Λέγονται και βαρβακίνες ή σφηκοβαρβακίνες (pernis apivorus, το πουλί πέρνης που τρώει μέλισσες και σφήκες).
Είναι μεγάλο αρπακτικό με μικρό κεφάλι κι έχει μεγάλη ποικιλία στα χρώματα του φτερώματός του. Περνά από την Κύπρο ( ίσως κι από τη Θράκη ) στη φθινοπωρινή του κάθοδο προς την τροπική και Νότια Αφρική από την κεντρική και Βόρεια Ευρώπη και την εαρινή άνοδό του πίσω.
Το ύψος ή μήκος του είναι 52-60 εκατοστά και το άνοιγμα των φτερούγων του φτάνει τα 135 εκατοστά. Και θα ιδωθεί μάλλον καθώς πετά παρά να κουρνιάζει.
Το αναφέρω γιατί εκδηλώνει μια αξιοπρόσεκτη άποψη της νοημοσύνης της φύσης – έστω στο χαμηλό επίπεδο των πτηνών ( και άλλων μελών του ζωικού βασιλείου ).
Φέτος οι Φινλανδοί τοποθέτησαν ένα GPS, ανιχνεύσιμο από δορυφόρο σύστημα, σε μια θηλυκιά σφηκοβαρβακίνα και διαπίστωσαν πως (με το σμήνος της μάλλον) πέρασε το νότιο καλοκαίρι στα περίχωρα της πόλης Reitz στη Νότιο Αφρική (Free State). Στις 10 Απριλίου ξεκίνησε το ταξίδι της πίσω προς βορρά για να φτάσει στη Φινλανδία στις 2 Ιουνίου, όπου θα περάσει το δικό μας βόρειο καλοκαίρι.
Στο χάρτη βλέπετε τη διαδρομή σε ευθεία γραμμή ως το Σουδάν. Εκεί ακολούθησε τον Νείλο αφού έκανε στροφή δεξιά στις πηγές του ποταμού και μετά, αποφεύγοντας τη Μεσόγειο, ανέβηκε κατά μήκος του Ισραήλ, του Λιβάνου και της Συρίας, μα και πάνω από Κύπρο για να στρίψει αριστερά στη βόρεια Τουρκία αποφεύγοντας τη Μαύρη Θάλασσα. Και στη Θράκη και Βουλγαρία ευθυγραμμίστηκε με την αρχική διαδρομή της στον ίδιο παράλληλο πάνω από την Αφρική.
Η νοημοσύνη του ενστίκτου.
Σε 42 μέρες κάλυψε η σφηκιάρα 10.000 χλμ πετώντας κατά μέσο όρο 230 χλμ τη μέρα.
Μια ακόμα θαυμαστή δύναμη της Φύσης.
