1. Αναφέρθηκα νωρίτερα στην άψογη ψευδολογία της κ. Δώρας Μόσχου που έγραψε για τα Δεκεμβριανά, για την θρασεία ζαβολιά των Άγγλων και αστικών κομμάτων και την τελική ήττα των συντρόφων κομμουνιστών (Ριζοσπάστης 2/12/97).
Υπάρχουν δύο ακόμα σημεία ψευδολογίας κι έντεχνης προπαγάνδας στο ανιαρό άρθρο της.
α) Η ταύτιση του ελληνικού ή, εδώ, αθηναϊκού λαού με τον ΕΛΑΣ και τους ανόητους μαχητές και συνοδοιπόρους που θυσιάστηκαν κατά χιλιάδες για τη χίμαιρα της «λαοκρατίας».
β) Την υπογραφή της ανακωχής και Συμφωνίας της Βάρκιζας με την οποία ο ΕΛΑΣ θα διαλυόταν και θα παρέδιδε τον οπλισμό του.
2. «Ο ΕΛΑΣ και ο λαός της Αθήνας και του Πειραιά πολέμησαν με πρωτοφανή γενναιότητα» ενάντια στους Άγγλους, τον Ιερό Λόχο, την Ορεινή Ταξιαρχία ΙΙΙ (Ρίμινι), τη Χωροφυλακή και Τάγματα Ασφαλείας.
Με γενναιότητα, ναι, μα με σύνεση καθόλου. Το στρατιωτικό σχέδιο ήταν απλούστατα ηλίθιο από κάθε άποψη. Ο δε Ιερός Λόχος βρισκόταν στα νησιά και πολεμούσε τους εναπομείναντες Γερμανούς! (Η κα. Μόσχου έχει γενικά μαύρα μεσάνυχτα από Ιστορία.)
Μετά, αν ο λαός της Αθήνας και του Πειραιά στρεφόταν κατά των αναφερθέντων μονάδων θα τις είχε ποδοπατήσει με τον όγκο του και ο ΕΛΑΣ δεν θα χρειαζόταν να πολεμήσει καθόλου!
Μα το ποσοστό λαού που στήριζε τον ΕΛΑΣ εκτός από την απάνθρωπη ΟΠΛΑ ήταν μικρό, μερικές χιλιάδες πιστών. Η πλειοψηφία του λαού φοβόταν τα όργανα του ΚΚΕ και όπου μπορούσε βοηθούσε τους εγκλωβισμένους από τον ΕΛΑΣ, Έλληνες χωροφύλακες (στου Μακρυγιάννη και αλλού) κι Έλληνες στρατιώτες (Γουδί και αλλού).
3. Αργότερα διαβάζουμε: «Στις αρχές Γενάρη, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ [=τα απομεινάρια, δηλαδή] ακολουθούμενες από πλήθος λαού υποχώρησαν στη Θεσσαλία» – όπου ο Σαράφης και άλλοι οργάνωσαν το νέο Αρχηγείο στα Τρίκαλα.
Ποιο «πλήθος λαού»;
Είναι αλήθεια πως αρκετοί κομμουνιστές που, μετά τη συντριβή της εξέγερσης στην Αθήνα, φοβήθηκαν αντίποινα, έφυγαν με τα λείψανα των μονάδων του ΕΛΑΣ: αυτοί ήταν λιγοστοί.
Το «πλήθος λαού» ήταν οι χιλιάδες όμηροι, άνδρες και γυναίκες, νέοι και γέροι, που οι πατριώτες (!) αντάρτες πήραν ως λάφυρα μαζί τους πεζή προς τη Θεσσαλία – μια θλιβερή φάλαγγα ταλαιπορημένων ομήρων κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες χειμώνα.
4. Αυτοί δεν ήταν μαχητές όπως οι αιχμάλωτοι κομμουνιστές που εστάλησαν σε στρατόπεδα στην Αίγυπτο. Ένας ελασίτης, ο Απ. Κοκμάδης, που πιάστηκε και κρατήθηκε από τους Άγγλους εδώ για δυο εβδομάδες είπε πως οι συνθήκες δεν ήταν κακές και το συσσίτιο που τους έδιναν ήταν για κείνους πολυτέλεια.
Ανάμεσα στους ομήρους ήταν η χήρα του Μεταξά, η νεαρή τότε κα. Αλβελέρ (νυν βυζαντινολόγος διεθνούς φήμης), ο ποιητής Εμπειρίκος και πολλοί άλλοι επώνυμοι.
Στις «Αναμνήσεις» της η κα. Καίτη Ζέβγου αναφέρει πως κατέβαινε προς την Αθήνα με την κα. Χρύσα Χατζηβασιλείου (δύο πρωτοκλασάτα στελέχη του ΚΚΕ: η μια σύζυγος του Ζέβγου που δολοφονήθηκε αργότερα και η άλλη του Π. Ρούσσου). «Έγιναν εξτρεμισμοί», γράφει. «Κι η Χρύσα κι εγώ πάθαμε σοκ: άνθρωποι «ξεθεωμένοι από την κούραση… με ένοπλους φρουρούς και από τις δυο μεριές». (Από τον Ν. Γιανόπουλο, Η Αθήνα Φλέγεται.)
Ο Σαράφης έγραψε πως όταν έφτασαν στο Στρατηγείο, «δεν χάθηκε ούτε μια ζωή» (Ο ΕΛΑΣ σ320, Ζέβγος 1945 Η Λαϊκή Αντίσταση σ56-57). Μα ο Σαράφης δεν μιλά για τις εκατοντάδες που εκτελέστηκαν καθ’ οδόν ή πέθαναν από κακουχίες.
5. Γράφει επίσης η κα. Μόσχου: Μετά τη συντριβή του ΕΛΑΣ, «μέσα σε επίδειξη εθελοδουλείας αλλά και αντικομμουνιστικής αντιεαμικής υστερίας από την πλευρά των αστικών κομμάτων, ο Γ. Σιάντος (του ΚΚΕ) επέμεινε στην κατάδειξη των προτάσεων του ΚΚΕ και του ΕΑΜ(!).
Με τη σύνηθη κουτοπονηριά του στριμωγμένου κομμουνιστή δεν μας λέει όμως ποιοι υπέγραψαν την ανακωχή πρώτα και μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας (που ήταν σχετικά γενναιόδωρη προς τους ηττημένους) για τη διάλυση του ΕΛΑΣ και την παράδοση του οπλισμού τους.
Αποκρύβει το γεγονός πως την υπέγραψαν οι Γ. Σιάντος (παρά την κατάδειξη!), Δ. Παρτσαλίδης, στρ Σαράφης, Άρης Βελουχιώτης (όλοι του ΚΚΕ) και ο Η. Τσιριμώκος του (ΕΑΜ).
Επομένως η εθελοδουλεία ανήκε στους κομμουνιστές!
