Νικόδημος (για Τζουάνγκ Τζου: κεφ 12, Ουρανός και Γη 4)
1. Στην αρχή της αρχής, πριν τη δημιουργία, δεν υπήρχε ανυπαρξία, ύπαρξη, όνομα. Εγέρθηκε το Ένα, το Ένα το άμορφο. Έτσι εγέρθηκαν τα όντα, ζωντανά χάρη σε Εκείνο κι Εκείνο ονομάστηκε “αρετή”.
Εκείνο το άμορφο, διαιρεμένο μα δίχως χωριστότητα, έγινε το Πεπρωμένο. Μέσω ησυχίας και κίνησης απλώθηκε η ζωή και τα πολλά πήραν τη μορφή τους. Η μορφή συμπεριλαμβάνει το Πνεύμα και σε κάθε περίπτωση έχει ιδιαίτερες ιδιότητες που είναι η εγγενής φύση. Αυτή η φύση επιτρέπει στη μορφή να καλλιεργηθεί με τέτοιο τρόπο που να επιστρέψει στην πρωταρχική αρετή, έτσι που να είναι πάλι όπως ήταν στην αρχή, πριν τη δημιουργία.
Όντας στην αρχή, είσαι δίχως περιορισμό και άδειο. Όντας άδειο, είσαι απεριόριστα μεγάλο. Όλο αυτό γίνεται φυσικά όπως το κελάηδισμα πουλιού. Κι έτσι ενώνεσαι με Ουρανό και Γη. Αυτή η ένωση συνδέει όλα τα όντα, έστω κι αν φαίνονται ανόητα ή συγχυσμένα. Μα υπάρχει σύνδεση με τη βαθύτερη αρετή. Με αυτή τη σύνδεση είναι εδραιωμένη η συμπαντική αρμονία.
2. Ο δάσκαλος Κομφούκιος μίλησε με τον Λάο Τζου. “Υπάρχουν άνθρωποι που μελετούν το Τάο σαν να είναι μέθοδος που κριτικάρει αντιπάλους, συζητώντας με άκαμπτους κανόνες τι είναι εφικτό και τι όχι, τι είναι πρέπον και τι όχι. Είναι όπως οι σοφιστές που ξεχωρίζουν [ασύμβατες] ιδιότητες όπως η σκληρότητα και η λευκότητα σαν αντικείμενα που κρέμονται ξεχωριστά. Μπορούν αυτοί να ονομάζονται σοφοί;”
Λάο Τζου: “Τέτοιος άνθρωπος είναι σαν χοντροκομμένος εργάτης που εξαντλεί σώμα και πνεύμα προσπαθώντας να παρακολουθεί κάθε νέα θεωρία. Ο σκύλος συγκρατιέται με λουρί να μην κυνηγά κάθε μικρό ζώο. Ο πίθηκος παρασύρεται από την ευκινησία του έξω από το δάσος του βουνού [στα χέρια των ανθρώπων]. Φίλε Τσιου (ή Κιου), θα σου πω κάτι που ίσως δεν θα άκουγες ποτέ [μόνος ή από άλλον] και ίσως δεν θα μπορούσες να εκφράσεις. Είναι πολλοί που έχουν κεφάλι και πόδια μα όχι νου και ακοή. Όσοι έχουν μορφή δεν φαντάζονται πώς είναι να μην έχεις μορφή κι όμως όλοι και όλες προσπαθούν να είναι κάτι που δεν είναι. Κίνηση και ανάπαυση, ζωή και θάνατος, άνοδος και πτώση δεν είναι στον έλεγχο των κοινών ανθρώπων, μα αυτά τους κυβερνούν καθώς αυτοί νομίζουν πως τα ελέγχουν. Μην ασχολείσαι με αυτά, μην ασχολείσαι με τον Παράδεισο, ούτε με τον εαυτούλη σου. Μόνο όποιος έτσι αδιαφορεί για τον χωριστό εαυτό του λέγεται να είναι στη Βασιλεία του Ουρανού.
3. Αν αποκαλέσεις κάποιον “απατεώνα”, δεν θα του αρέσει. Αν τον αποκαλέσεις συκοφάντη-κόλακα, θα εξαγριωθεί. Και οι δυο θα υπερασπίσουν τον εαυτό τους με αυτοδικαίωση. Και θα μείνουν απατεώνες και κόλακες όλη τους τη ζωή. Χρησιμοποιούν ρητορείες και διαχύουν προσποιητή ανωτερότητα για να ελκύσουν κόσμο ακατάπαυστα. Φορούν ενδυμασίες του συρμού και κάνουν πως είναι αξιοσέβαστοι για να εντυπωσιάσουν και ποτέ δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους να είναι απατεώνας και συκοφάντης. Συμφωνούν και με τους μεν, συμφωνούν και με τους δε, μα θεωρούν τον εαυτό τους ξεχωριστό και ανώτερο”.
(Ήταν ήδη αρκετά κοινή κατάσταση στον 4ο αιώνα πκε για να την σχολιάζει τόσο καυστικά ο Τζουάνκ Τζου. Δεν έχει υπάρξει καμιά βελτίωση στην κοινή νοοτροπία και συμπεριφορά και μάλλον θα χειροτερέψουν τα πράγματα έτσι όπως πάμε.)
