Να ανακοπεί η αναδιανομή που γίνεται τα τελευταία χρόνια εις βάρος της εργασίας, υπέρ της προσοδοθηρίας
Βαριέσαι, κουράζεσαι – μα συνεχίζεις την καλόπιστη επισήμανση και κριτική. Τι άλλο;
Είναι απόλυτα φυσικό κι επομένως αναμενόμενο πως σ ‘αυτήν τη Σιδερένια Εποχή του μυθολόγου Ησιόδου η ανοησία και η συνακόλουθη τεμπελιά και διαφθορά ατόμων, κυβερνήσεων και λαών, θα εμφανιστούν σε μεγάλη κλίμακα. Είναι φυσικό πως ακόμα και παρά τη νομοτέλεια της Φύσης θα υπάρχουν ατέλειες σε πράγματα, παραστάσεις και πορείες γεγονότων στον υλικό κόσμο. Είναι πάρα πολλές οι κινήσεις από και προς κάθε κατεύθυνση πάρα πολλές και οι επιθυμίες μας.
Αλλά το να θεωρούμε αυτή την κατάσταση αναπόφευκτη, κανονική, νορμάλ, είναι πολύ μεγάλη ανοησία και το να μην προσπαθούμε να τη βελτιώσουμε είναι βάλτωμένη βλακεία.
Τα φαινόμενα έχουν παγκόσμια έκταση μα εξ ανάγκης εστιάζουμε στη χώρα μας μια και αυτή μας αφορά άμεσα. Παίρνω μια ακόμα σκωπτική ανάλυση του Κώστα Καλλίτση από άρθρο του στην Καθημερινή, 20 Οκτωβρίου ’24.
Ενα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας –συνδυάζοντας διάφορους δείκτες και στατιστικά στοιχεία, μπορεί κανείς να εκτιμήσει το ένα τρίτο της, περίπου– περνάει δύσκολα έως δραματικά. Αν σε προηγούμενα χρόνια η φτώχεια ήταν συνδεδεμένη με την ανεργία, σήμερα η «ισχυρή» ελληνική οικονομία παράγει μαζικά νεόπτωχους, ανθρώπους που είναι φτωχοί ή πάμφτωχοι παρότι έχουν εργασία. Οι δείκτες της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού είναι στο βαθύ κόκκινο. Η κατάσταση τείνει να γίνει εκρηκτική, καθώς η ανέχεια αντικρίζει καθημερινά μια αναιδή πολυτελή κατανάλωση εν μέσω μεγάλης διαφθοράς, και η ισχνή αγοραστική δύναμη των μισθών (εξαιτίας της σιωπηρής κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων από ισχυρούς εργοδοτικούς φορείς) αφαιμάζεται περαιτέρω μέσω της αποσάθρωσης του συστήματος υγείας, της προϊούσας υποβάθμισης της δημόσιας εκπαίδευσης σε όλη της την κλίμακα και της υστέρησης βασικών υποδομών.
Πρέπει/μπορεί κάτι να γίνει;… Να ανακοπεί η αναδιανομή που γίνεται τα τελευταία χρόνια εις βάρος της εργασίας, υπέρ της προσοδοθηρίας, και να εκκινήσει μια μεγάλη αντίστροφη αναδιανομή. Κεντρικός κρίκος αυτής της διαδικασίας είναι η φορολογική πολιτική. Η δραστική μείωση των συντελεστών ΦΠΑ στα τρόφιμα και σε κάποια είδη πρώτης ανάγκης, η αύξηση της φορολογίας των κερδών και δη των διανεμόμενων (μερίσματα) και η γενική αύξηση της φορολογίας του πλούτου και των μεγάλων εισοδημάτων είναι μονόδρομος.
Δείτε τι γίνεται στην άλλη Ευρώπη:
Στη Βρετανία, οι Συντηρητικοί έφυγαν τρέχοντας από τη μαύρη τρύπα που δημιούργησαν στα δημοσιονομικά της χώρας, διά της προκήρυξης εκλογών – κάπως σαν την κυβέρνηση της Ν.Δ. το 2009. Πώς σκέπτεται να αντιμετωπίσει το πρόβλημα η Ρέιτσελ Ριβς, πρώτη γυναίκα υπουργός Οικονομικών της χώρας; Αυτοί που έχουν τους ισχυρότερους ώμους –είπε– θα σηκώσουν τα μεγαλύτερα βάρη, δεν θα αυξηθούν οι φόροι στην εργασία αλλά οι φόροι στους πλούσιους. Και καλά –ρωτήθηκε– δεν φοβάστε μήπως οι πλούσιοι φύγουν; «Οποιος θέλει η Βρετανία να είναι το σπίτι του, θα πρέπει να πληρώνει τους φόρους του. Με την κυβέρνηση των Εργατικών αυτό θα γίνει πράξη», ήταν η απάντηση που έδωσε με τρόπο κατηγορηματικό, που έδειχνε ότι το θέμα είχε εξεταστεί και οι κυβερνητικές αποφάσεις είχαν ληφθεί μετά λόγου γνώσεως.….Η κατερείπωση των συνδικάτων και η ανεπάρκεια της αντιπολίτευσης δημιουργούν στην κρατικοδίαιτη διαπλοκή την εντύπωση πως «όλα είναι υπό έλεγχο». Αυτά είναι αυταπάτες.….
Η αίσθηση της αδικίας και ο θυμός ήδη αφήνουν πολιτικό αποτύπωμα με τη ρευστοποίηση του κομματικού συστήματος (προηγήθηκε ως πιο ευάλωτος ο ΣΥΡΙΖΑ, παίρνει σειρά η Ν.Δ…) και τη σταθερή άνοδο των κομμάτων του παραλόγου και του μίσους. Αν δεν αλλάξουν η κατεύθυνση και ο βηματισμός στα δημόσια πράγματα, οι τυφλές κοινωνικές εκρήξεις (με όσα φαινόμενα ιστορικά τις συνοδεύουν…) ίσως είναι απλώς θέμα χρόνου. Το δάπεδο είναι πλημμυρισμένο με βενζίνη, περιμένοντας τον ανόητο που θα ανάψει τσιγάρο και θα πετάξει κάτω το σπίρτο.
Δεν ξέρω αν κάποιος ή κάποιοι από τους αναρίθμητους ανόητους του έθνους θα ρίξει/ ρίξουν αναμμένο σπίρτο, μα τα πράγματα είναι υπό τον έλεγχο μόνο της αυταρέσκειας, της εξαπάτησης, της επιθυμίας για καλοπέραση και της οκνηρίας των πολιτικάντηδων και δη των κυβερνόντων. Με τόσες περγαμηνές κι εμπειρίες στο εξωτερικό και εδώ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει τόσο υπνωτιστεί ή τυφλωθεί που δεν παίρνει χαμπάρι πια για το τι χρειάζεται η χώρα;…..
