Επιδοτεί δάνεια για αγορά κατοικίας (ώστε να πιέζονται ανοδικά οι τιμές των ακινήτων και τα ενοίκια…)
Για να έχουμε μια πρόσφατη εικόνα της κυβέρνησης σταχυολογώ μερικά αποσπάσματα από άρθρα στην Κυριακάτικη Καθημερινή 19/1/25. Και πρώτα μια γενική άποψη από τον Διευθυντή, Αλέξη Παπαχελά:
Είναι τόσα τα σάπια ή σχεδόν σάπια δοκάρια πάνω στα οποία στηρίζεται, που μόνο ανασφάλεια μπορούν να προκαλέσουν. Αυτό ισχύει στην ΕΛ.ΑΣ., στις Ενοπλες Δυνάμεις, σε βασικές υπηρεσίες του ελληνικού κράτους.
Τα πράγματα αλλάζουν προς το καλύτερο, αλλά πολύ αργά. Τα πασαλείμματα είναι περισσότερα από τις ουσιαστικές και δομικές αλλαγές. Βασικές παθογένειες συνεχίζουν να αντέχουν στον χρόνο και να διώχνουν όποιον ξένο επενδυτή δεν έχει αποφασίσει να πληρώσει «διόδια»….
Η χώρα βρίσκεται σε μια σπάνια παρένθεση σταθερότητας και ηρεμίας μέσα σε ένα πολύ ταραγμένο διεθνές περιβάλλον…. Ο πρωθυπουργός επέλεξε, τελευταία, τη μέθοδο των σίγουρων επιλογών μηδενικού ρίσκου, διασφαλίζοντας την ομαλή εξέλιξη των πραγμάτων. Φτάνει όμως η ηρεμία; Φτάνει, αν αξιοποιηθεί για να αλλάξουν τα πράγματα ουσιαστικά. Δεν πρέπει να επαναπαυθούμε στην αίσθηση πως είμαστε σε μια περίοδο νηνεμίας…. Οι παρενθέσεις τελειώνουν κάποια στιγμή και οι μοναδικές ευκαιρίες, όπως αυτή που δόθηκε στον κ. Μητσοτάκη το 2019, δεν ξανάρχονται μετά, για χρόνια.
Μετά από τον Νότη Παπαδόπουλο:
Η πρόσφατη απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας έναν ενεργό βουλευτή του κόμματος, τον κ. Κώστα Τασούλα (ικανότατο και επαρκέστατο κατά τα άλλα στέλεχος του κόμματος), μου θύμισε την υπόθεση με το όνομα των Σκοπίων που τόσο έβλαψε τη χώρα – στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα.
Ο πρωθυπουργός, αντί να συνεχίσει την κεντρώα στροφή του που τον έκανε κυρίαρχο και έδωσε στη Ν.Δ. το απίστευτο 41% στις βουλευτικές εκλογές του 2023 και να προτείνει, πιστός στην 30χρονη παράδοση της χώρας, έναν Πρόεδρο της Κεντροαριστεράς ή να ανανεώσει τη θητεία της επιτυχημένης Κατερίνας Σακελλαροπούλου, αποφάσισε να υποχωρήσει ενδίδοντας πάλι στις πιέσεις της δεξιάς πτέρυγας του κόμματος, η οποία ζητούσε επιμόνως Πρόεδρο από τη Ν.Δ.
Και δεν είναι η πρώτη στροφή προς τα δεξιά του κ. Μητσοτάκη. Εχουν προηγηθεί η επιλογή του Βορειοελλαδίτη περιφερειάρχη Απόστολου Τζιτζικώστα αντί του επιτυχημένου Μαργαρίτη Σχοινά για τη θέση του επιτρόπου της Ελλάδας, η τοποθέτηση του Βορειοηπειρώτη Φρέντη Μπελέρη στο ευρωψηφοδέλτιο της Ν.Δ., η άρον άρον έγκριση ελληνικής ιθαγένειας για την οικογένεια των Γλύξμπουργκ, η αποδοχή πριν από την ψήφιση του προϋπολογισμού της απομάκρυνσης από το πρωθυπουργικό γραφείο του οικονομικού συμβούλου του πρωθυπουργού Αλ. Πατέλη (ένθερμου υποστηρικτή του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών.
Μετά, για την οικονομία, από τον Κώστα Καλλίτση:
Τι κάνει, λοιπόν, το Ταμείο Ανάκαμψης για τους πολλούς; Ποιες δράσεις και ποια έργα προωθεί γι’ αυτούς;
Μήπως είναι δράσεις με μετρήσιμα αποτελέσματα που υπηρετούν μεγάλες συλλογικές ανάγκες; Μήπως κάποια έργα που αφήνουν ισχυρό αποτύπωμα και θα είναι ευγνώμονες γι’ αυτά οι επόμενες γενιές; Μήπως είναι επενδύσεις σε σύγχρονες κοινωνικές υπηρεσίες ή/και για την ενίσχυση αυτού που λέγεται ανθρώπινο κεφάλαιο; Οχι…. Το ΤΑΑ χρησιμοποιείται ως λεφτόδεντρο, που μεγάλο μέρος των καρπών του διατίθενται σε ποικίλης μορφής και ύλης επιδόματα που ενισχύουν την τρέχουσα κατανάλωση. Περί αυτού πρόκειται….
Το ΤΑΑ, στο όνομα της εξυπηρέτησης των πολλών, καταλήγει να χρηματοδοτεί «δωρεάν» εγχειρήσεις στα νοσοκομεία – για τις οποίες φορολογούμενοι/ασφαλισμένοι έχουν ήδη πληρώσει. Να καταβάλλει τους μισθούς των απασχολουμένων σε προγράμματα βοήθειας γερόντων και ατόμων με ειδικές ανάγκες στο σπίτι. Να επιδοτεί δάνεια για αγορά κατοικίας (ώστε να πιέζονται ανοδικά οι τιμές των ακινήτων και τα ενοίκια…) και για αγορές αντλιών θερμότητας (που εισάγουμε…) και για δαπάνες για καλύτερη μόνωση κατοικιών. Να επιδοτεί την αγορά ηλεκτρικών αυτοκινήτων (που εισάγουμε…) και μάλιστα με τόσο υψηλότερο ποσό επιδότησης όσο μεγαλύτερο και ακριβότερο είναι το αυτοκίνητο – για ταξίδια στην Αράχωβα, όχι μικρό και φθηνό για μετακινήσεις στην πόλη.
Με άλλα λόγια, όλα μέτρα βιτρίνας για να ικανοποιούνται τα βαλσαμωμένα βαρίδια της ΝΔ και για άγραν ψήφων! Τελειώνω με το Κύριο άρθρο που για πολλοστή φορά ασχολείται με την Ανοιχτή Πληγή των σκουπιδιών μας!
Η διαχείριση των απορριμμάτων εξακολουθεί να αποτελεί ανοιχτή πληγή για το μεταπολιτευτικό κράτος. Η Ελλάδα όχι μόνο αποτυγχάνει διαχρονικά να υιοθετήσει νέες μεθόδους συλλογής, ανακύκλωσης και επεξεργασίας, που έχουν επικρατήσει στην υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά σπαταλά και χρήματα σε έργα που δεν λειτουργούν και σε γραφειοκρατικά μορφώματα που διακρίνονται μόνο για την αδιαφάνειά τους. Το πρόβλημα είναι οξύτερο στη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας. Αν δεν μπορεί η αυτοδιοίκηση να βρει μόνη της βιώσιμη διέξοδο, πρέπει να αναλάβει η κυβέρνηση να καταστρώσει κεντρικά ένα σχέδιο. Οχι για να βγει ο χρόνος. Αλλά για να μη θάβουμε εσαεί τα σκουπίδια κάτω από το χαλί.
Στο να θάβουμε σκουπίδια κάτω από το χαλί έχουμε γίνει πρωταθλητές μετά από δεκαετίες έντονης άθλησης. Λέγεται και «συγκάλυψη»!