1. Το ονομάζουμε “όσιο” διότι και κυβερνήσεις και πολύς κόσμος δεν θέλουν να αγγίξουν το Δημόσιο. Παρότι είναι μια ανοιχτή πληγή στο σώμα της Πολιτείας δεν θέλουν ούτε να τη θεραπεύσουν με ριζικές μεταρρυθμίσεις ούτε να καταλάβουν την τοξικότητά της.
Κάθε πρωθυπουργός (και ας μην πάμε στον 19ο αιώνα ή πριν τη Μεταπολίτευση 1974) νομίζει πως πρέπει να ανακατέψει τα υπουργεία και τις αρμοδιότητές τους, να επιτρέψει τον διορισμό κομματόσκυλων στους διάφορους δημόσιους οργανισμούς (υπουργεία, ΔΕΚΟ κλπ) και να ιδρύσει νέους οργανισμούς για να βολευτούν οι “ημέτεροι”.
Κάθε τέτοιο προεδρικό διάταγμα (με την πρωθυπουργική προώθηση, φυσικά) περιέχει και μια παράγραφο που προειδοποιεί πως “προκαλείται δαπάνη σε βάρος του κρατικού προϋπολογισμού”. Αυτή ουδέποτε δημοσιεύεται διότι ουδέποτε προ-υπολογίζεται. Διότι ο πρωθυπουργός θεωρεί πως η Πολιτεία είναι κομματικό τσιφλίκι του. Και τα διάφορα μέλη της Βουλής που συναποτελούν την Αντιπολίτευση δεν αντιδρούν διότι κι εκείνοι τα ίδια (θα) κάνουν ως κυβέρνηση!
2. Το άμεσο κόστος δεν είναι ίσως πολύ μεγάλο. Μα αθροιστικά φουντώνει με κάθε ανασχηματισμό και κάθε νέα κυβέρνηση. Επιπλέον, καθώς υπουργεία και αρμοδιότητες ανακατανέμονται, δημιουργούνται νέα στρώματα γραφειοκρατίας που συνεπάγονται νέες δαπάνες. Και καθώς ιδρύονται νέοι οργανισμοί και διευρύνονται παλαιοί, ακολουθούν πρόσθετες δαπάνες.
Η χρεοκοπία της χώρας πρόσφατα δημιουργήθηκε από μικρές δαπάνες που αθροιστικά έγιναν τεράστιες.
Σε καμιά επιχείρηση, σε κανέναν Όμιλο επιχειρήσεων, δεν θα γινόταν τέτοιο ανακάτεμα δίχως προηγούμενο υπολογισμό κόστους που να δικαιολογείται από πραγματικές ανάγκες του κράτους – όχι του κόμματος που κυβερνά. Και φυσικά δεν θα σχηματίζονταν νέα τμήματα, νέες διευθύνσεις (=νέες Γραμματείες και Διευθύνσεις ή οργανισμοί και υπουργεία στο Δημόσιο) δίχως προ-υπολογισμό.
Αυτά είναι απλά γεγονότα πολύ γνωστά στους πολιτικάντηδες που νέμονται κυβερνητικές αρμοδιότητες και λειτουργίες.
3. Σε άλλες χώρες της πολιτισμένης Δύσης και οι βουλευτές είναι λιγότεροι σε σχέση με τον πληθυσμό μα και τα υπουργεία ακόμα και σε απόλυτους αριθμούς.
Στις ΗΠΑ μόνο το 2002, μετά την 11η Σεπτεμβρίου, ιδρύθηκε ένα νέο υπουργείο, της Εσωτερικής Ασφαλείας. Εκεί, παρά τις διαστάσεις της Βιομηχανίας και τη συνεχή ανάπτυξη, δεν υπάρχουν υπουργεία Ανάπτυξης ή Βιομηχανίας. Ούτε βέβαια υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης.
Στις ΗΠΑ όπως στη Σουηδία και στο Ηνωμένο Βασίλειο (=Βρετανία) υπάρχουν μόνο 15 υπουργεία. (Στη Βρετανία υπάρχουν περισσότεροι υπουργοί για τη Σκωτία, Βορ. Ιρλανδία κλπ.).
Τώρα αν ένας οικονομικός γίγαντας όπως οι ΗΠΑ ακμάζει ακατάπαυστα παρά τις όποιες περιοδικές κρίσεις δίχως υπουργείο Ανάπτυξης ή Βιομηχανίας, η Ψωροκώσταινα στην άκρη της Βαλκανικής Χερσονήσου τι χρειάζεται αυτά τα υπουργεία; Τα χρειάζεται μόνο για κομματικούς και πελατειακούς λόγους.
Είναι φανερό πως αυτά υπάρχουν για να βολεύονται ημέτεροι και για να κυκλοφορούν περισσότερες μίζες!
Θα επανέλθω.
