Ο ανθρώπινος νους προσπαθεί να κατανοήσει πολλά προκλητικά μυστήρια. Ένα από αυτά είναι και η ύπαρξη του Θεού.
Οι πιστοί και θρησκευόμενοι λένε “Ναι, υπάρχει Θεός”.
Οι άλλοι είναι αγνωστικιστές ή αθεϊστές: “Όχι, δεν υπάρχει!”
Στη Δύση, στον Χριστιανισμό, ο Θεός είναι ο Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης, ζηλωτής και οργίλος που απαιτεί αποκλειστική λατρεία, μα μεταποιημένος – στην Καινή Διαθήκη – σε δίκαιο Θεό, ουράνιο Πατέρα, που αγαπά όλα τα πλάσματα και στέλνει βροχή και ήλιο σε πιστούς και άπιστους, δίκαιους και άδικους, καλούς και κακούς. Υπάρχουν και άλλες εικόνες για τον Θεό. Ο ζηλωτής οργίλος, όμως, εύκολα απορρίπτεται….
Οι αθεϊστές είναι συνήθως και υλιστές που θεωρούν τη νοημοσύνη (ή το πνεύμα, ή τη συνειδησία) επιφαινόμενο και όχι πρωταιτία, δημιουργική δύναμη. Με άλλα λόγια η νοημοσύνη (πνεύμα κ.λπ.) παράγεται από την υλική δομή του εγκεφάλου και παύει να υπάρχει μόλις ο εγκέφαλος πεθαίνει, παύει να λειτουργεί. Ο δε εγκέφαλος είναι ένα “τυχαίο” υλικό όργανο που εξελίχθηκε σε μια διαδοχή “τυχαίων” γεγονότων σε μια “τυχαία” διαδικασία μετάπλασης α-νόητης ύλης!
Η νοημοσύνη είναι η σοφία και δημιουργική δύναμη του Θεού. Ταυτίζεται στη Βεδική Παράδοση της Ινδίας με το Απόλυτο Brahman που είναι Πρωταιτία, Πρωταρχή και Πρωτουσία των πάντων. Το Brahman ορίζεται ως prajñāna “γνώση, σοφία, νοημοσύνη, συνειδησία” ή “ενέργεια πριν τη γνώση” ή “σοφία που προχωράει και δημιουργεί”.
Δίχως νοημοσύνη στην αρχή αρχή των πάντων, στην όποια Δύναμη από την οποία προέρχεται η δημιουργία ή το σύμπαν, δεν μπορούν να δημιουργηθούν πλάσματα με νοημοσύνη και η συμπαντική ευταξία. Το “τυχαίο” είναι φαινόμενο που εμείς με την περιορισμένη νόησή μας δεν κατανοούμε πλήρως πώς και γιατί παρουσιάζεται.
Υπάρχει ένα ανέκδοτο από την Αμερική.
Σ’ ένα αεροπλάνο ένας διανοούμενος αθεϊστής κάθεται δίπλα σ’ έναν ατημέλητο καουμπόι που είχε ανοίξει και διάβαζε ένα βιβλίο αστυνομικής περιπέτειας.
“Μήπως θα θέλατε να μιλήσουμε; Η πτήση γίνεται πιο σύντομη και πιο ευχάριστη με κουβέντα”, είπε στον καουμπόι.
“Και τι θα ήθελες να κουβεντιάσουμε;”, ρώτησε με τη σειρά του ο άλλος διακόπτοντας το διάβασμα.
“Ω, δεν ξέρω”, είπε ο αθεϊστής με πονηρό χαμόγελο. “Τι λες να συνομιλήσουμε για την ανυπαρξία του Θεού, του παράδεισου και της κόλασης και της λεγόμενης μεταθανάτιας ζωής;…”.
«Ω, εντάξει”, είπε ο καουμπόι. “Αυτά είναι πολύ ενδιαφέροντα θέματα. Μα πρώτα θέλω να σε ρωτήσω κάτι. Η αγελάδα, το άλογο κι ένα ελάφι τρώνε την ίδια τροφή, δηλαδή γρασίδι, χλόη. Το ελάφι αφοδεύει κόπρανα σε μικρές μπίλιες, η αγελάδα πηχτά ρευστά ενώ το άλογο σφιχτούς σβόλους. Σε τι νομίζεις οφείλονται οι διαφορές;”.
Ο διανοούμενος έμεινε έκπληκτος. Δεν περίμενε τέτοια ερώτηση. “Χμ! Δεν ξέρω – για να πω την αλήθεια”.
Ο καουμπόι τον κοίταξε λίγο επιτιμητικά και είπε: “Πώς μπορείς να νιώθεις ικανός να συζητήσεις για τον Θεό, για παράδεισο και κόλαση και μεταθανάτια ζωή, αφού δεν ξέρεις αυτά τα σ..τά (crap κόπρανα);…”.
Και αμέσως στράφηκε στο βιβλίο του.
Και το ανέκδοτο συνοψίζει το γελοίο της λογικής δήθεν συζήτησης γι’ αυτά τα μεταφυσικά ζητήματα.
