνέταξε τον δικό της ποινικό κώδικά σύμφωνα με τις αρχές του ΚΚΣΕ.
Ο Λένιν έδωσε τις κατάλληλες οδηγίες στον Κομισάριο Δικαιοσύνης Kursky: «Θα πρέπει να διευρύνουμε τη χρήση εκτέλεσης (κι εκτόπισης στο εξωτερικό)… Ο νόμος δεν πρέπει να καταργήσει τον τρόμο. Μια τέτοια υπόσχεση θα ήταν αυταπάτη ή εξαπάτηση. Ο τρόμος πρέπει να υλοποιηθεί και να νομιμοποιηθεί ως αρχή δίχως υπεκφυγή ή διακόσμηση».
Αυτό έγινε η βάση για το διαβόητο άρθρο 58 του Σοβιετικού Ποινικού Κώδικα όπως και παρουσιάζεται (σ 549) στον τόμο 45 των Απάντων του Λένιν, 1970.
Αλλά η Τσέκα απέκτησε παντοδυναμία πολύ νωρίτερα. Μπορούσε να ερευνήσει, να συλλάβει, να καταδικάσει και να εκτελέσει ποινές. Χιλιάδες και χιλιάδες πολίτες βασανίστηκαν κι εκτελέστηκαν (δίχως δίκη από κανένα δικαστήριο) στα κελιά αυτής της αστυνομίας του τρόμου.
2. Στις 14/5/21 το Πολιτμπιρό υπό την προεδρία του Λένιν, διεύρυνε τις δυνάμεις της Τσέκα ώστε
να συλλαμβάνει ηγέτες των μοναρχικών, των δεξιών σοσιαλεπαναστατών και των Μενσεβίκων,
να καταγράφει και να επιτηρεί στρατηγούς και αξιωματικούς, να επιτηρεί όλο τον Κόκκινο Στρατό και την ηγεσία του…
Ο Λένιν μάλιστα έκανε συστάσεις για τεχνικές λεπτομέρειες: «η κράτηση κι επιτήρηση πρέπει να γίνονται τέλεια (με ειδικά χωρίσματα και ντουλάπες για αλλαγή ρούχων)ˑ ξαφνικές έρευνεςˑ διπλοί και τριπλοί ξαφνικοί έλεγχοι… χρήσιμο οι συλλήψεις να γίνονται νύχτα».
Κονδύλια συνεχώς δίνονταν έτσι που η Τσέκα έγινε ουσιαστικά κεντρικός θεσμός του κράτους διαχέοντας τρόμο όχι μόνο τους πολίτες γενικά μα και στους ίδιους τους Μπολσεβίκους και κομματικούς. Το Κόμμα έπαψε να την ελέγχει πλέον. Μόνο ο Ηγέτης της χώρας ήταν υπεράνω της Τσέκα!
3. Ο N. Krylenko προσπάθησε και για λίγο κατάφερε να αλλάξει το δικαίωμα της Τσέκα να εκτελεί δίχως δίκη (παρότι συμφωνούσε με και προωθούσε την πολιτική του τρόμου). Μα ο Dzerzhinsky εναντιώθηκε γρήγορα και ο Λένιν συμφώνησε μαζί του: και οι δύο δέχθηκαν να μη γίνονται τέτοιες εκτελέσεις στις επαρχίες.
Ο Krylenko έγραψε πως η Τσέκα σύντομα μετά έγινε σχεδόν ανεξάρτητο Κομισαριάτο (=υπουργείο), «τρομακτικό στην ανηλεότητα της καταπίεσής του και την αδυναμία οποιασδήποτε ματιάς να διαπεράσει στα βάθη των ενεργειών του».
Ο ίδιος ο Krylenko έγινε Κομισάριος Δικαιοσύνης της Δημοκρατίας Ρωσίας και το 1936 της ΕΣΣΔ. Μα το 1938 κατηγορήθηκε ως «καταστροφέας και αντι–λενιστής» (!) κι εκτελέστηκε 29/7/38. Το πρωί της ημέρας του Ιανουαρίου που συνελήφθη (το βράδυ), του τηλεφώνησε ο ίδιος ο Στάλιν να το πει πως παρά την απομάκρυνσή του από το υπουργείο Δικαιοσύνης, τον εμπιστευόταν και να μην ανησυχεί!
4. Παράλληλα με την Τσέκα αναπτύχθηκαν ειδικά δικαστήρια για πολιτικές ή αντεπαναστατικές υποθέσεις, σαν αυτά του Στάλιν όπου χιλιάδες πρώην πιστοί εκκαθαρίστηκαν (σαν τον Κριλένκο)!
Ένας δικηγόρος υπεράσπισης σε αυτά τα δικαστήρια, που δεν είχαν την ωμότητα και αμεσότητα της Τσέκα, έγραφε το 1922: «Δεν υπήρχε δικαίωμα έφεσης ενάντια στην όποια ποινή σε αυτά τα δικαστήρια. Η ποινή δεν χρειαζόταν επικύρωση κι εκτελούνταν σε 24 ώρες».
Δεν είναι γνωστό πόσοι σκοτώθηκαν στην εξέγερση των στρατιωτών και ναυτών στη νήσο Κρόνστατ (Μάρτιος 1921) που πνίγηκε στο αίμα από 50.000 στρατιώτες, σταλμένους από τον Λένιν. Μα 167 ναυτικοί (του θωρηκτού Πετροπαβλόσκ) καταδικάστηκαν κι εκτελέστηκαν στις 20 του μήνα σε τέτοιο δικαστήριο – που συνέχισε και τον Απρίλιο να καταδικάζει. Στο τέλος του 1921, που ήταν o χρόνος οπότε οι Μπολσεβίκοι είχαν κατατροπώσει πια τους Λευκούς αντεπαναστάτες, εκτελέστηκαν 4.330 αξιωματικοί και κληρωτοί του νικηφόρου Κόκκινου Στρατού!
Αλησμόνητη παραμένει η φράση του Λένιν για την Τσέκα: «Ο καλός κομμουνιστής είναι και καλός τσεκιστής». Κι έτσι η Τσέκα πολυβολούσε την πορεία της του τρόμου μέσα από τις μάζες των πολιτών!
5. Ο τρόμος δεν προέρχεται από τον Μαρξ ή Ένγκελς και δεν έχει καμία σχέση με τα γραπτά τους. Αυτοί καταδίκασαν απερίφραστα τους τρομοκράτες του Μπλανκί.
Γι’ αυτό επιμένω πως στην πραγματικότητα, άσχετα με τα γραπτά του για το κοινό, ο Λένιν δεν ήταν μαρξιστής.
Ο ίδιος παραπέμποντας εκτεταμένα και στον Μαρξ κα στον Ένγκελς, έγραφε το 1917 στο Κράτος κι Επανάσταση (κεφ. 4, §2): Όταν οι προλετάριοι καταλάβουν την εξουσία κι έχουν καταργηθεί οι τάξεις, όπως σίγουρα, σύμφωνα με τοτινές και μεταγενέστερες δηλώσεις, είχε γίνει το 1921 στη Ρωσία, «οι εργάτες πρέπει να αρνηθούν πια τη χρήση της οργανωμένης βίας (δηλαδή τη χρήση του κράτους..)».
Μα ο ίδιος ποτέ δεν σκέφθηκε να το κάνει! Απεναντίας, έκανε το αντίθετο!
Απορείς, λοιπόν, με την αβυσσαλέα, σχεδόν σχιζοφρενική αντίφαση μεταξύ θεωρίας για το θεαθήναι και εφαρμοσμένης πρακτικής.
Αλλά το κύριο και χειρότερο σημείο είναι πως ο δύσμοιρος κόσμος (ακόμα και πρωτοκλασάτοι μπολσεβίκοι) έπρεπε για πολλές δεκαετίες να συνηθίσουν να ζουν με την αγωνία μήπως και ξυπνήσουν από μεταμεσονύχτια χτυπήματα στην πόρτα τους από μυστικούς αστυνομικούς.
