1. Συνεχίζω από το αμέσως προηγούμενο Φιλ 817: Κόλαση και παράδεισος (1)
Δύο επίπεδα – υλικό ή ορατό και μετα-υλικό (= υπερπέραν, πνευματικό) – δεν αρκούν. Χρειάζονται δύο ακόμα, τουλάχιστον, για να χωρέσουν τα στοιχεία που παραθέτουν οι θεολόγοι κι εκκλησιαστικοί κάθε θρησκείας: θεός, αιωνιότητα, ουρανός (= παράδεισος), κόλαση και υλικός κόσμος.
2. Ο μεταφυσικός κόσμος πέρα από τον γνωστό μας υλικό κόσμο είναι πολύ λεπτός για να γίνει αντιληπτός από τις αισθήσεις μας και τις συσκευές που φτιάχνουμε ως προέκταση των αισθήσεων (μικροσκόπια, τηλεσκόπια). Εδώ ανήκουν οι περιοχές ουρανού και κόλασης. Κι επειδή είναι δημιουργήματα, είναι παροδικά και όχι αιώνια.
Σε αυτό το επίπεδο βρίσκονται κι άλλα φαινόμενα και όντα, όπως άγγελοι και διάβολοι, ξωτικά κ.λπ. Το λεπτό, πρώτο αόρατο επίπεδο του μεταφυσικού χώρου.
Η αιωνιότητα είναι τρίτο επίπεδο και διαρκεί όσο διαρκεί το εκδηλωμένο σύμπαν. Εδώ ανήκουν οι Νόμοι που διέπουν όλα τα φαινόμενα, όλα τα όντα, όλες τις περιοχές του χοντρού και λεπτού επιπέδου. (Εδώ είναι οι αιώνιες ιδέες ή μορφές του Πλάτωνα.)
Και όλα αυτά, όλη την ώρα, βρίσκονται στην ουσία του Θεού που είναι η Πρωταιτία, Πρωταρχή και Πρωτουσία των πάντων και είναι φυσικά ασύλληπτη και απερινόητη.
3. Στις 3 Αβρααμικές θρησκείες (Μωαμεθανισμός, Χριστιανισμός και Ιουδαϊσμός) κόλαση και παράδεισος δίνονται από τους θεολόγους ως δεδομένες περιοχές στον μεταφυσικό κόσμο, μα τα Ιερά Κείμενα (Παλαιά Διαθήκη ή Τορά, Καινή Διαθήκη και Κοράνι) δεν δίνουν άλλες πληροφορίες. Μόνο πως οι ενάρετες ψυχές πάνε στον ουρανό ή παράδεισο και οι κακόβουλες ή αμαρτωλές πάνε στην κόλαση – αιώνια!
Οι Ρωμαιοκαθολικοί πρόσθεσαν και το Πουργκατόριο, όπου οι ακάθαρτες, όχι πολύ αμαρτωλές, εγκληματικές, άπιστες ψυχές μένουν για κάποιο διάστημα κι εξαγνίζονται για να εισέλθουν μετά στον παράδεισο.
4. Φυτά, ζώα και ορυκτά καθώς και άγγελοι και διάβολοι δεν έχουν ψυχή όπως οι άνθρωποι. Έτσι λένε οι αβρααμικές θεολογίες, διότι, εξηγούν, μόνο στον άνθρωπο δίνεται ένα είδος ελεύθερης βούλησης να ακολουθήσει τις εντολές του θεού ή να τις αγνοήσει ενδίδοντας στους πειρασμούς του Σατανά.
Κι εδώ η λογική πάει έναν τόσο μακρινό περίπατο που δεν επιστρέφει.
Είναι απαράβατος νόμος του Σύμπαντος πως ό,τι γεννιέται θα πεθάνει, ό,τι δημιουργείται θα καταλυθεί. Κι αυτό το βλέπουμε παντού γύρω μας στον κόσμο όπου ζούμε. Ό,τι εδώ έχει ύπαρξη, όσο μακροχρόνια κι αν είναι αυτή, κάποια ώρα παύει να υπάρχει στη μορφή του.
Μόνο οι αιτίες που δημιουργούν ή φέρνουν σε ύπαρξη κάποια μορφή (από άλλες μορφές και ουσίες) μένουν σχετικά αιώνιες (ή αθάνατες). Τα δημιουργήματα φθείρονται και οι μορφές καταλύονται.
5. Ακολουθεί, λοιπόν, ότι αυτές οι δυο περιοχές και όλα όσα σχετίζονται με αυτές στο ίδιο επίπεδο, η κόλαση και ο παράδεισος δεν είναι αιώνιες! Εφόσον είναι δημιουργήματα, έχουν ημερομηνία λήξης.
Μα το ίδιο ισχύει για τις ίδιες τις ανθρώπινες ψυχές. Εφόσον είναι δημιουργημένες, και μάλιστα εκ του μηδενός σύμφωνα με τους χριστιανούς θεολόγους, τότε κι αυτές έχουν ημερομηνία λήξης!
Οι θεολόγοι πρέπει να επανεξετάσουν αυτά όλα τα βαρύγδουπα κι εντελώς παράλογα δόγματα!
