Γυρίζοντας από το κυνήγι με τους φίλους και φίλες του, ο Πίτερ έμεινε εμβρόντητος βλέποντας πως το υπέροχο κάστρο του πάνω στις 12 χρυσές κολόνες είχε εξαφανιστεί. Όλοι τον κατηγόρησαν απατεώνα και κακούργο. Ιδίως τα πεθερικά του. Μα δεν μπορούσαν να αγνοήσουν εντελώς πως για μήνες υπήρχε το κάστρο στη μέση της λίμνης! Έτσι έδωσαν στον Πίτερ διορία ένα έτος να ψάξει να βρει με ποιο μυστηριώδη τρόπο είχε χαθεί το κάστρο και, το κυριότερο, να το φέρει πίσω!
Ο δύσμοιρος Πιτ ταξίδεψε μακριά σε ανατολή, νότο, δύση και βοριά, σε δασωμένα βουνά, λαγκάδια και πεδιάδες. Μα βέβαια δεν βρήκε ούτε ίχνος. Και κάποια ώρα βρέθηκε στο μακρινό βασίλειο των αρουραίων, όπου βασίλευε ο Βασιλιάς Όλων των Αρουραίων του Κόσμου. Αφού έγινε δεκτός στην αίθουσα του θρόνου, ο βασιλιάς του είπε πως δεν γνώριζε τίποτα μα έστειλε μήνυμα σε όλες τις χώρες και όλες τις φυλές των αρουραίων και ποντικών. Την επομένη ήρθαν κάθε λογής τρωκτικά από όλες τις χώρες μόνο για να πουν πως δεν ήξεραν τίποτα για το κάστρο. Τότε ο βασιλιάς σύστησε στον Πίτερ να πάει να δει τον ξάδελφό του, βασιλιά των βατράχων στον Μεγάλο Βάλτο.
Παίρνοντας μαζί του κι ένα ποντίκι, ο Πίτερ ταξίδεψε στον Μεγάλο Βάλτο. Εκεί ο βασιλιάς βάτραχος τον δέχτηκε θερμά και τον φιλοξένησε μα ούτε αυτός γνώριζε τίποτα για το κάστρο. Και όταν ήρθαν βάτραχοι από όλες τις φυλές και χώρες ούτε αυτοί γνώριζαν κάτι για το χαμένο κάστρο με τις χρυσές κολόνες. Οπότε ο βασιλιάς σύστησε μια επίσκεψη στον άλλο ξάδελφο, τον βασιλιά των πουλιών στα Βραχώδη Βουνά. “Άφησε το κουρασμένο σου άλογο και πάρε ένα από τα δικά μου που ξέρει τον δρόμο. Πάρε κι ένα βατράχι να βοηθήσει αν χρειαστείς!”
Έτσι ο Πίτερ κίνησε για τα Βραχώδη Βουνά και πράγματι το άλογο τον πήγε γρήγορα κουβαλώντας το ποντίκι και το βατράχι μαζί. Κι εκεί, στην άκρη ενός τρομερού γκρεμού, ο Γαλάζιος Αετός τον υποδέχτηκε με χαρά αφού ερχόταν με συστάσεις από τα ξαδέλφια του. Μα ούτε ο ίδιος ούτε το συμβούλιο του από πολλά είδη πτηνών γνώριζαν κάτι για το κάστρο. Όμως ήρθε καθυστερημένος κι ένας γιγάντιος χρυσαετός που αμέσως έκραξε “Μεγαλειότατε, τώρα μόλις ήρθα εγώ ακριβώς από κείνο το κάστρο το στηριγμένο πάνω σε 12 κολόνες!”
Όλοι τότε γιόρτασαν με γερό φαγοπότι. Αφού γλέντησαν αρκετά, ο χρυσαετός έσκυψε κι ο Πίτερ καβάλησε τους ώμους του παίρνοντας μαζί του τον ποντικό και τον βάτραχο. Πέταξε τότε πάνω από βουνά και πεδιάδες και τον ωκεανό κι έφτασαν τη μακρινή ξηρά όπου στεκόταν όντως το χαμένο κάστρο. Πλησίασαν και είδαν πως η πύλη, όλες οι πόρτες και όλα τα παράθυρα ήταν κλειδαμπαρωμένα γιατί ο κλέφτης υπηρέτης έλειπε σε κυνήγι και δεν ήθελε να πάθει τα ίδια όπως ο ίδιος είχε κάνει. Κατέβηκαν σε ένα κοντινό αλσύλλιο.
“Κάθε κτήριο έχει κάποια ποντικότρυπα”, τσίριξε τότε το ποντίκι. “Κάποιος γνωστός θα βρίσκεται μέσα και θα με βοηθήσει να βρούμε τη μαγική χρυσή ταμπακέρα. Μην ανησυχείτε!”
Είπε κι έτρεξε γοργά στο κάστρο. Οι άλλοι τον περίμεναν κρυμμένοι στο αλσύλλιο κι ο χρυσαετός αποκοιμήθηκε μετά την κουραστική πτήση. Πέρασαν έτσι 3 ώρες και φάνηκε το ποντίκι.
“Βρήκα την ταμπακέρα!” τσίριξε χαρωπά και όλοι καταχάρηκαν και πιο πολύ ο Πίτερ.
Ο χρυσαετός τους πήρε στην πλάτη του και φτερούγισε δίχως βιασύνη τώρα πίσω για το παλάτι του βασιλιά του. Ο Πίτερ σκέφθηκε πως αφού τώρα είχε την ταμπακέρα και αφού του έμειναν τρεις μέρες ακόμα για να συμπληρωθεί ο χρόνος της διορίας που του έβαλε ο πεθερός του, θα πήγαινε να πάρει το άλογό του και να ευχαριστήσει τους βασιλιάδες που τόσο τον βοήθησαν. Μετά, αφού πια έφτανε στη δική του χώρα θα έφερνε πίσω το κάστρο. Τα τρία ξωτικά περίμεναν μέσα στην ταμπακέρα.
Μα η κατάρα της μητέρας χτύπησε για δεύτερη φορά καθώς πετούσαν πάνω από τον ωκεανό και πλησίαζαν την ήπειρο των πουλιών. Ο ποντικός κι ο βάτραχος κόμπαζαν και μάλωναν για το ποιος είχε συνεισφέρει περισσότερα στην επανάκτηση της ταμπακέρας. Και κάποια στιγμή, άθελα και τυχαία όπως τους φαινόταν σκούντηξαν τον Πίτερ κι αυτός έκανε μια κίνηση ξαφνική και απότομη και η ταμπακέρα γλίστρησε από την τσέπη του κι έπεσε μέσα στον ωκεανό!
“Α, ήρθε η σειρά μου τώρα!” είπε ο βάτραχος κι έκανε μακροβούτι ακολουθώντας τη διαδρομή της χρυσής ταμπακέρας.
Κόβοντας βόλτες γύρω από το σημείο, ο αετός χαμήλωσε να τον περιμένει. Και περίμεναν και περίμεναν….
