Οι εκκλησιαστικοί ψεύδονται σχεδόν για όλα διότι ούτε οι ίδιοι κατανοούν το νόημα της ζωής και της Ανάστασης έτσι όπως αυτό είναι τυλιγμένο στ’ αραχνιασμένα δόγματά τους.
1. Κάθε βράδυ πέφτουμε να κοιμηθούμε, κάποια ώρα. Κι έρχεται η στιγμή ευλογημένη και αφηνόμαστε. Μας κυριεύει μια γλυκύτητα και χανόμαστε. Δεν υπάρχει φόβος κανένας, μόνο ανακούφιση.
Xαριζόμαστε στο σκοτάδι ανεπιφύλακτα και το πρωί ξυπνάμε αναζωογονημένοι.
Εκτός κι αν πάσχουμε από άγχος ή αϋπνία. Οπότε δεν κοιμόμαστε και βασανιζόμαστε. Ή πάσχουμε από τύψεις ανομημάτων οπότε πάλι βασανιζόμαστε καθώς μας καταπλακώνουν εφιάλτες. Αλλιώς –
Τι έκπληξη να ξυπνάς ζωντανός/ κάθε πρωί στον Εαυτό σου και το βράδυ/
να περνάς σαν τον άδη σκοτεινός/ της νύχτας τον ύπνο σχεδόν σαν χάδι./
2. Ο τίτλος του άρθρου είναι από την Επιστολή του Παύλου προς Ρωμαίους (6.9). Γράφει για την Ανάσταση, την οποία εμείς γιορτάζουμε κάθε χρόνο το Πάσχα χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς γιορτάζουμε. Μηχανικά μα με χαρά βάφουμε και τσουγγρίζουμε αυγά, ανάβουμε λαμπάδες και ασυλλόγιστα λέμε “Χριστός Ανέστη” και αντιλέμε “Αληθώς Ανέστη”!
Και τι αξία έχει όλη αυτή η επαναλαμβανόμενη παρωδία; Τι σημασία έχει που κάποιος Χριστός αναστήθηκε;
Αξία θα έχει αν καταλάβουμε πως ο Χριστός ανασταίνεται μέσα μας και πως δεν υπάρχει θάνατος έτσι όπως τον σκεφτόμαστε και τον φοβόμαστε – χωρίς, όμως, να ξέρουμε περί τίνος πρόκειται!
Δεν υπάρχει ούτε γέννηση, έτσι όπως τη σκεφτόμαστε. Άλλοι μας λένε πως γεννηθήκαμε και το πιστέψαμε. Άλλοι μας λένε πως πεθαίνουμε και το πιστεύουμε και το φοβόμαστε γιατί δεν προσπαθήσαμε ποτέ να μάθουμε περί τίνος πρόκειται.
Ένα υλικό σαρκικό κορμί γεννιέται και αυτό πεθαίνει, όπως ένα χιλιοφορεμένο ρούχο φθείρεται και πετιέται.
3. Η άγνοια είναι σχεδόν οικουμενική. Είμαστε σκλάβοι της όλοι μας!
Δεν είναι αλήθεια πως η γέννηση μόνο και η σύντομη ζωή μας μόνο είναι δώρο κι ευλογία του Θεού. Και ο θάνατος είναι ευλογία, μια ευκαιρία για ένα νέο ριζικό ξεκίνημα! Οι εκκλησιαστικοί ψεύδονται σχεδόν για όλα διότι ούτε οι ίδιοι κατανοούν το νόημα της ζωής και της Ανάστασης έτσι όπως αυτό είναι τυλιγμένο στ’ αραχνιασμένα δόγματά τους.
Δεν υπάρχει γραμμικός χρόνος στον οποίο μια στιγμή γεννιόμαστε και στην ίδια γραμμή, στο ίδιο επίπεδο γήπεδο, λίγο πιο πέρα, αφού παίξουμε καλά ή, συνηθέστερα, κακά και ανήξερα, φεύγουμε για το Άγνωστο – πεθαίνοντας όπως λέμε. Μα τι σημαίνει αυτό;
Η ανάσα μας είναι ένας κύκλος. Το ημερονύκτιο είναι ένας κύκλος. Το έτος είναι ένας κύκλος με τις 4 εποχές του.
Η ζωή μας που τόσο την παρεξηγούμε και την παραποιούμε, κι αυτή ένας κύκλος είναι που δεν κατανοούμε.
Το σάρκινο σώμα πεθαίνει αφού γεράσει και το αφήνουμε. Και παίρνουμε άλλο. Ξανά και ξανά. Ωσότου μάθουμε γιατί το κάνουμε.
Η γέννηση είναι ψευδαπάτη. Ο θάνατος είναι ψευδαπάτη. Η ζωή, καλή, κακή κι αδιάφορη, ψευδαπάτη είναι κι αυτή, όπως μια παράσταση που όμως δεν ξέρουμε ποιος την σκηνοθετεί.
