Η σωματική πόζα είναι μια υλοποίηση νοητικής πόζας. Η πιο δημοφιλής, κοινή νοητική πόζα είναι “Εγώ ξέρω καλύτερα” και “Εγώ είμαι καλύτερη/καλύτερος.” Αυτή η δεύτερη, που είναι στην πραγματικότητα πρώτη, σημαίνει ουσιαστικά “ανώτερη/ανώτερος, υπερέχω” διότι εδώ το επίθετο δεν αναφέρεται στο “καλός = ενάρετος, ευγενής, (αρχαίο) αγαθός”.
Κι επειδή όλα τα σοφά, ορθά, έξυπνα πράγματα για τη γνώση, νοημοσύνη και φύση του ανθρώπου και για τον καλύτερο τρόπο ζωής ώστε να έχει μόνιμη ευτυχία και πληρότητα, έχουν ειπωθεί σε όλες τις αρχαίες κουλτούρες και παραδόσεις, σε όλες τις γλώσσες, οι άνθρωποι που θέλουν να σκορπίσουν σοφία, ομορφιά ή όποια άλλη καθοδήγηση, αντί να κοιτάξουν εκείνα, στρέφονται στην πρωτοτυπία – όπως κάνουν οι ποιητές, μουσικοί, ζωγράφοι, αρθρογράφοι κλπ.
Μα φυσικά η πρωτοτυπία μπορεί να εκδηλώνεται ως εξυπνακισμός (ή το αντίστροφο) μα αυτό δεν σημαίνει πως η όποια διατύπωση είναι αληθέστερη, καλύτερη, ορθότερη ή σοφότερη από προηγούμενες. Συχνά είναι χειρότερη και γελοία.
Μου ήρθαν οι σκέψεις αυτές όταν είδα στο ΒΗΜΑ (Κυρ. 10/9/23) ένα άρθρο της κ. Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη “Το ειδικό βάρος των πραγμάτων”. Η μια πρόταση την οποία ξεχώρισε λέει “Τα αντικείμενα δεν μου μιλούν επειδή έχουν κάτι να μου πουν, αλλά επειδή εγώ έχω μέσα μου ερωτήσεις αναπάντητες και δέχομαι”, συνεχίζει στο κείμενο, “να παίξω το παιχνίδι της φαντασίας και της τύχης!”
Η ΚΓ παρουσιάζεται ως “ποιήτρια και μεταφράστρια”.
Γι’ αυτό ίσως η πρόταση που παραθέτω εκφράζει κομψά μια φαινομενικά κομψή πόζα που όμως υπονομεύεται και ως έκφραση και ως πόζα από τις λέξεις “φαντασία” και “τύχη”. Διότι αν παίζει με φαντασία, φαντάζεται μάλλον και δεν ακούει τι, υποτίθεται, λένε τα αντικείμενα. Δεν είναι καν οι δικές της ερωτήσεις που εκμαιεύουν λόγια από αντικείμενα, μα φαντασιώσεις. Όσο για την τύχη, τι πραγματικά εννοεί με αυτό στη συγκεκριμένη περίσταση;
Από την αρχή υιοθετεί μια πόζα – εκείνη του κοσμοπολίτη ή τουλάχιστον κάποιας που έζησε στη Βρετανία και γνωρίζει καλά τη χώρα και τις παραδόσεις της. Να, το άνοιγμα του άρθρου.
“Ώρα 12 το μεσημέρι, διασχίζω τη γέφυρα Φάι πάνω από τον ποταμό Γουίνζαμ στο Νόριτς, αφήνοντας πίσω μου τα χαρακτηριστικά Τυδώρ κτήρια του Ελμ Χιλ”.
Πολύ ωραία. Μα γιατί πρέπει να σουλατσάρει στο Νόριτς για να μας ξεναγήσει στο “ειδικό βάρος των πραγμάτων”; Πόσοι αναγνώστες της εφημερίδας ξέρουν το Νόριτς (και την ανατολική Αγγλία!) τον ποταμό, την περιοχή Ελμ Χιλ και τι είναι τα Τυδώρ κτήρια;
Βλέπετε, σημασία δίνει στο να ποζάρει σωστά εξ αρχής.
Μια άλλη πόζα είναι η “πολυμάθεια” την οποία χειρίζεται ανάλαφρα με διάφορες παραπομπές. Πρώτα το κατάστημα παλαιοπωλείο που είναι “μια σπηλιά του Αλαντίν”. Δηλ. θα βρει κάποιο μαγικό λυχνάρι;
Μετά έχουμε τον Ρικέρ που έχει πει “αδυνατούμε να αντιληφθούμε τον εαυτό μας έξω από τον χρόνο” – μα δίνει εντελώς λάθος πληροφόρηση. Διότι μόνο έξω από τον χρόνο μπορούμε να αντιληφθούμε τον αληθινό εαυτό μας και όχι διάφορες πόζες που κατασκευάζει το μυαλό μας.
Ακολουθούν και άλλες αναφορές και παραπομπές στο ίδιο στυλ μα είπαμε αρκετά – δείχνοντας πως οι άνθρωποι προτιμούν να ζουν με πόζες, όχι με τον πραγματικό εαυτό τους.
