1. Ξεκίνησα πριν από καιρό πρώτα ως σειρά των αντικομμουνιστικών άρθρων, μα και των φιλοσοφικών και άλλων. Διότι παντού υπεισέρχεται η Ιστορία. Διαβάζεις τόσα και τόσα και μερικά γεγονότα, μερικές ημερομηνίες έχουν βεβαιότητα. Να, αναρωτιέσαι αν έχουν και σημασία ώστε να συγκρατιούνται στη μνήμη. Σίγουρα σημασία έχει μόνο το εδώ και τώρα, η παρούσα φευγαλέα στιγμή του παρόντος και πως τη ζεις.
Δεν είμαι ιστορικός, ούτε μελέτησα ποτέ το θέμα της ιστορίας, που καταφανώς έχει να κάνει με το παρελθόν. Ούτε σκέφτηκα να εμβαθύνω στα «μαθήματα» που μπορεί να δώσει αυτή η μελέτη διότι εξίσου καταφανής είναι και η απροθυμία μας να μάθουμε από την Ιστορία. Ή, κατ’ επέκταση, απλώς να μάθουμε – χωρίς να καταλαβαίνουμε πως μαθαίνουμε, έτσι όπως φαίνεται, από το παρελθόν που είναι Ιστορία.
Αλλά, βέβαια, όταν μαθαίνουμε, δεν μαθαίνουμε από την Ιστορία μόνη, από τα λάθη του παρελθόντος, μα από τη γνώση του φυσικού, ορθού και δίκαιου. Και, βέβαια, από την καλή τύχη να υπερισχύει στον νου η επιθυμία να μάθεις και να μείνεις στη νοοτροπία και συμπεριφορά με το φυσικό, ορθό, δίκαιο.
Έτσι όντως θα έπρεπε.
2. Ξεκίνησα, λοιπόν, τη σειρά διότι εγέρθηκαν απλές απορίες καθώς διάβαζα (ή άκουα) διάφορα θέματα του παρόντος που τόσο γρήγορα περνούν στο παρελθόν και ξεχνιούνται.
Στη δεκαετία 1960 σπούδαζα στο Λονδίνο. Έχοντας γονείς κομμουνιστές είχα τότε αρκετή πίστη στον κομμουνισμό, μα σύντομα βρήκα πως αυτό που με τραβούσε αποφασιστικά ήταν η δικαιοσύνη. Μετά από λίγη ταλάντευση και μελέτη ανακάλυψα πως ο κομμουνισμός ήταν μια απίστευτη απάτη. Οι κομμουνιστές δεν ενδιαφέρονταν, ούτε αυτοί που γνώριζα προσωπικά, ούτε οι μακρινοί στην ΕΣΣΔ, Κίνα, Γιουγκοσλαβία κλπ., για δικαιοσύνη ή έστω για μια πραγματική βελτίωση των κοινωνικών συνθηκών ή την ανύψωση των προλετάριων ως ανθρώπων, όχι ως μελών μιας τάξης που πολεμούσε άλλες τάξεις.
Στην πραγματικότητα όμως, ήταν μια επιθυμία για δικαιοσύνη που τους είχε σπρώξει όλους προς τον κομμουνισμό. Μα το ξέχασαν καθώς μπλέχτηκαν στα δίχτυα των φιλοδοξιών, των «αγώνων», και των κομματικών τακτικισμών.
Η δικαιοσύνη επίσης είναι η αδήλωτη αιτία στις κραυγές για δημοκρατία.
Η δικτατορία της χούντας των κολονέλων με βρήκε στην πολιτισμένη και πολιτικά σταθερή ζωή της Βρετανίας. Στην πραγματικότητα παρότι αλληλογραφούσα με τους δικούς μου (ο πατέρας μου ήταν κρατούμενος στο Αργοστόλι) δεν ήξερα πολλά πράγματα και δεν ενδιαφέρθηκα για την πολιτική κατάσταση πριν τη χούντα ή στη διάρκεια της εξουσίας της.
3. Ο προσανατολισμός μου είχε αλλάξει κατά περίπου 180 μοίρες – όχι σαν τον κ. Τσίπρα που άλλαξε, όπως άθελά του μα ορθά είπε, κατά 360°. Στη συνέχεια άλλαξε σαν… χαμαιλέοντας για να ξαναπάρει την εξουσία.
Είχα πεισθεί νωρίς, ευτυχώς, πως μόνο αν το άτομο άλλαζε μέσα του και βελτιωνόταν προς την αρετή, όπως δίδασκε ο Σωκράτης και ο Πλάτων (και τόσοι άλλοι που θεωρούνται σοφοί μα δεν εισακούονται πρακτικά), θα επερχόταν δικαιοσύνη και η πολυπόθητη εδραίωση του δικαίου και της ευημερίας στην Πολιτεία. Μπορεί τίποτα εξωτερικά να μην άλλαζε, μα θα άλλαζε η θέασή σου, η ερμηνεία σου των γεγονότων όλων και θα ένιωθες πως υπάρχει όντως δικαιοσύνη! Και αυτό έχει πολύ συχνά αποδειχθεί στην πράξη στη γνωστή μας ιστορία. Ελάχιστοι όμως το βλέπουν ή, ορθότερα, το παραδέχονται. Οι πολλοί μένουν με τους «αγώνες» και τα κόμματα.
4. Μια εξοργιστική απορία είναι το πώς ο κ. Τσίπρας έγινε ηγέτης του Σύριζα και ξαφνικά μετεωρικά, κατέλαβε την εξουσία.
Ακόμα πιο εξοργιστική απορία είναι το πώς εξακολούθησε μετά από τόσες γκάφες και αποτυχίες να είναι συμπαθής, πρώτα στο μόρφωμα Σύριζα που περιέχει σχεδόν όλη τη γκάμα της Αναρχοαριστεράς από σαχλούς κεντροαριστερούς σοσιαλιστές ως άκαμπτους κομμουνιστές και ανόητους αναρχικούς, μετά στις μάζες των ψηφοφόρων.
Χρησιμοποίησε ορισμένα κόλπα ο κ. Τσίπρας, σίγουρα, μα ο ίδιος στις εμφανίσεις του στην τηλεόραση έδειχνε τόση υποκρισία και ανοησία που έμενες κατάπληκτος. Γιατί δεν υπάρχει φαινόμενο Τσίπρα με τα κόλπα του στη Βρετανία, Γερμανία, Ολλανδία ή άλλη πολιτισμένη χώρα της Δύσης;
Μετά, είναι απορίες πιο ακαδημαϊκές. Πολλοί πανεπιστημιακοί έχουν καταπιαστεί με το ερώτημα κατά πόσον ο Χίτλερ είχε ο ίδιος δώσει την εντολή για την εξόντωση των Εβραίων και πότε.
Άλλοι πάλι βλέπουν τη Μάχη του Στάλινγκραντ και την ήττα των Γερμανών εκεί ως το αποφασιστικό σημείο όπου η ροή του πολέμου αντιστράφηκε.
Για τη Βεδική Παράδοση καθετί έχει το ξεκίνημά του στη Βούληση του άμορφου Μπράχμαν, που είναι Πνεύμα Απόλυτο, η Πρωτουσία, Πρωταρχή και Πρωταιτία των πάντων, και περνά από τη Φύση για να καρποφορήσει, να διαμορφωθεί κατάλληλα και να εκδηλωθεί στον υλικό μας κόσμο. Το τι βλέπουμε εμείς και το πως το ερμηνεύουμε είναι πολύ διαφορετικό. Μα και με μας υπάρχει μια έκλαμψη, μια επεξεργασία στον νου και η τελική έκφραση λόγου ή/και πράξης.
Αυτές και πολλές όμοιες απορίες με ώθησαν να σχηματίσω αυτή τη σειρά που είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα με άλλα, φαινομενικά διαφορετικά άρθρα. Και συνεχίζουμε όλοι μαζί να ερευνούμε…
