1. Η ελληνική αρθρογραφία για τον κομμουνισμό στην Καμπότζη (Cambodia, Kampuchea) είναι ελάχιστη. Ακόμα και για την ιστορία της χώρας αυτής που είχε παλαιότερα έναν εξαιρετικό πολιτισμό. Στο διαδίκτυο τα πιο πολλά κείμενα είναι για τα αξιοθέατα του τουρισμού. Και αυτό δείχνει τουλάχιστον πως οι καμποτζιανοί ξεπέρασαν επιτέλους τα βαθιά τραύματα που προκάλεσε στη χώρα η ιδιόρρυθμη μα καταστροφική λενινιστική/μαοϊκή λαίλαπα του Πολ Ποτ.
Ο Πολ Ποτ είναι γέννημα και θρέμμα της μαοϊκής παράδοσης μα μέσα από τους κομμουνιστικούς κλώνους του Βιετνάμ και του Λάος. Το τυραννικό καθεστώς του ήταν αποκύημα των προσπαθειών του Μάο για κομμουνιστοποίηση (αποτυχημένη!) μέσω της Πολιτιστικής Επανάστασης και του Μεγάλου Άλματος Μπροστά. Σε σύγκριση με τις επιτυχίες του εγκληματικού Πολ Ποτ, αυτά φαντάζουν ως απλοϊκά σκίτσα.
2. Ο απάνθρωπος τύραννος της πολύ χαμηλής νοημοσύνης και ανύπαρκτης συμπόνιας κατόρθωσε τον πιο ριζοσπαστικό κοινωνικό μετασχηματισμό σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ξεπερνώντας κατά πολύ τους Μάο, Στάλιν και Λένιν. Δεν υπήρξε καμιά μεταβατική (μακρά) περίοδος, όπως απαιτούσε η μαρξική θεωρία κι έδειξε η εμπειρία στη Ρωσία και στην Κίνα.
Το χρήμα καταργήθηκε σε μία εβδομάδα. Ή κολεκτιβοποίηση στην σύνολη χώρα ολοκληρώθηκε σε λιγότερα από 2 έτη (ενώ στην Σοβιετία και Κίνα χρειάστηκαν περίπου 18 έτη). Οι κοινωνικές διαφορές εξαφανίστηκαν με την εξαφάνιση ολόκληρων τάξεων εύπορων πολιτών, επιχειρηματιών και διανοούμενων. Ο παμπάλαιος ανταγωνισμός μεταξύ αστικών και αγροτοκτηνοτροφικών περιοχών εξαφανίστηκε με το άδειασμα των πόλεων από αστούς μέσα σε μία βδομάδα!
Σε αυτή την απίστευτη και απάνθρωπη διαδικασία πέθαναν από αδυναμία, αρρώστια, ασιτία, βασανισμούς κι εκτελέσεις εκατομμύρια πολίτες, γέροι και μικρά παιδιά. Ο ίδιος ο Πολ Ποτ, που είχε κάθε λόγο να μειώσει τον αριθμό, ανέφερε 600.000 θύματα! Ο ακριβής αριθμός είναι ακόμα άγνωστος.
3. Το καθεστώς των Χμερ Ρουζ ήταν τελευταίο στη σειρά, μα πολύ ιδιαίτερο, πολύ πιο άσπλαχνα ανθρωποβόρο κι, ευτυχώς, πολύ σύντομo. Είχε τελειώσει το 1979 όταν οι Βιετναμέζοι κατέλαβαν για περίπου 10 έτη την Καμπότζη και αποστασιοποιήθηκαν πλήρως από το CPK (κομμουνιστικό Κόμμα Καμπότζης) που ήταν, όπως το κατηγόρησαν «Η κλίκα των Πολ Ποτ και Γιενγκ Σάρι για γενοκτονία»!
Ο μικρόψυχος Πολ Ποτ έτρεφε τη φιλοδοξία να ξεπεράσει σε δόξα όλους τους κομμουνιστές ηγέτες, ακόμα και τον Λένιν και τον Μαρξ!
Μετά τον πενταετή Εμφύλιο (1970 – 75) εγκαθίδρυσε το δικό του καθεστώς που κράτησε μόνο μέχρι το 1979. Σε μεγάλο βαθμό είναι χάρη στο ήπιο καθεστώς των Βιετναμέζων που έγιναν γνωστές στη Δύση οι τερατώδεις φρικαλεότητες των Χμερ καθώς πολλοί πλέον επιβεβαίωναν τις αφηγήσεις αυτών που είχαν κατορθώσει να δραπετεύσουν από τη χώρα νωρίτερα.
Αναφέρω σχετικά δύο δημοσιεύσεις:
Pin Yathay and John Man: Stay Alive my Son, Λονδίνο 1987.
Haing S. Ngor & R. Warνer: Surviving the Killing Fields, Λονδίνο 1988.
4. Το βασίλειο των Χμερ είναι πολύ παλιό και από το 1863 ήταν προτεκτοράτο των Γάλλων. Κατόρθωσε να αποφύγει τις μεγάλες αναστατώσεις στην Ινδοκίνα της περιόδου 1946 – 54.
Αλλά τότε, καθώς άρχισαν από το 1953 να σχηματίζονται εθνικό-κομμουνιστικές ομάδες αντίστασης, αυτές συνδέθηκαν με τους Βιετναμέζους Μινχ. Την ίδια περίοδο ο πρίγκιπας Σιχανούκ ξεκίνησε την ειρηνική «καμπάνια για ανεξαρτησία». Καθώς σημείωνε αρχικά μεγάλη επιτυχία, οι αριστερές αντιστασιακές ομάδες δεν απέκτησαν ισχύ, ωσότου με την επιμονή του για ουδετερότητα στα πάντα, ο Σιχανούκ κέρδισε την δυσπιστία όλων των παρατάξεων, ακόμα και παραδοσιακών ελίτ και το 1970 εκδιώχθηκε. Οι κομμουνιστές αντάρτες κατέλαβαν την πρωτεύουσα Phnom Penh (Πνομ Πεν) 17/4/1975 κι εγκατέστησαν το παρανοϊκό καθεστώς τους.
Οι φρικαλεότητες δεν έγιναν πιστευτές στη Δύση πάρα πολύ αργότερα παρότι ο Γάλλος F. Ponchard έγραψε με πολλά στοιχεία το 1978 Cambodia, Year Zero, Penguin /N.Y.
Ο Pin Yathay με σχεδόν υπεράνθρωπη προσπάθεια, γράφει, διέσχιζε τη ζούγκλα για ένα μήνα, συχνά πεινασμένος για να «πληροφορήσω τον κόσμο για την γενοκτονία στην Καμπότζη …καθώς εκατομμύρια άντρες, γυναίκες και παιδιά είχαν προγραμματιστεί να θανατωθούν».
Αυτό θα το κοιτάξουμε στο επόμενο άρθρο. Ας κλείσουμε σήμερα με το γεγονός πως ο Πιν Γιατχάι δραπέτευσε σε μία ομάδα 12 ανδρών αφού σχεδίασαν με μεγάλη προσοχή την διαφυγή τους. Μόνο τέσσερις επέζησαν.
