Ε.Ε. όπως Βυζαντινή Αυτοκρατορία;

Άγγελος Στάγκος

Ο Ερντογάν πήγε στις Βρυξέλλες για να ζητήσει από την Ευρωπαϊκή Ενωση λεφτά, κατάργηση της βίζας για τους Τούρκους πολίτες, αλλαγή της συμφωνίας για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες προς την κατεύθυνση της συμμετοχής των Ευρωπαίων εταίρων στη φιλοξενία όσων από αυτούς βρίσκονται στη χώρα του, από το ΝΑΤΟ στήριξη και συμπαράσταση για την πολιτική του στη Συρία. Πέρα και πίσω από τις δηλώσεις που είτε προηγήθηκαν είτε ακολούθησαν τις συνομιλίες του με τη Φον ντερ Λάιεν και τον Μισέλ από τη μια πλευρά και τον Στόλτενμπεργκ από την άλλη, το βέβαιο είναι ότι άλλοι θα πάρουν τις τελικές αποφάσεις και όχι αυτοί με τους οποίους συναντήθηκε χθες. Θα έχουν ασφαλώς λόγο και θα διατυπώσουν τις απόψεις τους οι συγκεκριμένοι στο ευρωπαϊκό και νατοϊκό πλαίσιο, αλλά είναι σαφές ότι ο Τούρκος πρόεδρος ξεκίνησε μια νέα διαπραγμάτευση της οποίας τα αποτελέσματα θα γίνονται σταδιακά αντιληπτά.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν πλέον πολύ καλά ότι ο Ερντογάν ελέγχει πλήρως και χρησιμοποιεί σαν όπλο το προσφυγικό και τις μεταναστευτικές ροές στο μέγιστο, για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς του, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Γνωρίζουν επίσης πολύ καλά ότι πρόκειται για έναν «παίκτη» δίχως όρια, αναστολές και αρχές. Τις αποδείξεις τις προσφέρει ο ίδιος αφειδώς. Οποτε και όπου θέλει κατευθύνει τις ροές στη στεριά –χαρακτηριστικό είναι ότι αφήνει εντελώς ήσυχη τη Βουλγαρία, όπου περίπου το 15% του πληθυσμού της ανήκει στην τουρκική μειονότητα και ζει στις νότιες περιοχές της και δεν της ζητάει να ανοίξει τα σύνορα–, το ίδιο κάνει και στη θάλασσα. Με ένα νεύμα του κόπηκαν οι βάρκες και οι αποβάσεις στα νησιά… προς το παρόν φυσικά.

Είναι αλήθεια ότι πλήθυναν και σε έναν βαθμό έγιναν πιο σκληρές οι δηλώσεις συμπαράστασης προς την Ελλάδα των Ευρωπαίων εταίρων, περιλαμβανομένης και της Μέρκελ, τις τελευταίες ημέρες. Εύλογο, καθώς λειτουργούμε σαν ασπίδα τους, και ορισμένοι, όπως ο Κουρτς της Αυστρίας, βρίσκουν επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν τη σκληρή στάση τους στο προσφυγικό πρόβλημα και κάποιοι νιώθουν οργή για τους εκβιασμούς και τα «καμώματα» της Αγκυρας. Το θέμα όμως είναι αν η Ευρωπαϊκή Ενωση θα παύσει ή θα συνεχίσει να μιμείται την τακτική της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, που στη διάρκεια της παρακμής της προσπαθούσε να κρύψει την αδυναμία δωροδοκώντας τους αρχηγούς των διαφόρων εισβολέων που την απειλούσαν. Ολοι όμως αντιλαμβάνονται ότι για να σταματήσει αυτή η αδιέξοδη πολιτική, η Ευρωπαϊκή Ενωση πρέπει να αποκτήσει στρατιωτική ισχύ και κοινή εξωτερική πολιτική, δηλαδή να προχωρήσει στην ολοκλήρωσή της.

Με λίγα λόγια, η συνέχεια της επίσκεψης Ερντογάν στις Βρυξέλλες θα δείξει αν η Ευρώπη θα καταστήσει τον εαυτό της όμηρό του ή θα δείξει διάθεση να απαλλαγεί επιτέλους από τις αυτοκτονικές της τάσεις. Αυτό ας το έχουν υπόψη τους όσοι δίνουν, άμεσα ή έμμεσα, ελαφρυντικά στον αυτοδιορισμένο νέο «πατερούλη» του σουνιτικού Ισλάμ.

Πηγή: Καθημερινή