1. Όπως δείχνουν τα γεγονότα, ο κ. Παπαδήμος μπορεί να επιτύχει θεαματικά ίσως στην Ευρώπη, αλλά θα αποτύχει παταγωδώς στη χώρα του.
Παρά τις ασυγχώρητες ολιγωρίες και τους δισταγμούς των Ευρωπαίων ηγετών, οι ρυθμοί και οι τρόποι λειτουργίας των κυβερνήσεων είναι άκρως διαφορετικοί από αυτούς της Ελλάδας και οι επικρίσεις που εκτοξεύουν εναντίον τους με κάθε ευκαιρία διάφοροι δικοί μας καλοθελητές είναι βέβαια εκ του πονηρού.
Επί ενάμιση έτος οι Βέλγοι δεν είχαν εκλεγμένη Κυβέρνηση (κ Καρατζαφέρη, κ Κουβέλη, κα Παπαρήγα, κ Σαμαρά, κ Τσίπρα, δείτε, ακούστε!). Εντούτοις με την άρτια και αποτελεσματική (διότι μη-κομματικοποιημένη) δημόσια διοίκησή τους, όπου οι Γεν. Γραμματείς και άλλα ανώτερα στελέχη δεν αλλάζουν κάθε φορά που αλλάζει ένας υπουργός ή η κυβέρνηση, μπόρεσαν να κυβερνώνται δίχως ανυπέρβλητες δυσκολίες. Μπόρεσαν επίσης να υπερκαλύψουν το ταμειακό κενό του Κράτους κατά 5 δις ευρώ με τα “Ομόλογα Πατρίδας” που εξέδωσε η Κεντρική Τράπεζα αμέσως μόλις έγινε αισθητή η ανάγκη αυτή και οι πολίτες έσπευσαν να αγοράσουν!
2. Η δική μας διοίκηση βρίσκεται, όπως βρισκόταν πάντα, σε κατάσταση διάλυσης, όχι επειδή έγιναν μεώσεις σε μισθούς αλλά διότι η πλειοψηφία των υπαλλήλων αποτελείται από κομματοπελάτες που θέλουν μόνο τον μισθό και την μονιμότητα τους. Η γραφειοκρατία είναι, όπως ήταν πάντα, δαιδαλώδης και σχεδόν αδιαπέραστη χάρη στην πληθώρα και συχνά αντιφατικότητα των πολυνομοσχεδίων, στα οποία έχουν γίνει εξπέρ οι κομματάνθρωποι της Βουλής.
Η έκθεση του ΟΟΣΑ με τις απελπιστικές επισημάνσεις της για το απαράδεκτο χάλι του ελληνικού Δημοσίου δεν μας λέει τίποτα που δεν ξέραμε εδώ και 35 έτη. Όμως οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις μας δεν θέλουν, όπως δεν θέλουν ακόμα οι 48 υπουργοί, να διορθώσουν το ετοιμόρροπο Δημόσιο.
Και υπερέχουμε ασυζητητί στη δυσκινησία και ανοησία των υπέρβαρων Υπουργικών Συμβουλίων, δηλαδή της Κυβέρνησης.
Συγκρίνετε τη σπουδή και υπευθυνότητα με την οποία έδρασαν οι Βέλγοι, που δεν χρειάστηκαν καμιά λαïκή εντολή (ακούτε, ακούτε κκ. κομματάρχες της άτυχης Ελλάδας!) διότι γνώριζαν οι δημόσιοι λειτουργοί τι να κάνουν και το έκαναν.
Δείτε τη σπουδή και υπευθυνότητα του νέου διορισμένου πρωθυπουργού των Ιταλών, Monti, που αστραπιαία, σε λίγες μέρες, όχι μόνο σχημάτισε μια ολιγομελή κυβέρνηση (12, αν θυμάμαι καλά) αλλά πήρε αμέσως αντιλαïκά μέτρα για να καλύψει τις ανοησίες του έκφυλου Μπερλουσκόνι.
Οι δικοί μας λένε, λένε μα δεν κάνουν. Θεσπίζουν αναρίθμητα νομοσχέδια, τα οποία δεν εφαρμόζουν. Κάνουν συμφωνίες τις οποίες δεν τηρούν. Δίνουν τον λόγο τους και υποσχέσεις που δεν κρατούν!
3. Να τα ξαναπούμε; … Ας τα ξαναπούμε.
Επί ενάμιση χρόνο η κυβέρνηση του κ ΓΑΠ, ενώ γνώριζε κάλλιστα την κρίσιμη κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, και ενώ κατάπιε τις ψευδολογίες της προεκλογικής περιόδου, άρχισε νέες ψευδολογίες και κοροïδίες τόσο στους Έλληνες όσο και στους Ευρωπαίους, χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα για να αντιμετωπίσει τις πιεστικές ανάγκες για μείωση κρατικών δαπανών, πάταξη της φοροδιαφυγής, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων και αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας. Το μόνο που σκέφθηκε είναι να αυξήσει τους φόρους και τους υπαλλήλους της Βουλής (!) και να μειώσει τους μισθούς των άλλων, όχι τους δικούς της.
Κατά καιρούς διάφοροι λαλίστατοι υπουργοί μας λένε τις επιτεύξεις της κυβέρνησης, ότι ο κ Χρυσοχοΐδης έφερε επενδύσεις, ότι ο κ Πάγκαλος μελετά τη συγχώνευση δημοσίων οργανισμών κλπ. Μα αυτά δεν είναι επιτεύγματα: είναι συνηθισμένα καθήκοντα των υπουργών να προωθούν επενδύσεις, τουρισμό, συγχωνεύσεις άχρηστων και χωρίς αντικείμενο οργανισμών κλπ. Δεν χρειάζεται θριαμβολογία για συνηθέστατα καθήκοντα.
Δείχνουν δε σπουδή ενίοτε αλλά συνήθως σε άχρηστα μέτρα όπως το τελευταίο του κ Παπουτσή, ο οποίος εκκόλαψε το καταπληκτικό σχέδιο να έχουν ένοπλους άνδρες τα πλοία υπό την ελληνική σημαία για να αντιμετωπίζουν πειρατές! Και αυτό, χωρίς να συμβουλευθεί τους εφοπλιστές που γνωρίζουν την κατάσταση πολύ καλύτερα και που θα επιβαρυνθούν με το κόστος συντήρησης των ενόπλων και με μια πληρωμή αδείας στο Κράτος(!) για τους ενόπλους. Ήθελε άραγε να διώξει πλοιοκτήτες σε άλλες σημαίες;
4. Ήλπιζα ενάντια σε όλες τις ενδείξεις πως αυτή η κυβέρνηση θα έκανε μια προσπάθεια πράγματι να σώσει τη Χώρα.
Μπορεί να το θέλει ο κ Παπαδήμος. Μπορεί να το διατυμπανίζουν οι τρεις κομματάρχες και τα “κομματόσκυλα” τους. Αλλά δεν νομίζω πως οι τελευταίοι στοχεύουν σε καμιά σωτηρία. Ούτε η προηγούμενη ούτε η τωρινή συμπεριφορά τους δείχνει κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον άλλο από το να έχουμε σύντομα εκλογές.
Ο κ ΓΑΠ αγωνίζεται απεγνωσμένα, με μια πονηριά που θυμίζει παρουσία γυναίκας και συγχρόνως με τη δική του τεράστια ανεπάρκεια, να παραμείνει Πρόεδρος του αυτοδιαλυόμενου ΠΑΣΟΚ. Ο κ Σαμαράς γλείφεται με αυτάρεσκη αδημονία ελπίζοντας να εκπληρώσει την ιστορική του ευθύνη, που κάπως απώλεσε το 1996, ενώ οι διχασμένοι κομματικοί του κλείνουν τα μάτια στην αναξιοπιστία του. Ο κ Καρατζαφέρης πολυπραγμονεί πότε με απειλές και πότε με αυτοθυσία και, μαζί με τους σουπερέλληνες που τον περιβάλλουν, μοιάζει να πιστεύει πως το αθάνατο ελληνικό πνεύμα κρύβεται στα πνεύματα και στους τόνους του πλουσιότατου λεξιλογίου μας – που επινοήθηκαν στη μετακλασική παρακμή. Όλοι για το κόμμα και την εξουσία.
Αν είναι να επιτύχει μερικούς από τους στόχους του, που είναι και τα εθνικά ζητούμενα αυτή την ώρα, ο κ Παπαδήμος θα πρέπει, ως πρωθυπουργός να ακολουθήσει το παράδειγμα του Ιταλού ομολόγου του. Ως τεχνοκράτης και όχι ευτελής επαγγελματίας, πρέπει να γνωρίζει πως μόνο ένα ευέλικτο κυβερνητικό σώμα με 10-12 υπουργούς τεχνοκράτες θα κινηθεί γοργά και αποτελεσματικά για να σώσει την κατάσταση.
Αλήθεια, τι χρειάζονται δύο αντιπρόεδροι, ιδίως όταν ο ένας, που είναι και υπουργός Οικονομικών, ταξιδεύει τόσο συχνά με τον Πρόεδρο της κυβέρνησης. Αυτή η Παπανδρεϊκή ανόητη πολυτέλεια μπορεί, όπως και πλήθος άλλων, να εκλείψει.
Αυτή η σαρανταποδαρούσα κυβέρνηση σκοντάφτει συνεχώς. Εξακολουθεί να φαίνεται ανήμπορη να προχωρήσει πραγματικά στη μείωση του κράτους, στην πάταξη της φοροδιαφυγής και του μαύρου χρήματος, στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και στην αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας.
Ακόμα και σε ομαλές συνθήκες μια κυβέρνηση με 48 είναι μια πελώρια σαχλαμάρα, η δε κομματικοποίηση σοβαρή ψυχασθένεια.
