1. Η ματεριαλιστική θεώρηση θέλει τα πάντα να είναι υλικά – έστω και αν οι φυσικοί έχουν πια δεχτεί πως δεν υπάρχει matter «ύλη»! Εμείς οι άνθρωπο και τα ζώα είμαστε προγραμματισμένα «αργοκίνητα ρομπότ» (324. Φιλοσοφία: Μια υλιστική θεώρηση, §3), πολύπλοκες μηχανές δίχως δική μας ζωή, νοημοσύνη και σκοπό.
Όλες οι ανθρώπινες εμπειρίες μας είναι παράγωγα χημικών και ηλεκτρομαγνητικών διεργασιών στον εγκέφαλο, που συνίσταται σε μια μάζα άψυχων νευρώνων με προγραμματισμένη δράση στα ενδόμυχα DNA, τα γονιδιακά μόρια.
Ακόμα και η νόηση, κάθε λειτουργία της από μια απλή πρόσθεση (1+1=2) ως τις πιο περίπλοκες επεξεργασίες πληροφοριών και τις πιο μεγαλόπρεπες εμπνεύσεις, ακόμα και η συνειδησία καθαυτή μέσω της οποίας γνωρίζουμε, είναι προβολές των ηλεκτροχημικών ενεργειών από τις συνάψεις μέσα στο κρανίο. Οι γονείς, οι σύζυγοι και τα παιδιά μας είναι άψυχες μηχανές.
Δεν ήταν πάντα έτσι. Ούτε οι επιστήμονες όλοι υιοθετούν αυτή τη γνώμη. Μα αυτοί είναι λιγοστοί και συνήθως ανήκουν στον κύκλο που αποδέχεται την κβαντική με τα πεδία της και την υποκειμενική ή πνευματική διάσταση, όπως ο R. Jahn και η B. Dunne παλαιότερα του πανεπιστημίου Princeton.
2. Η τηλεπάθεια, η προαίσθηση, η εξωσωματική εμπειρία, η κίνηση ή αλλοίωση αντικειμένων από μακριά δίχως καμία υλική επαφή – αυτά όλα θεωρούνται απάτες ή αυταπάτες.
Δεν γίνονται στον «πραγματικό» κόσμο των υλιστών – και ας μην υπάρχει πια η στέρεη υλικότητα, όπως απέδειξαν οι ίδιοι!
Διότι έχουν κολλήσει στο μηχανιστικό μοντέλο τους και στην «πραγματικότητα» των 5 αισθήσεων. Δέχονται πως η γη περιφέρεται γύρω από τον ήλιο (και όχι το αντίθετο καταπώς δείχνει ο οπτικός μηχανισμός) μα ίσως μόνο επειδή αυτός ο μηχανισμός έχει δει από μακριά από ένα διαστημόπλοιο, τη γη να κινείται. Αλλιώς δεν μπορεί να υπάρξει από μακριά και δίχως υλική επαφή επίδραση ενός σώματος σε άλλο. (Τι και αν κρατά ο ήλιος τους πλανήτες του στην τροχιά τους και οι πλανήτες τα φεγγάρια τους; Ή αν ο μαγνήτης έλκει σιδερικά;)
Πρέπει στο μηχανιστικό μοντέλο ένας υλικός όγκος να χτυπά έναν άλλο και μόνο έτσι να επηρεάζουν ο ένας τον άλλο.
3. Σε ένα debate (The Best Schools.org/Sheldrake-Shermer – Mental action at a distance. 23/3/20) ο M. Shermer δήλωσε ξεκάθαρα: «Ο βαθύτερος λόγος που οι επιστήμονες παραμένουν δύσπιστοι για το psi – και θα συνεχίσουν ακόμα και αν δημοσιευτούν πιο σημαντικά ευρήματα – είναι το ότι δεν υπάρχει επεξηγηματική θεωρία για τον τρόπο που λειτουργεί το psi. Ωσότου οι προωθητές του psi μπορούν να εξηγήσουν το πώς σκέψεις που παράγονται από νευρώνες στον εγκέφαλο του αποστολέα περνούν έξω από το κρανίο του και εισέρχονται στον εγκέφαλο του παραλήπτη, μόνη σωστή ανταπόκριση θα είναι σκεπτικισμός. Αν τα δεδομένα μας αποδείξουν πως υπάρχει το φαινόμενο psi… (και δεν είμαι σίγουρος πως το κάνουν), ακόμα και τότε θα χρειαζόμαστε την επίδειξη του μηχανισμού που το προκαλεί.»
Ο Mercer πρόσθεσε πως οι επιστήμονες είναι απλά σκεπτικιστές, καχύποπτοι με λογική κριτική, όχι φιλοπόλεμοι, δαιμονικοί εχθροί.
4. Αυτοί οι επιστήμονες ψεύδονται, βέβαια, ανενδοίαστα, παρά την επιμελημένη ευγένεια και ανοιχτή δήθεν κριτική προσέγγιση. Άφησαν τον νου τους να σκλαβωθεί στον μηχανιστικό μοντέλο. Συχνά μάλιστα επιδείχνουν μια αντεπιστημονική μοχθηρία, (όπως ο Hyman στο 315β. Φιλοσοφία: Παραφυσικά Φαινόμενα (2), §3).
Το γεγονός της τηλεπάθειας είναι γεγονός – ανάμεσα σε δίδυμους ή σε μητέρες και παιδιά, είτε βρέφη κοντά, είτε ενήλικες μα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Η εξωσωματική εμπειρία επίσης έχει μελετηθεί κι έχει επαληθευθεί σε εκατοντάδες περιπτώσεις. Το ίδιο για πολλά άλλα psi “ψι ή ψάι” φαινόμενα.
Εξέτασα μερικά παραδείγματα ψυχοκίνησης και τηλεκίνησης στο 279. Φιλοσοφία: Ψυχοκίνηση και τηλεκίνηση και στο 313. Φιλοσοφία: Ψυχοκίνηση και Τηλεκίνηση (2). Στο τελευταίο ανέφερα τον μαθηματικό–φυσικό J.G. Taylor που ενώ αρχικά είχε μεγάλο ενδιαφέρον και μάλιστα δημοσίευσε τα επιτυχημένα πειράματα του (Superminds 1975, Viking Press), αργότερα, όταν δεν μπόρεσε να «αποδείξει» πως το psi λειτουργούσε με ηλεκτρομαγνητική ενέργεια, τα απέρριψε διότι δεν «ταίριαζαν με την επιστημονική θεώρηση του κόσμου» (σ 105, Science and the Supernatural, 1980, Νέα Υόρκη).
Επαναλαμβάνω ψεύδονται! Μόνο ο μηχανιστικός μετρήσιμος υλικός κόσμος είναι «πραγματικός»!
5. Τα φαινόμενα psi (Ψι ή Ψάϊ) δεν ανήκουν στον υλικό κόσμο του μηχανιστικού μοντέλου της επιστήμης. Η από-μακριά επίδραση (τηλεκίνηση, τηλεπάθεια κλπ.), η εξωσωματική εμπειρία, η προ-αίσθηση κι ενσυναίσθηση κλπ. ανήκουν στον νου τον οποίο καμιά επιστημονική συσκευή δεν μπορεί να ανιχνεύσει. Επομένως δεν πρόκειται ποτέ να επαληθευτούν ή να αποδειχτούν με τις χοντροκομμένες μεθόδους των επιστημόνων.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι πως οι επιστήμονες έχουν βολευτεί στις αντιεπιστημονικές αντιφάσεις τους και στο φαντασιακό μηχανιστικό μοντέλο τους και, παρά τους ισχυρισμούς τους, δεν ενδιαφέρονται για την αλήθεια, για την πραγματικότητα του κόσμου μας.
Πολύ πριν από μένα, ο Alexandre Koyré, ιστορικός της επιστήμης δημοσίευσε το From the Closed World to the Infinite Universe (1957) όπου συνόψισε τις διαλέξεις του στα πανεπιστήμια Χάρβαρντ, Γέιλ, Σικάγο και Τζον Χόπκινς. Σε αυτό εκφράζει τη δυσπιστία του για «πειράματα» που συχνά αποδείχνουν αποδεχτές αντιλήψεις όχι κατ’ ανάγκη την αλήθεια, μα και μια γενικότερη κριτική για τη «θετική» ή «αποδομητική» προσέγγιση που δεν ψάχνει για την αλήθεια μα τη στήριξη του μοντέλου.
Οι καθ. R Jahn και κα B Dunne (§1, τέλος) μας θύμισαν τη βασική έννοια της λέξης science “επιστήμη”, που προέρχεται από τη Λατινική scientia, από το ρήμα sci-re “κατανοώ, γνωρίζω” (σ. 202, “Science of the Subjective”, Journal of Scientific Exploration 1997, 11 (2).
Για την ώρα όμως η επιστήμη γενικά βάζει το κάρο μπροστά από το άλογο καθώς ξεκινά με το υλικό επίπεδο του κόσμου αγνοώντας τη συνειδησιακή άποψη.
Αφού τα ψάϊ φαινόμενα (τηλεπάθεια κλπ.) είναι τεκμηριωμένα επαρκώς και δεν είναι του υλικού επιπέδου, οι επιστήμονες οφείλουν να αρχίσουν από αυτό το απλό δεδομένο – να προχωρήσουν εξετάζοντας το μη-υλικό επίπεδο του κόσμου!
