1. Διάχυτη ανάμεσα στους θιασώτες της ευρύτερης Αριστεράς είναι η αντίληψη πως το Μνημόνιο και τα (πολιτικο-)οικονομικά προγράμματα που επεβλήθηκαν στην Ελλάδα τόσο από τους Ευρωπαίους όσο και την Τρόικα του ΔΝΤ αποβλέπουν στην εξαθλίωση της χώρας και την υποδούλωση της στα συμφέροντα της καπιταλιστικής πλουτοκρατίας η οποία είναι και η άρχουσα τάξη στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ.
Έτσι μερικοί αριστερίστικης ή παραδοσιακής κομμουνιστικής νοοτροπίας δημοσιογράφοι βρήκαν την ευκαιρία να επιδοθούν στο γράψιμο βιβλίων για την ελληνική χρεοκοπία (και την ευρύτερη κρίση στην Ευρωζώνη) – βιβλία που έγιναν μπεστ-σέλλερ: π.χ. Ν. Μπογιόπουλος Είναι ο Καπιταλισμός Ηλίθιε, 2011, Αθήνα, Λιβάνης• Ν. Μαρίας Το Μνημόνιο της Χρεοκοπίας, 2011, Αθήνα, Λιβάνης• Γ. Κασιμάτης Οι Παράνομες Συμβάσεις Δανεισμού της Ελλάδας 2011, Αθήνα, Λιβάνης• Δ. Καζάκης Η Ελληνική Πομπηία 2011, Αθήνα, Ποντίκι.
Από όλα αυτά ξεχωρίζει για την αντικειμενικότητά του Το Ημερολόγιο της Κρίσης του Παύλου Τσίμα, 2011, Αθήνα, Πατάκης. Φειδωλός στις επικρίσεις ακόμα και των πολιτικών που τόσο ανεύθυνα οδήγησαν στη χρεοκοπία τη χώρα, ο Τσίμας δεν προσποιείται πως γνωρίζει ούτε τα πραγματικά αίτια της κρίσης ούτε τη θεραπεία και μας αφήνει στο τέλος με ένα εύλογο ερώτημα για το τι θα γίνει.
Σε αντίθεση με τον Τσίμα, ο Σταύρος Λυγερός επικρίνει τους πάντες, Έλληνες πολιτικούς (κυρίως Σημίτη, Γ. Παπανδρέου και λιγότερο Καραμανλή νεότερο, όχι όμως Σαμαρά) και Ευρωπαίους, αναλύει γεγονότα και καταστάσεις με ύφος σίγουρης παντογνωσίας και παραπέμπει συνεχώς σε προηγούμενα άρθρα του στον τύπο, όπου είχε προβλέψει εξελίξεις ή αναλύσει ορθά διάφορα συμβάντα. (Από την Κλεπτομανία στη Χρεοκοπία, 2011, Αθήνα, Πατάκης.)
2. Σε αντίθεση με τον Τσίμα, οι άλλοι συγγραφείς κοιτούν τα γεγονότα από πολύ συγκεκριμένη σκοπιά. Οι μεν “αριστεροί” από τη γωνία μιας αρτηριοσκληρωτικής θεώρησης, οι δε “κεντροδεξιοί” από μια γωνία σύγχυσης με πολλή αντιφατικότητα.
Στους αριστερούς δεν χρειάζεται να δώσουμε περισσότερο χώρο και χρόνο, διότι δεν μπορούν να ξεφύγουν από την ακαμψία του άκομψου, χοντροκομμένου σοσιαλισμού. Ούτως ή άλλως, άλλοι συγγραφείς σαν τον Λυγερό ενσωματώνουν στη δική τους κριτική τα διάφορα ορθά σημεία που περιέχουν οι αριστερές δημοσιεύσεις και που χρησιμοποιούμε όλοι κατά της άπληστης αισχροκέρδειας των “αγορών”.
Αλλά η πιο σημαντική άποψη του όλου θέματος είναι πως αυτές οι δημοσιεύσεις δεν προσφέρουν πουθενά καμιά βιώσιμη λύση για το πρόβλημα, δηλαδή την άμεση έξοδο από την κρίση και την προοδευτική ανάπτυξη της οικονομίας μας.
Όλα όσα λένε είναι “σχεδόν” αλήθεια. Αλλά αυτό που λείπει από το “σχεδόν” κάνει όλη τη διαφορά. Μόνο ένας συγχυσμένος νους, που δεν αντιλαμβάνεται το χάος στη στόχαση και τα κενά στις γνώσεις του, νομίζει πως επαναλαμβάνοντας μηχανικά συνθηματολογικές ανοησίες προσφέρει διεξοδικές λύσεις.
3. Μόνο ανόητοι δεν καταλαβαίνουν πως όλοι μας έχουμε μια ιδιοκεντρική (=εγωιστική) θεώρηση των πραγμάτων και πως όλοι σε μικρό ή μεγάλο βαθμό πάσχουμε από απληστία. Και αυτό ισχύει για όλους τους Ευρωπαίους και όλες τις εθνότητες επίσης.
Ο νυν πρόεδρος της Γερμανίας Κρίστιαν Βουλφ μας δίνει ένα ωραίο παράδειγμα καθότι αφενός είναι αναμεμιγμένος σε οικονομικά σκάνδαλα και αφετέρου αρνείται να αποκολληθεί από το αξίωμα του. Ομοίως, ο Πρόεδρος της Συρίας Άσαντ, που κληρονόμησε το αξίωμα του, αρνείται να αποκολληθεί από την προεδρία παρά τις βίαιες διαδηλώσεις εναντίον του, όπως είχαν κάνει οι μάζες του λαού στην Αίγυπτο εναντίον του Μουμπάρακ και στη Λιβύη εναντίον του Καντάφι.
Σπάνια οι άνθρωποι, ακόμα και όταν έχουν ολοφάνερο και κατάφωρο άδικο, δείχνουν διάθεση να αφήσουν τα κεκτημένα τους.
Σπάνια επίσης άτομα ή κυβερνήσεις δεν θα επιδιώξουν, συνήθως μάλιστα σε βάρος άλλων, το προσωπικό ή εθνικό συμφέρον τους.
Τέτοια είναι η κοινότατη κατάσταση άγνοιας όπου κυριαρχεί ο ιδιοκεντρισμός, ο εγωισμός και η απληστία.
4. Όλοι επιδιώκουμε το ατομικό συμφέρον μας. Πολλοί κατορθώνουν να διευρύνουν το ενδιαφέρον τους στην οικογένεια τους. Λίγοι κατορθώνουν να έχουν συναίσθηση της κοινωνίας ή του έθνους τους και να προάγουν αυτό το ευρύτερο συμφέρον. Λιγότεροι, δυστυχώς, ξεπερνώντας το έθνος και τους περιορισμούς του, εκείνους δηλαδή της γλώσσας, θρησκείας και παράδοσης, νιώθουν να ανήκουν στην ανθρωπότητα και πολύ λιγότεροι συμπεριφέρονται ως πολίτες του σύμπαντος.
Έτσι φυσικό είναι σε αυτή την κατάσταση, άτομα, επιχειρήσεις, οργανισμοί και κυβερνήσεις να προτάσσουν το δικό τους συμφέρον, και είναι μάλλον παράλογο, τη στιγμή που κι εμείς κάνουμε το ίδιο, να εκτοξεύουμε επικρίσεις και κατάρες εναντίον των άλλων.
Ούτε ο νεοφιλελευθερισμός, ούτε η σοσιαλδημοκρατία ούτε ο κομμουνισμός, ως κοινωνιολογικά, οικονομολογικά ή πολιτικά συστήματα, στη θεωρητική σύλληψή τους επιχειρούν να υποδουλώσουν και να εκμεταλλευθούν τον λαό. Άτομα ή ομάδες ατόμων το κάνουν αυτό σε οποιοδήποτε σύστημα και δυστυχώς οι μάζες από αδιαφορία και άγνοια το επιτρέπουν – και είναι, βέβαια, άλλο θέμα το ότι και τα τρία συστήματα έχουν αποτύχει παταγωδώς να διασφαλίσουν μια δίκαιη διανομή του πλούτου και να εξοστρακίσουν τις παθήσεις ύφεσης, πληθωρισμού και ανεργίας.
Όταν και όπου οι καλοί και έντιμοι άνθρωποι δεν ενεργούν συμμετέχοντας στα κοινά, τότε οι κακοί και φαύλοι ακμάζουν.
5. Στην Ελλάδα οι κακοί και φαύλοι ακμάζουν εδώ και πολλές δεκαετίες στην πολιτική.
Με βαρύτατη αβρότητα ο κ. Πάγκαλος επιχείρησε (Σεπτέμβριος 2010) να ενοχοποιήσει όχι τους ξένους και δη την Τρόικα για τα δεινά της χώρας, αλλά την κοινωνία ολόκληρη.
“Η απάντηση σε όλους αυτούς που μας ρωτάνε πού τα φάγατε τα λεφτά είναι μία: σας διορίζαμε για χρόνια, τα φάγαμε μαζί ακολουθώντας μια πρακτική αθλιότητας, εξαγοράς και διασπάθισης του δημόσιου χρήματος.”
Αναμφίβολα οι ομάδες του λαού που έγιναν για χρόνια αποδέκτες διασπάθισης του δημόσιου χρήματος, της εξαγοράς και των διορισμών, έχουν το δικό τους μερίδιο ενοχής σε αυτό το μεγάλο έγκλημα. Ούτως ή άλλως οι πολιτευτές όλοι, εκπροσωπώντας τις μάζες του λαού αντανακλούν και τις αρετές και τα ελαττώματά του. Δεν θα γινόταν αλλιώς.
ΑΛΛΑ την ευθύνη την έχουν οι βουλευτές όλοι και ειδικά τα μέλη όλων των κυβερνήσεων της τελευταίας 35ετίας.
Η Ελλάς είναι ανεξάρτητο, αυτεξούσιο κράτος από το 1974 και έπειτα, οπότε και αποχώρησε αυτοβούλως μάλιστα από το ΝΑΤΟ λόγω της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Καμιά ξένη κυβέρνηση έκτοτε δεν επέβαλε τη δική της θέληση στους Έλληνες – ούτε ο Ελληνικός λαός μπόρεσε ποτέ να επιβάλει τη θέλησή του στις εκάστοτε κυβερνήσεις του.
6. Ο κ. Πάγκαλος ψεύδεται θρασύτατα διαστρέφοντας την αλήθεια όταν επιρρίπτει συνενοχή (κι ευθύνες) στον λαό. Πρώτα-πρώτα, η μεγάλη πλειοψηφία του λαού ούτε διορίστηκε (χαριστικά) στο Δημόσιο ούτε εισέπραξε τις δωρεές που αποδέχονταν τα κομματόσκυλα του σοσιαλισμού ή νεοφιλελευθερισμού.
Την ευθύνη έχουν η Βουλή και η εκάστοτε κυβέρνηση.
Ελληνική κυβέρνηση ξανα-προσχώρησε στο ΝΑΤΟ, επέτρεψε την εγκαθίδρυση νατοϊκών ή αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στην Ελλάδα κι επιτρέπει τη διέλευση νατοϊκών ή αμερικανικών στρατευμάτων για να επιτεθούν και να βομβαρδίσουν άλλες χώρες – όπως τη Σερβία το 1998.
Ελληνικές κυβερνήσεις έκαναν την Ελλάδα μέλος της ΕΟΚ (=νυν ΕΕ) και αργότερα, με πλαστά στοιχεία, μέλος της ΟΝΕ (=νυν Ευρωζώνη). Αυτές επίσης ελάμβαναν τις ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις και τις διασπάθιζαν με κομματικά κυρίως κριτήρια και οι ίδιες δανείζονταν από το εξωτερικό για να συνεχίσουν να δωροδοκούν τους πελάτες-ψηφοφόρους τους. Πιο συγκεκριμένα, οι κυβερνήσεις Κώστα Σημίτη (1996-2004), Κώστα Καραμανλή (2004-2009) και Γ.Α. Παπανδρέου (2009-2011) για καθαρά ιδιοκεντρικούς λόγους (δηλαδή να έχουν την εξουσία τα κόμματά τους) παρουσίαζαν πλαστές στατιστικές και πλαστούς παραδείσους οικονομίας, παραγνωρίζοντας περιφρονητικά (αλλά και κατά περιόδους πανικόβλητες από) τις υποδείξεις των Ευρωπαϊκών Εταίρων μας για την επικίνδυνη διολίσθηση της χώρας προς την χρεοκοπία.
Και όταν ήρθε το Μνημόνιο, ελληνική κυβέρνηση το αποδέχθηκε. Ο κ. Σαμαράς εναντιώθηκε στο Μνημόνιο, παίζοντας εκ του ασφαλούς με όλη την ευκολία της αντιπολίτευσης. Έξω από το χορό…
Οι δικές μας κυβερνήσεις πέτυχαν σε αυτά όλα “ακολουθώντας μια πολιτική αθλιότητας”, κατά τον κ. Πάγκαλο, Αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, αντί να προστατεύουν τον λαό και να διασφαλίζουν ορθή συμπεριφορά και δικαιοσύνη.
Τέλος, ας μη ξεχνάμε πως η Τρόικα και στην αρχή και αργότερα ζήτησε μείωση του ελλείμματος κυρίως με περικοπή δαπανών και αύξηση εσόδων μέσω πάταξης φοροδιαφυγής, αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας (που στο σύνολο της παραμένει ακόμη άγνωστη στους κυβερνώντες!) και άλλες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Τα εύκολα φορομπηχτικά μέτρα ήταν επινοήματα των ανίκανων και ανάξιων κυβερνητών μας.
Ας πάψουμε πια να πιπιλάμε την καραμέλα του “φταίνε οι άλλοι” και να επιτείνουμε τη διάχυτη σύγχυση.
Ο λαός τιμωρείται – με εξαίρεση πάντα τους πλουσίους. Καιρός να τιμωρηθούν και οι δράστες.
