1. Ο κ. Τσίπρας στα 40 του είναι αναφίβολα ο χειρότερος παλιάτσος στο παλκοσένικο της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής. Επι 5 μήνες ως πρωθυπουργός έκανε τη μια τρύπα στο νερό μετά την άλλη – πότε σχίζοντας μνημόνια κι εξοβελίζοντας τρόικες, καταργώντας το χρέος και υποσχόμενος παραδείσια ανάπτυξη, πότε με πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και ρώσικους αγωγούς καυσίμων κλπ, κλπ.
Θα πρέπει να μετονομαστεί ο «τρομερός τρυποκάρυδος»!
Το χειρότερο είναι πως ούτε ο ίδιος ούτε ο «ώριμος» λαός μας δείχνει να διδάχθηκε κάτι από τις φοβερές γκάφες του.
Όπως ως αντιπολιτευόμενο πουλάρι έλεγε «όχι» στα πάντα και δεν βοήθησε σε μια συνεργασία ή έστω συνεννόηση με την τοτινή κυβέρνηση και άλλα φιλοευρωπαϊκά κόμματα στις διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους, έτσι και τώρα δεν θέλει ευρύτερη συμμαχία και συνενόηση με άλλους, διότι διακατέχεται από την πλάνη πως είναι ικανός και πάνσοφος και θα σώσει Ελλάδα και υφήλιο με τον νερόβραστο κομμουνισμό του, μα και διότι δεν δίνει δεκάρα για την Ευρώπη και τις αξίες της. Γι’ αυτόν η Ευρώπη ειναι η μόνη σίγουρη πηγή εσόδων, όχι για τον ελληνικό λαό όπως προπαγανδίζει (το ψέμα είναι στη φύση του), αλλά για τη διατήρηση της ηγεσίας του στο κόμμα του και στην εξουσία εδραιώνοντας τον ελεγκτικό ιστό του στην Πολιτεία (ΕΡΤ, Παιδεία κλπ).
2. Δυστυχώς οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις της αντιπολίτευσης είναι μόνο ελάχιστα καλύτερες, όπως φαίνεται από την πρόσφατη αμετάβλητη συμπεριφορά τους. Δανείζομαι τα λόγια του Κώστα Καλλίτση (Καθημερινή Οικονομική, σ. 1, 15-6 Αυγ. ’15):
«Κατηγορούσαν τον Αλ. Τσίπρα ότι δεν κλείνει τον δρόμο στη ρήξη και ότι έτσι ρισκάρει την καταστροφή της χώρας. Του έδιναν, με την ψήφο τους στη Βουλή, σαφή εντολή να πάει στη Σύνοδο Κορυφής, υπό τον μοναδικό όρο, ότι θα επιστρέψει έχοντας μία, όποια, συμφωνία. Του υποδείκνυαν με αυστηρότητα την ανάγκη να υπογράψει συμφωνία πάση θυσία γιατί εναλλακτική δεν υπάρχει…. Όλα αυτά θα παραχωρούσαν τη θέση τους σε μύδρους κατά της κυβέρνησης, επειδή υπέγραψε συμφωνία.
Όπως κι έγινε. Οι επόμενες εκκλήσεις μεταλλάχτηκαν σε απαίτηση να ζητήσει συγγνώμη η κυβέρνηση για τη συμφωνία που έκανε…. Οι πιεστικές συστάσεις μεταλλάκτηκαν σε οργισμένες καταδίκες της συγκεκριμένης συμφωνίας…. Ναι σε συμφωνία, αλλά όχι σε αυτήν…. Ναι, αλλά σε μια αλλη συμφωνία…. – το απόσταγμα της καθωσπρέπει υποκρισίας.»
3. Συνεχίζω με δεύτερο απόσπασμα από τον Καλλίτση για την αντιπολίτευση.
«Οι παράγοντες της αντιπολίτευσης που ζητούν η κυβέρνηση να ζητήσει συγγνώμη, θα έπρεπε να είναι περισσότερο συγκρατημένοι όταν μιλούν για το ‘επαχθέστερο μνημόνιο που έχει υπάρξει’. Αν το Γ΄μνημόνιο είναι δυσκολότερο αιτία είναι ότι περιέχει και όσα εκείνοι είχαν συμφωνήσει με τα δύο προηγούμενα μνημόνια μα δεν είχαν υλοποιήσει για να μη χαλάσουν τις καρδιές με τους πελάτες τους: Άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, πάταξη της φοροδιαφυγής και μείωση της γραφειοκρατίας, ρύθμιση των ‘κόκκινων δανείων’, αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού συστήματος μέχρι και κλείσιμο άχρηστων στρατοπέδων και άλλα πολλά. Ας αφήσουν τις κορώνες.»
Τώρα οι παράγοντες αυτοί της υποκρισίας δεν θέλουν να υποφέρουν οι καημένοι οι αγρότες, οι φαρμακοποιοί και τόσοι άλλοι κρατικοχαϊδεμένοι, τους οποίους πάντοτε συμπονούσαν για να εξασφαλίζουν τις ψήφους τους. Είναι όλοι τους οι πολύφερνοι πολιτικάντηδες του πελατειακού παρασιτισμού κι έτσι συριζαίοι και μη υπονομεύουν τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Και θα ξαναψηφιστούν. Γιατί να ντραπούν;
