Ο ρωσικός εθνικισμός δεν είναι κάτι καινούργιο, με τον Πούτιν και τους αυλοκόλακες και τους οπαδούς του. Ούτε, φυσικά, περιορίζεται ο εθνικισμός στη Ρωσία. Ο εθνικισμός είναι αρρώστια, μια μόλυνση, μια πυρετική κατάσταση, και προκαλείται από βλακεία και πατριδοκαπηλία.
Είναι φυσικό για έναν λαό να νιώθει υπερηφάνεια για την ένδοξη ιστορία του έθνους του, των προγόνων του, αν όντως έχουν αφήσει ένδοξα έργα στον λόγο, στη μουσική, στην πέτρα και στο ξύλο: αν έχουν ανυψώσει τον λαό με τις τέχνες και κανόνες Δικαίου έτσι που να είναι φωτεινό παράδειγμα για όλη την ανθρωπότητα και να προάγουν πολιτισμό. Τέτοια υπερηφάνεια δεν κομπάζει κι εξυμνεί το έθνος ακόμα και όταν οι ηγέτες του έχουν τρελαθεί από φιλοδοξία και αλαζονεία σαν τον Έλληνα Αλέξανδρο ή τον Γάλλο Ναπολέοντα που επιδόθηκαν σε κατακτητικές εκστρατείες όπως τόσοι άλλοι βάρβαροι.
Ο Λιβανέζος ποιητής Χαλίλ Γκιμπράν γράφει στο Garden of the Prophet “Να λυπάστε το έθνος που δεν υψώνει τη φωνή του παρά μόνο όταν βρίσκεται σε κηδεία και δεν υπερηφανεύεται παρά μόνο όταν βρίσκεται μέσα στα αρχαία μνημεία του…” Υπάρχει μέτρο σε όλα.
Το μέτρο ξεχνιέται όμως και όλο πιο συχνά λαϊκιστές πολιτευτές, άρρωστοι από φιλοδοξία κι εξουσιολαγνεία, προωθούν διχασμό και μίσος. Αυτό το γνωρίζουμε πολύ καλά στην Ελλάδα από τον 19ο αιώνα καθώς η χώρα προσπαθούσε να γίνει πολιτισμένη χώρα της Ευρώπης ως τον Εμφύλιο της δεκαετίας 1940, την επταετή χούντα των κολονέλλων και τις κοκορομαχίες της Μεταπολίτευσης με τους κεντροαριστερούς του ΠΑΣΟΚ και του Σύριζα.
Τον ίδιο λαϊκισμό κι εθνικισμό βρίσκουμε στη Ρωσία με την κατάρρευση της στυγνής Σοβιετίας και την ανάδυση της Ρωσικής Ομοσπονδίας και άλλων ανεξάρτητων κρατών (1989-1992).
Ο μαθηματικός Ιγκόρ Σαφάρεβιτς, φίλος του Σολζενίτσιν, αντισημίτης και ιδεολόγος του ακραίου εθνικισμού, έγραψε στο περιοδικό Den (= Ημέρα), του άλλου ακραίου εθνικιστή φασίστα Alexander Prokhanov (συνιδρυτή αργότερα της διαβόητης Λέσχης Izborsk), τεύχος 28/3 – 3/4/93 :
Η Σεβαστούπολη είναι το κλειδί για την αναγέννηση της χώρας (…) είναι ένας από τους ιστορικούς προσκυνηματικούς τόπους της Ρωσίας. Η Χερσώνα [στην Ουκρανία] είναι το σημείο όπου βαφτίστηκε ο Αγ. Βλαδίμηρος και τάφηκαν οι Kaznilov και Nakhimov [ναύαρχοι του ρωσικού στόλου στη Μαύρη Θάλασσα, πέθαναν 1854 και 1855 αντίστοιχα στον πόλεμο της Κριμαίας ενάντια στους Οθωμανούς]. Η Σεβαστούπολη αποτελεί κλειδί για την Κριμαία η οποία αποκόπηκε από το σώμα της Ρωσίας λόγω της (…) απόφασης του Χρουστσόφ. Οι άνθρωποι στην Κριμαία έχουν (…) τη θέληση να πολεμήσουν (…). Η Κριμαία ασκεί μεγάλη επιρροή (…) στα νότια εδάφη – στη Novorossiya [ρωσική αυτοκρατορική επαρχία Βόρεια της Μαύρης Θάλασσας (που όμως αποκτήθηκε μόλις τον 18ο αιώνα από τη Μεγάλη Αικατερίνη (1729-1796)!)]. Το σχέδιο για την ενοποίηση της Σεβαστούπολης, της Κριμαίας, της Novorossiya και της Ρωσίας δεν είναι κάποιο προδοτικό πλάνο του ρωσικού ιμπεριαλισμού. Είναι μια προσπάθεια για τον ορισμό μιας φυσικής και οργανικής μορφής της ρωσικής ύπαρξης έπειτα από τη σημερινή καταστροφή [=διάλυση της Σοβιετίας και αποτυχία του κινήματος των κομμουνιστών Αυγ. 1991 και Μαρ. 1993 όταν ο Γιέλτσιν ανακοίνωσε τηλεοπτικά διάταγμα για “ειδική διακυβέρνηση” που θα περιόριζε τα πολιτικά άκρα, κομμουνιστές και τους ακροδεξιούς εθνικιστές του Προχάνοφ και κα Ναροτσίσκαγια].
Επιπλέον, εκείνη την ίδια εποχή ο κατακερματισμός της ΕΣΣΔ επιρρίφθηκε στους Δυτικούς και τους φιλελεύθερους φορείς της Δυτικής επιρροής στη Ρωσία. Ο Ρώσος στοχαστής Αλ. Ζινόβιεφ έγραψε : “Η Δύση ήθελε να καταστρέψει τη Ρωσία με τα χέρια της (ναζιστικής) Γερμανίας. Απέτυχε. Τώρα προσπαθεί να κάνει το ίδιο με το πρόσχημα της μάχης υπέρ της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κοκ. Είναι ένας πόλεμος μεταξύ δύο πολιτισμών.”
Και οι δύο Ρώσοι ψεύδονται άτσαλα, ξεδιάντροπα. Εξίσου ψεύδεται πολύ πιο φανερά το Den όταν έγραψε την ίδια εποχή πως η ανάπτυξη της Δύσης (ΗΠΑ κλπ.) οφειλόταν στην τροφοδότησή τους με φτηνούς ρωσικούς πόρους : “Δίχως τους πόρους μας η ευημερία της Δύσης θα καταρρεύσει αμέσως”!!!
Όπως βλέπετε, οι ιδέες που κινητοποίησαν τον Πούτιν μετά το 2012 στην κατάληψη της Κριμαίας (2014) υπήρχαν σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού: επικρατούσε όχι μόνο σε όσους λαχταρούσαν τα σοβιετικά μεγαλεία τους και τους οπαδούς του Στάλιν, μα και τους εθνικιστές και τους δήθεν διανοούμενους – πολύ πριν ο Πούτιν ανακαλύψει τον “χριστιανικό φασισμό” του Ιβάν Ιλίιν.
Ήδη το 1991 οι Ρώσοι έστειλαν δυνάμεις να καταστείλουν βίαια την ειρηνική ανεξαρτησία των Βαλτικών χωρών σκοτώνοντας κάπου 25 πολίτες και τραυματίζοντας πολύ περισσότερους στο Βίλνιους, Λιθουανία. Και το 1992 στρατεύματα εισέβαλαν στη Γεωργία και απέσπασαν την Αbhasia με πολύ περισσότερα θύματα και καταστροφές. Και κανείς δεν ήξερε (σίγουρα όχι ο Γκορμπατσόφ) ποιοι έδιναν τέτοιες διαταγές στον Στρατό.
Ήταν επόμενο, λοιπόν, πως κάποια ώρα ο εθνικισμός και η αναβίωση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας θα έπαιρναν τον έλεγχο αφού δεν υπήρχε πραγματική επιθυμία για δημοκρατία στη Ρωσία, όπως υπήρχε και μάλιστα έντονη στην Ουκρανία.
Ο Ζινόβιεφ είχε δίκιο. Ο Γιέλτσιν και οι οπαδοί του για λίγο στράφηκαν προς τη Δυτική Δημοκρατία. Μα η προσπάθεια ήταν ανίσχυρη να επηρεάσει όλες τις άλλες ιδεολογίες και τη γενικότερη νοοτροπία που ήθελε “Μεγάλη Ρωσία” και έναν “ηγέτη λυτρωτή”!
Μα συγχρόνως ψεύδεται διότι η Αμερική είχε, και πολύ νωρίτερα ανέπτυσσε όλους του πόρους (εκτός ίσως από διαμάντια) που είχε και η Ρωσία. Περίπου 100.000 Αμερικανοί τεχνίτες, ηλεκτρολόγοι και μηχανικοί πήγαν στη Ρωσία να βοηθήσουν στη δεκαετία 1930 την εκβιομηχάνισή της. Η Δύση όχι μόνο δεν έστειλε τους Γερμανούς το 1941 μα, απεναντίας, βοήθησε να εξοπλιστούν οι Σοβιετικοί και ο Στάλιν παραδέχθηκε πως δίχως τη βοήθεια της Βρετανίας πρώτα (1941) και των ΗΠΑ μετά (1942) η ΕΣΣΔ θα αναγκαζόταν να παραδοθεί.
Ο Χρουστσόφ πολύ ορθά μεταβίβασε την Κριμαία στους Ουκρανούς διότι ήταν ιστορικά ουκρανική επαρχία, πριν την καταλάβει μαζί με άλλα εδάφη η Μεγάλη Αυτοκράτειρα τον 18ο αιώνα. Ο δε Άγιος Βλαδίμηρος που βαπτίστηκε το 980 ήταν του Κιέβου και της Ουκρανίας. Η Μόσχα δεν υπήρχε καν τότε κι εγέρθηκε 200 έτη αργότερα από τη Χρυσή Ορδή των Μογγόλων που είχαν καταλάβει την περιοχή ως το Νόβγκοροντ και είχαν καταλύσει το Κίεβο.
Οι χάρτες πιο κάτω δείχνουν την ξεχωριστή ανάπτυξη της Ουκρανίας και του Μεγάλου Δουκάτου της Μόσχας.
Στους πρώτους 4 χάρτες ενώ το Κίεβο είναι κέντρο και πρωτεύουσα χώρας (ή επαρχίας αργότερα) η Μόσχα δεν υπάρχει ούτε σαν χωριουδάκι. Αναφέρεται για πρώτη φορά το 1147 ως μια μικρή πόλη στο δυτικό σύνορο του Πριγκιπάτου Vladimir-Suzdal που αναπτύχθηκε αργόρρυθμα μα κάηκε σε στάχτες με την επέλαση των Μογγόλων 1245 που έσφαξαν τους πάντες κι έκαψαν τα πάντα. Αναδύεται πάλι 100 χρόνια αργότερα το 1260 ως πριγκιπάτο του Δανιήλ γιού του Αλεξάντερ Νέφσκι. Και στα μέσα του 14ου αιώνα η Χρυσή Ορδή ενθάρρυνε και προώθησε το πριγκιπάτο της Μόσχας να μεγαλώσει. (χάρτης 8) Το 1380 γίνεται ανεξάρτητο και στον 15ο αιώνα γίνεται το σημαντικό πια Μεγάλο Πριγκιπάτο της Μόσχας.
Στον χάρτη 10 η Ουκρανία είναι μέρος της Αυτοκρατορίας Πολωνίας –Λιθουανίας (μέσα 15ου αιώνα) ενώ η Ρωσία αναπτύσσεται μακριά, ανεξάρτητα.
Μόνο στον χάρτη 12, μετά το 1689 η Ουκρανία, ή μέρος της, και μετά το 1800 άλλο μέρος της καταλαμβάνεται από τη Ρωσία.
Η αυτοκρατορία των Μογγόλων, η Χρυσή Ορδή, 1245.
Εδώ πάλι η Χρυσή Ορδή όπου και Κίεβο και Μόσχα συνυπάρχουν υπό την επικυριαρχία των Μογγόλων.
Εδώ το ισχυρό Μεγάλο Δουκάτο της Μόσχας, μα δίχως το Κίεβο!
Εδώ το Ρους του Κιέβου μα δίχως τη Μόσχα!
Ακολούθησε η εξάπλωση των Σλαβικών Φύλων προς βορρά και ανατολή μέσα στην επικράτεια των Μογγόλων, όπως στον επόμενο χάρτη.
Η Ρωσία του 1453, όταν έπεσε και η Κωνσταντινούπολη στους Οθωμανούς, ενώ το Ρους του Κιέβου ήταν επαρχία της Κοινοπολιτείας Πολωνίας-Λιθουανίας.
Και η επέκταση της Ρωσίας με κατακτήσεις σε διαφορετικές περιόδους. Οι Πούτιν, Λαβρόφ και άλλοι απλούστατα ψεύδονται, και μάλιστα πολύ χοντρά, όταν διεκδικούν διάφορες περιοχές ως ρωσικές, ενώ ήταν βίαιες κατακτήσεις! Πάλι καλά που δεν διεκδικούν πίσω την Αλάσκα! Ο χάρτης δείχνει την επεκτατική εξέλιξη πολύ καθαρά! Όλες αυτές οι περιοχές έχουν κάθε δικαίωμα να ζητήσουν την ανεξαρτησία τους από τη Ρωσία!
