Πάσχος Μανδραβέλης
Αφού στις 21 Αυγούστου 2018 «ξημέρωσε μια καινούργια» μέρα, όπως είπε ο πρωθυπουργός, και ήταν «μια μέρα ιστορική. Τα μνημόνια της λιτότητας, της ύφεσης και της κοινωνικής ερήμωσης επιτέλους τελείωσαν. Η χώρα μας ανακτά το δικαίωμά της να ορίζει αυτή τις τύχες και το μέλλον της. Σαν μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Χωρίς εξωτερικούς καταναγκασμούς. Χωρίς άλλους εκβιασμούς. Χωρίς άλλες θυσίες του λαού μας».Τότε γιατί τρέχουν με τις τράπεζες και δεν προλαβαίνουν; Γιατί σφάζονται στο Μαξίμου για τα κόκκινα δάνεια αφού «αφήσαμε τις Συμπληγάδες πίσω μας»;
Γιατί προφανώς δεν βγήκαμε από την κρίση, όπως είπε ο κ. Αλέξης Τσίπρας στην Ιθάκη, και ουδείς πιστεύει ότι με δυο στιχάκια για πρόσχημα φτιάχνεται «η αφετηρία μιας νέας εποχής». Το πιστεύει όμως ο κ. Αλέκος Φλαμπουράρης που μάχεται για την προστασία των ακινήτων αντικειμενικής αξίας μέχρι 250.000 ευρώ, με τον προϋπολογισμό να πληρώνει ό,τι διαφορές υπάρχουν.
Αλλά πάλι, αφού για τον υπουργό Επικρατείας τα «δανεικά της Ε.Ε. είναι αέρας και με αέρα θα τα αποπληρώσουμε» (Καθημερινή 15.3. 2015), γιατί να μην πληρώσουν οι φορολογούμενοι με αέρα τα δανεικά κάποιων στις τράπεζες;
Δυστυχώς, η οικονομία δεν είναι ταρατατζούμ και όμορφα σκηνικά στην Ιθάκη. Είναι μια διαρκής ισορροπία μεταξύ χρέωσης και πίστωσης, φορολογίας που δεν αποβαίνει εις βάρος της ανάπτυξης, κοινωνικής ευαισθησίας και εμπιστοσύνης στον τραπεζικό τομέα, δηλώσεων ενθάρρυνσης για την πορεία της οικονομίας και επαφής με την πραγματικότητα. Στην Ελλάδα βάλαμε τους κλόουν να ισορροπήσουν στο τεντωμένο σχοινί και περιμέναμε να μην πέσουν πάνω μας. Τον Ιούλιο του 2015 έμαθαν –με πανάκριβο για εμάς τρόπο– πώς λειτουργεί η διεθνής δανειοδότηση· διακρατική ή των αγορών. Θα μάθουν –ελπίζουμε πιο φθηνά– πώς λειτουργεί η δανειοδότηση μέσα στην οικονομία.
Αφού το καταλάβουν κι αυτό, πιθανώς θα αντιληφθούν ότι η φορολόγηση είναι μεν αναγκαία αλλά η υπερφορολόγηση μπορεί να διορθώνει βραχυπροθέσμως τους δημόσιους λογαριασμούς, όμως γονατίζει τις προοπτικές ανάπτυξης. Και μετά θα πρέπει να μάθουν στα δύσκολα, πως η απελευθέρωση των επαγγελμάτων, αγορών, ανώτατης εκπαίδευσης κ.λπ. γεννά νέες πρωτοβουλίες οι οποίες δεν θα είναι όλες επιτυχημένες, αλλά οι λίγες επιτυχημένες θα δημιουργήσουν νέο πλούτο και θέσεις εργασίας.
Προλαβαίνουν να τα μάθουν (και να τα υλοποιήσουν) όλα αυτά στους επτά μήνες της συνταγματικώς ορισμένης θητείας που απέμειναν; Προφανώς όχι. Και επειδή ο χρόνος της οικονομίας είναι διαφορετικός από εκείνον της πολιτικής, εκδικείται. Ολα αυτά που δεν έμαθαν και δεν έκαναν θα τα βρουν μπροστά τους και θα τα βρούμε στο κεφάλι μας. Γιατί ένας άλλος απαράβατος νόμος της οικονομίας λέει ότι τα λάθη πληρώνονται…
Πηγή: Καθημερινή
