1. Ότι βλέποντες ού βλέπουσι και ακούοντες ουκ ακουούσιν ουδέ συνιούσιν (Ματθ 13.13)
“Βλέπουν μα δεν βλέπουν, ακούν μα δεν ακούν και δεν κατανοούν”.
Σε προηγούμενα άρθρα είδαμε πως ο Χίτλερ δεν απέκρυψε τους σκοπούς του και δεν τους στόλισε με σαγηνευτικά ψέματα. Πολύ πριν πάρει την εξουσία είχε δείξει το αβυσσαλέο μίσος του για τους Εβραίους αλλά και τους μπολσεβίκους• είχε διακηρύξει πως θα ένωνε όλους τους Γερμανούς σε όποια χώρα κι αν βρίσκονταν ως μειονότητα και πως η νέα Γερμανική Αυτοκρατορία θα διαφέντευε τον κόσμο• είχε βροντοφωνάξει πως δεν θα ανεχόταν άλλα κόμματα και καμιά αντιπολίτευση!
Μετά, αφού πήρε την εξουσία (30/1/933), ως δικτάτορας τώρα προχώρησε αδίστακτα να εφαρμόσει τα υποσχεθέντα. Φυλάκισε δίχως δίκη αντιφρονούντες στο Νταχάου, που ολοκληρώθηκε μόλις στις 20/3/33. Κατέστειλε τις ελευθερίες έκφρασης τον ίδιο καιρό. Κατέλυσε πλήρως συντεχνίες και κόμματα (2/5, 21/6 και 14/7/33). Διέταξε την εκτέλεση πρωτοκλασάτων Ναζί όπως ο Ρεμ (αρχηγός των Ταγμάτων Εφόδου S.A.) και συντηρητικών όπως οι στρατηγοί φον Scheicher (πρώην Καγκελάριος!) μαζί με τη γυναίκα του και φον Bedow και άλλων επιφανών προσωπικοτήτων (1934 καλοκαίρι). Η μυστική αστυνομία Γκεστάπο είχε ιδρυθεί ήδη από 26/4/33.
Οι Εβραίοι στερήθηκαν τη Γερμανική υπηκοότητά τους και όσοι ήταν δημόσιοι υπάλληλοι απολύθηκαν ενώ την 1η Απριλίου 1933 κιόλας έγινε οργανωμένο μποϊκοτάζ στα εβραϊκά καταστήματα.
Αγνοώντας επιδεικτικά τους όρους της Συνθήκης των Βερσαλλιών (που επέτρεπαν μόνο 100.000 στρατιώτες), ο Χίτλερ επέβαλε γενική στρατολόγηση από 16/3/35 και τον επόμενο χρόνο (7/3/36) τοποθέτησε στρατό στην ουδέτερη ζώνη της Ρηνανίας (= νότια Γερμανία). Οι στρατιώτες όλοι από τις 8/8/34 ορκίζονταν υπακοή και υποταγή (όχι στο Σύνταγμα πλέον αλλά) στον Αδόλφο Χίτλερ!
12/3/38 ο Χίτλερ προσήρτησε αμαχητί την Αυστρία (με το περιβόητο Anschluss). Τον Σεπτέμβριο πήρε τη Σουδητία, δηλ. τις γερμανόφωνες περιοχές, της Τσεχοσλοβακίας με η Συνθήκη του Μονάχου (πολιτική “κατευνασμού” appeasement της Βρετανίας και Γαλλίας) με την οποία δεσμευόταν να μην κάνει άλλες επεκτάσεις. Αλλά στις 15/3/39 εισβάλλει στην υπόλοιπη Τσεχοσλοβακία και την καταλαμβάνει. Μια βδομάδα αργότερα παίρνει από τη Λιθουανία το νότιο κομμάτι της, Μέμελ, και την ίδια εποχή απαιτεί το μεγάλο λιμάνι Danzig στον Πολωνικό διάδρομο – αλλά αυτό οι Γαλλο-Βρετανοί το αρνήθηκαν.
Στις 28/4/39 αποκήρυξε την Αγγλο-Γερμανική Ναυτική Συμφωνία (1935) για να προωθήσει την κατασκευή θωρηκτών και υποβρυχίων, καθώς και το Σύμφωνο Μη-επίθεσης με την Πολωνία (1934) ώστε τον Σεπτέμβριο να εισβάλει και να την καταλάβει.
2. Ως πολιτικός αρχηγός, λοιπόν, ο Χίτλερ δεν δίσταζε να πει και ψέματα για να υλοποιήσει τους στόχους του που είχε φανερά διακηρύξει. Έτσι παραπλανούσε ξένες κυβερνήσεις με υποσχέσεις και Σύμφωνα ή Συνθήκες – τις οποίες αποκήρυσσε την κατάλληλη στιγμή.
Ένα άλλο Σύμφωνο Μη-επίθεσης μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας σφραγίστηκε από τον Ρίμπεντροπ και τον Μολότωφ 23/8/39, δηλαδή λίγες μέρες πριν την εισβολή των Ναζί στην Πολωνία και την επίσημη κήρυξη του πολέμου από τους Βρετανούς και Γάλλους.
Αυτό το Σύμφωνο επέτρεψε στους δύο δικτάτορες, Χίτλερ και Στάλιν, να μοιράσουν μεταξύ τους την Πολωνία. Επίσης να μπορέσει ο Χίτλερ να κατακτήσει τις δυτικο-Ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και χώρες που είχαν φιλικές σχέσεις με τη Ρωσία στα Βαλκάνια – και η Ρωσία έμενε απαθής εδώ αλλά φρόντισε να επιτεθεί στη Φινλανδία και αργότερα να καταλάβει τις χώρες της Βαλτικής (τις οποίες μετά άρπαξε ο Χίτλερ όταν εισέβαλε και στη Ρωσία!
Είναι απορίας άξιο πως ο Στάλιν εξαπατήθηκε σε τέτοιο βαθμό. Διότι μια από τις εξαγγελίες του Χίτλερ ήταν πως θα εξαφάνιζε τον κομμουνισμό – όχι μόνο στη δική του Αυτοκρατορία αλλά και στη Ρωσία – και πως οι Σλάβοι γενικά ήταν «υπάνθρωποι». Και, όντως, τον Ιούνιο 1941, ούτε δύο έτη μετά το Σύμφωνο, ο Χίτλερ εισέβαλε με τη συνηθισμένη αγριότητά του στη Ρωσία. Παρότι οι Βρετανοί , και Ρώσοι κατάσκοποι και στρατιωτικοί προειδοποίσαν τον Στάλιν για τη συγκέντρωση Γερμανικού στρατού στα σύνορα, ο Ρώσος δικτάτορας το θεωρούσε παραπλανητική προπαγάνδα των Βρετανών καπιταλιστών. Έτσι άφηνε τη χώρα του απροετοίμαστη και ανυπεράσπιστη.
Βέβαια το μεγάλο ψέμα ήταν πως οι Εβραίοι έφεραν την ευθύνη για την ήττα της Γερμανίας το 1918, για τις άθλιες οικονομικές συνθήκες που ακολούθησαν και για μια συνομωσία να επιτύχουν παγκόσμια κυριαρχία. Ο Γκέμπελς με την αριστοτεχνική, σατανική προπαγάνδα του εμπέδωσε αυτό το ψέμα βαθιά στη νοοτροπία της πλειοψηφίας των Γερμανών. Έτσι εύκολα μπορούσαν να δικαιολογήσουν τις φρικτές, απάνθρωπες ενέργειες ενάντια στους Εβραίους.
Το δεύτερο μεγάλο ψέμα ήταν πως οι Ναζί πολεμούσαν τον κομμουνισμό για να διασφαλίσουν τις ελευθερίες και τον πολιτισμό της Δύσης! Ο ίδιος ο Ρόμελ, ο λαμπρότερος ίσως των Γερμανών στρατηγών, που μάλιστα συμμετείχε από μακριά στη συνομωσία του φον Στάουφενμπεργκ (Ιουλ 1944), το έλεγε αυτό (Ιουν 1944) σε Βρετανούς αιχμαλώτους – πού, παρακαλώ; – στο αρχηγείο του στη Γερμανο-κατεχόμενη Γαλλία! Σκεφθείτε το θράσος: πολεμούσαν τον κομμουνισμό στη Ρωσία εισβάλλοντας και κατακτώντας τη Γαλλία!
3. Εκτός από την απόπειρα του Στάουφενμπεργκ υπήρξαν κι άλλες. Απέτυχαν όλες διότι, ως φαίνεται, οι δράστες δεν ήθελαν να πεθάνουν μαζί με τον Χίτλερ και τους πιστούς του παρατρεχάμενους. Αυτό ήταν μεγάλο κρίμα. Διότι ο Στάουφενμπεργκ ούτως ή άλλως εκτελέστηκε και μάλιστα ως προδότης μαζί με άλλους συνωμότες.
Οι στρατηγοί και άλλοι αξιωματικοί στο επιτελείο, που είχαν συχνότατη πρόσβαση στον Φύρερ τους, γνώριζαν πολύ καλά πως αυτός ήταν παρανοϊκός. Πολλοί έλεγαν μετά το 1945 πως φαινόταν εξαιρετικός ηγέτης που μαγνήτιζε. Αυτό δεν μπορεί να ήταν αλήθεια και σίγουρα δεν ίσχυε μετά τον Δεκέμβριο 1941 οπότε κήρυξε πόλεμο και κατά των ΗΠΑ. Κανείς ηγέτης με κάποια αίσθηση της πραγματικότητας δεν θα κήρυττε πόλεμο κατά των ΗΠΑ, της ισχυρότερης βιομηχανικά και οικονομικά χώρας, τη στιγμή μάλιστα που έχασε στον αέρα τη Μάχη της Βρετανίας (2375 αεροπλάνα του καταστράφηκαν) και οι στρατιές του βάλτωσαν στις χειμωνιάτικες λάσπες της Ρωσίας έξω από τη Μόσχα και το Λένινγκραντ (Οκτώβριος-Νοέμβριος 1941).
Μόνο οι στρατηγοί μπορούσαν να καθαιρέσουν τον Χίτλερ (ή να τον σκοτώσουν). Οι κοινοί πολίτες δεν μπορούν να κάνουν πολλά εκτός από το να βοηθήσουν καταζητούμενους και κυνηγημένους από την Γκεστάπο: και αυτό έκαναν αρκετοί Γερμανοί με κίνδυνο της ζωής τους. Σε μερικές περιπτώσεις που ορισμένοι (νέοι κυρίως) δοκίμασαν να οργανωθούν, οι γκεσταπίτες τους εντόπισαν και τους δολοφόνησαν. Πάνω από 50 000 εκτελέστηκαν και 100 000 φυλακίστηκαν – πολλοί δίχως καν τις δίκες-παρωδίες των ναζί δικαστηρίων.
4. Οι στρατηγοί εκδήλωσαν το αισχρότερο στοιχείο της Γερμανίας μετά τους ίδιους τους Ναζί σαδιστές. Γνώριζαν πως οι πολιτικές ελευθερίες είχαν καταπνιγεί στην τυραννία του βάναυσου ολοκληρωτικού καθεστώτος. Γνώριζαν τους διωγμούς και την καταλήστευση (και αργότερα την εξόντωση) των Εβραίων. Γνώριζαν πως έχασαν τη Μάχη της Βρετανίας (χάρη και στην ανάπτυξη του ραντάρ στη Βρετανία) και η Λουφτβάφε τους έχασε την κυριαρχία στους αιθέρες κι επομένως, με τη ραγδαία ανασυγκρότηση της Βρετανικής πολεμικής βιομηχανίας (και ειδικά των αεροπλάνων Σπίτφαγιαρ και Χαρικέιν) υπό τη διοίκηση του Μπήβερμπρουκ, θα έχαναν τον πόλεμο. Γνώριζαν πως ηττήθηκαν στη βόρεια Αφρική πρώτα και στο Στάλινγκραντ αμέσως μετά, φθινοπωρο – χειμώνας 1942.
Αλλά μέχρι τότε πανηγύριζαν και φούσκωναν με υπερηφάνεια για τις νίκες τους και την κατάκτηση της Πολωνίας και Βαλτικών χωρών, Νορβηγίας, Δανίας, Ολλανδίας, Βελγίου, Γαλλίας και της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων. Δεν ανησυχούσαν καθόλου που είχαν υποδουλώσει, καταλήστευαν και σκότωναν τόσο κόσμο κατά βούληση: για κάθε Γερμανό που σκότωναν οι αντιστασιακοί, οι Γερμανοί σκότωναν 10, 20 άμαχους ή ερείπωναν ολόκληρο χωριό. Στην Ουκρανία μόνο δολοφόνησαν πάνω από 30.000 Εβραίους.
Πώς πολεμούσαν, όπως ισχυρίζονταν μερικοί κατάπτυστοι δήθεν μετανοημένοι ναζήδες μετά το 1945, τον κομμουνισμό υποδουλώνοντας όλες αυτές τις χώρες;
Τι αξία είχε ο όρκος τους, τον οποίο επικαλούνταν ως δικαιολογία, όταν οι πράξεις που τους ανάγκαζε να κάνουν στρέφονταν όχι μόνο κατά της τιμής ενός αξιωματικού αλλά και της δικαιοσύνης και της ανθρωπιάς και της ίδιας της Υπέρτατης Δύναμης που έδινε στον όρκο ιερότητα;
Όπως οι πλείστοι μεσο-πολεμικοί ηγέτες ήταν ρηχοί και δειλοί πολιτικάντηδες έτσι και οι Γερμανοί ανώτατοι αξιωματικοί, ειδικά αυτοί στο χιτλερικό επιτελείο, ήταν εγωιστές και δειλοί με κύριο ενδιαφέρον τους το υψηλό αξίωμα, τα προνόμια και την καλοπέρασή τους – ακριβώς σαν τον Φύρερ τους. Άρχισαν να ανησυχούν όταν πια ήταν ολοφάνερο πως θα ηττηθούν και πως οι Ρώσοι θα τους ανταπέδιδαν τα όσα αυτοί είχαν κάνει στη Ρωσία.
5. Δυστυχώς και στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο υπάρχουν τώρα πολλοί ρηχοί και δειλοί ηγέτες καθώς και πολλοί νοσταλγοί αυτής της απάνθρωπης εγωπαθούς νοοτροπίας. Και τώρα δεν υπάρχει πια η αφορμή του ρώσικου μπολσεβικισμού: τώρα έχουμε αφενός σκέτη μαλθακότητα και αφετέρου σκέτη λατρεία του φασισμού καθεαυτού!
