1. Γνωστός με ρώτησε «τι σημαίνει να βγούμε, όπως λένε, στις αγορές; Γιατί είναι καλό αυτό;»
Υπάρχει μεγάλη τρέλα στον κόσμο και δυστυχώς δεν αναγνωρίζεται. Και εξηγούμαι: τρέλα είναι παραλογισμός, αντιφάσεις, να πιστεύεις ακράδαντα πως το κακό είναι καλό και το αντίθετο.
Οι «αγορές» είναι όρος του 20ου αιώνα κλεμμένος από την κοινή καθομιλουμένη μα τώρα με σημασία που επινοήθηκε για να καλύπτει ευφημιστικά διάφορες οικονομικές αμαρτίες.
Η αγορά ήταν παλιά ο τόπος που ομιλητές «αγόρευαν», δηλ μιλούσαν για διάφορα θέματα δημοσίως.
Μετά έγινε ο τόπος που γίνονταν συναλλαγές και ανταλλαγές αγαθών και χρημάτων όπως η «λαχαναγορά», η «λαϊκή» κλπ. Μετά ακόμα πιο εξειδικευμένη, όπως αυτοκινήτου, επίπλου, όπλων κλπ.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι καθαρά χρηματική, δανειοδοτική. Πιο απλά, πρόκειται για νόμιμους τοκογλύφους που δανείζουν σε μεγάλες επιχειρήσεις και κράτη αγοράζοντας μετοχές, ομόλογα κλπ.
2. Η Ελλάδα χρεοκόπησε για 7η φορά από το 1821 ακριβώς διότι, όπως και προηγουμένως, ξόδευε περισσότερα ως κράτος από όσα παρήγαγε (δαπάνες μεγαλύτερες από έσοδα και αναγκάστηκε να «βγει στις αγορές και να δανείζεται με ολοένα ψηλότερα επιτόκια» ωσότου οι δανειστές έπαψαν να τη δανείζουν διότι κατάλαβαν πως δεν μπορούσε να αποπληρώσει τα χρέη της.
Τις περισσότερες φορές στο παρελθόν χρεοκόπησε λόγω υπερβολικών κρατικών δαπανών για εξοπλισμούς (σε πυρετώδη ανταγωνισμό με την Τουρκία). Μα η τωρινή χρεοκοπία οφείλεται περισσότερο στη διόγκωση του Δημοσίου με αποτυχημένες ΔΕΚΟ και αθρόους διορισμούς σε νεότευκτους οργανισμούς ή και παλαιούς για να βολεύονται οι κομματικοί πελάτες.
Αυτό έγινε επί Ανδρέα Παπανδρέου, Κωστάκη Καραμανλή (2004-9: η χειρότερη περίοδος) και νυν Τσίπρα (2015: η χείριστη).
3. Αυτή τη στιγμή δανειζόμαστε από την Ευρωζώνη με πολύ χαμηλά επιτόκια, χαμηλότερα από αυτά που απαιτούν «οι αγορές» (δηλ οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί που έχουν και «οίκους αξιολόγησης» οι οποίοι αποφασίζουν πως ορισμένα κράτη είναι καλοί δανειολήπτες και άλλα όχι. Παλαιότερα, πριν το 1990, το ελληνικό κράτος διέθετε ομόλογα μόνο με υψηλά επιτόκια έως και 30% και ο μεγαλύτερος δανεισμός γινόταν εσωτερικά, συνηθέστερα από το Ταμεία, όπου δίνονταν τα ομόλογα κουρσεύοντας τα μετρητά).
Το πρόβλημα τώρα με αυτά τα ενδο-ευρωπαϊκά δάνεια είναι πως η χώρα πρέπει να μπει σε πρόγραμμά μεταρρυθμίσεων, παραγωγής, φορολογίας και περικοπής δαπανών γενικά – τα λεγόμενα «μνημόνια».
Οι αγορές δίνουν δάνεια μα δεν επιβάλλουν μνημόνια. Γι’ αυτό θέλουμε να βγούμε στις αγορές. Για να μην έχουμε ξένους να καθορίζουν την οικονομική πολιτική μας. Μόνο που στις αγορές τα επιτόκια είναι ψηλά και ακόμα ψηλότερα λόγω της αναξιοπιστίας μας.
Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να βγούμε από το μνημονιακό καθεστώς αποδείχνοντας στις αγορές πως τα καταφέρνουμε τώρα να έχουμε παραγωγή, έσοδα κι έτσι αποκτήσαμε «δανειοληπτική ικανότητα» όπως λέγεται. Γι αυτό πρέπει να έχουμε «πρωτογενές πλεόνασμα» !
4. Εδώ όμως ελλοχεύει πολλή και απίστευτη παλαβομάρα.
Διότι ο δανεισμός από τις αγορές, αν εσύ ως χώρα δεν παράγεις αρκετά και να εξάγεις, θα οδηγήσει ξανά σε χρεοκοπία εφόσον (αφού δανείζεσαι σημαίνει πως) ξοδεύεις περισσότερα από όσα έχεις !
Όλες οι διαπραγματεύσεις του τσαρλατάνου Τσίπρα, όλες οι δήθεν μεταρρυθμίσεις του (εκτός από τις λίγες αποκρατικοποιήσεις) είναι κίβδηλες.
Τα πρωτογενή πλεονάσματα που υλοποίησε (όπως και ο Σαμαράς) δεν οφείλονται σε βελτίωση της παραγωγικότητας μας ως έθνος, μα σε υπερβολική φορολογία και περικοπές δαπανών στην περίθαλψη και στην παιδεία, και όχι στις άχρηστες περιοχές του Δημοσίου.
Καμιά κυβέρνηση δεν μειώνει το άχρηστο Δημόσιο, διότι όλες φοβούνται τους συνδικαλιστές που κατεβάζουν μπουλούκια στους δρόμους και την απώλεια ψηφοφόρων.
Έτσι ας είμαστε σίγουροι πως αν βγούμε στις αγορές, θα ξαναμπούμε σύντομα σε πολύ μειονεκτικότερα μνημόνια. Ο πελατειακός κρατισμός κόστιζε και κοστιζει!
