1. Η απεργία θεωρείται κεκτημένο δικαίωμα.
Είναι κι αυτή μια από τις πάμπολλες κουταμάρες που γεμίζουν τα μυαλά των όχλων της εποχή μας – όπως δημοκρατία, σοσιαλισμός κλπ.
Στην πραγματικότητα η απεργία είναι ηθικά εντελώς απαράδεκτη. Είναι μια τρισάθλια καταχρηστική πρακτική που βλάπτει εκείνους εναντίον των οποίων στρέφεται, βλάπτει άλλους άσχετους ανθρώπους και συχνά ολόκληρη την κοινότητα αλλά και τους ίδιους τους απεργούς.
Το πόσο βλακώδης είναι φαίνεται από τους ευφημισμούς που χρησιμοποιούνται ως συνώνυμα της “απεργίας”. Οι απεργοί και συμπαθούντες μιλούν για δυναμική δράση, κινητοποιήσεις και παρόμοια (industrial action, στα Αγγλικά!) όταν στην πραγματικότητα προβαίνουν σε αδράνεια και απ-εργία, δηλαδή μη-δράση, μη-έργο!
Αρχές Μαρτίου 2023, μετά τη σιδηροδρομική σύγκρουση στα Τέμπη, διότι κάποιος ανίκανος σταθμάρχης έσπρωξε λάθος μοχλό ή πάτησε λάθος κουμπί, οι παν-Έλληνες “κατασυγκινήθηκαν” από τον θάνατο 57 ανθρώπων, κυρίως νέων, και, με οδηγούς τους αναρχοαριστερούς κατέβηκαν σε πανελλαδική απεργία, ακόμα και οι εκπαιδευτικοί – οι οποίοι αρνήθηκαν κάθε αξιολόγηση (και απεργούσαν εναντίον της) έστω και αν αυτή θα βοηθούσε στη βελτίωση της Υπηρεσίας τους!
Αν τους φταίει το κράτος, μια κρατική υπηρεσία, ο πρωθυπουργός (ή άλλοι εργοδότες), ας πάνε να τα βάλουν με αυτούς, με όποιο τρόπο νομίζουν θα είναι πιο πρόσφορος. Οι απλοί πολίτες στις καθημερινές ασχολίες τους τι τους φταίνε;
Πόσοι από αυτούς πράγματι συγκινήθηκαν και “θρήνησαν”, όπως φωνασκούσαν; Πόσοι αντιλήφθηκαν πως μας χτύπησε επιδημία μαζικής υστερίας; Για χαβαλέ κατέβηκαν μαζί με τα μικρά παιδιά τους…
Υποκρισία στο έπακρο!…
2. Οι άνθρωποι γενικά, οι όχλοι, δυστυχώς, είναι πολύ στενόμυαλοι και κοντόφθαλμοι.
Η εργασία είναι το μόνο μέσο με το οποίο οι άνθρωποι μπορούν να έχουν ζωντανή επαφή με το σύμπαν στο περιβάλλον τους. Και μέσω αυτής της επαφής δημιουργούν και απολαμβάνουν πλούτο κι ευτυχία.
Όποιος δεν εργάζεται μένει στερημένος.
Ο πλούτος δεν είναι μόνο τα υλικά αγαθά – σπίτια, οχήματα, ρούχα, τροφές κι όσες αισθητήριες απολαύσεις έχουμε.
Πολύ σημαντικότερος πλούτος είναι η ανάπτυξη των έμφυτων τάσεων και δεξιοτήτων με τις οποίες προικίζεται ο άνθρωπος. Αν αυτές δεν αναπτυχθούν, θα μετατραπούν σε παράπονο και δηλητήριο μέσα μας.
Για να αναπτύξει τα ταλέντα και τις ικανότητές του ο άνθρωπος πρέπει να εργάζεται. Δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος. Ο γιατρός πρέπει να ασκεί την ιατρική του όπως ο αρχιτέκτων τη δική του τέχνη και ο ζωγράφος και ο τραγουδιστής τις δικές τους.
Για τον άνθρωπο που δεν εργάζεται, οι δεξιότητές του θα σκουριάσουν πιο γρήγορα από μια μεταλλική κατασκευή πλάι στη θάλασσα.
3. Είναι δύσκολο αν όχι αδύνατο να εμποδίσεις κάποιον να αυτοκτονήσει. Έτσι αν ορισμένοι θέλουν να το κάνουν, θα το κάνουν. Και οι απεργοί έτσι θα βλάψουν τον εαυτό τους και τους δικούς τους ποικιλότροπα. Και αυτό μπορεί να το θεωρούν κεκτημένο δικαίωμα.
Μα τι δικαίωμα έχουν να βλάψουν άλλους ανθρώπους και την κοινότητα ευρύτερα;…
Εγώ και άλλοι αμέτοχοι τι φταίμε, ώστε να μην εργαζόμαστε, να μη μπορούμε να κυκλοφορήσουμε, να μη μπορούμε να ασκήσουμε τα βασικά δικαιώματά μας;…
Πώς μπορούν, όσο αγανακτισμένοι κι αν νιώθουν ναύτες, αγρότες, μηχανοδηγοί, εκπαιδευτικοί και άλλοι, να διακόπτουν τόσο βάναυσα την κανονική ροή της ζωής για εκατοντάδες χιλιάδες αθώους ανθρώπους που πρέπει να ταξιδέψουν για να εργαστούν, να έχουν ιατρική περίθαλψη, να φροντίσουν άρρωστους συγγενείς, να πάνε να μελετήσουν και ούτω καθεξής;
Και αν κάποτε κάποια απεργία ίσως ωφέλησε κάποιους, σίγουρα έβλαψε πολύ περισσότερους.
Πώς επιτρέπουμε τόσο ανεύθυνα σε απεργούς και διαδηλωτές να κατακλύζουν τους δρόμους και να εμποδίζουν την ομαλή ροή της ζωής της πόλης και του έθνους;
4. Όχι, δεν είναι κανένα κεκτημένο δικαίωμα η απεργία.
Είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Δείχνει εκδικητικότητα, κακεντρέχεια, μίσος, σκληρότητα και τάση προς αυτοκαταστροφή.
Αν νιώθουν ορισμένοι άνθρωποι πως αδικούνται και πρέπει να διεκδικήσουν το δίκιο τους, ας επιλέξουν λογικούς εκπροσώπους να συζητήσουν με την άλλη πλευρά.
Στην Ιαπωνία οι δυσαρεστημένοι εργαζόμενοι, αν θυμάμαι καλά, απλώς φορούν ένα μαύρο περιβραχιόνιο μα συνεχίζουν να εργάζονται – και ο εργοδότης νιώθει πιεστική ντροπή. Στην Ελλάδα κυβερνά η μοχθηρία – να βλάψουμε όσους μπορούμε “για να καταλάβουν”!
Η αδικία, η βλάβη και η οδύνη που δημιουργούν για μας τους άλλους με κανέναν τρόπο δεν τους βοηθάει να βρουν το δίκιο τους – αν όντως έχουν δίκιο – μα κάνουν την “κινητοποίησή” τους.
Πολύ φοβάμαι πως συχνά δεν έχουν δίκιο, γι’ αυτό καταφεύγουν σε τέτοια εγκληματική συμπεριφορά.
Δυστυχώς η ευρύτερη νοοτροπία, ευνουχισμένη από λογική, σθένος και αποφασιστικότητα, επιτρέπει τέτοια εγκλήματα – κι ας χρησιμοποιούνται οι διάφοροι ευφημισμοί.
