Σήφης Πολυμίλης
«Χάσαμε καιρό, χάσαμε πολύν καιρό, και τώρα ακόμη αδιαφορούμε εγκληματικά. Χρειαζόμαστε παιδεία, και την παιδεία την έχουμε γράψει στα παλιά μας τα παπούτσια: χρειαζόμαστε καλούς υπηρέτες του Θεού κι έχουμε όλο και τρισχειρότερους. Χρειαζόμαστε αγάπη και γλεντάμε κάθε τόσο φορώντας το πετσί του λύκου»
Γ. Σεφέρης, «Μέρες Η’»
Μισό και πλέον αιώνα πριν, με αυτά τα πικρά λόγια περιέγραφε ο Γ. Σεφέρης την εικόνα της Ελλάδας. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε, αλλά η ίδια πικρή εικόνα εξακολουθεί να μας στοιχειώνει. Αφήνουμε τον χρόνο να κυλάει, πληρώνουμε διαρκώς λάθη και αστοχίες, βαυκαλιζόμαστε με πρόσκαιρες επιτυχίες, αλλά αδυνατούμε να αλλάξουμε επί της ουσίας και τον τρόπο ζωής και τον τρόπο σκέψης μας.
Υποτίθεται ότι κάθε καινούργια χρονιά δημιουργεί αισθήματα αισιοδοξίας, ελπίδες, προσδοκίες για έναν αναστοχασμό της πορείας μας. Οσα αποθέματα αισιοδοξίας όμως κι αν επικαλεστούμε, φοβάμαι ότι και στον χρόνο που αρχίζει θα συνεχίσουμε να μηρυκάζουμε τις ίδιες παλιές συνταγές, να προσβλέπουμε με την ίδια μοιρολατρία σε καλύτερες ημέρες, που στο τέλος του δρόμου όλο και θα απομακρύνονται.
Θα αναλωνόμαστε στις ίδιες ανούσιες και κυρίως αναποτελεσματικές συγκρούσεις, θα διχαζόμαστε για το πόσο πατριώτες είμαστε, θα κουκουλώνουμε τα προβλήματα κάτω από το τραπέζι και θα αναζητούμε εξιλαστήρια άλλοθι σε αλλότρια συμφέροντα που διαρκώς μας κατατρέχουν. Το αυτονόητο όμως, τις προσωπικές και συλλογικές μας ευθύνες για την κατάσταση που βρισκόμαστε, κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχίσουμε να το αγνοούμε ή, στην καλύτερη περίπτωση, να το υποβαθμίζουμε.
Εξαιρέσεις ευτυχώς υπάρχουν. Επιστήμονες που διαπρέπουν – συνήθως εκτός Ελλάδος -, νέοι που ψάχνουν και ψάχνονται, επιχειρηματίες και επαγγελματίες που καινοτομούν, δημιουργοί που μας δίνουν ερεθίσματα. Οι οάσεις αυτές δεν φτάνουν όμως για να ξεπεράσουμε το αμαρτωλό παρελθόν μας.
Με την πολιτική ζωή, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, να παραμένει όμηρος δημαγωγικών και λαϊκίστικων αντιλήψεων, εθνικιστικών προκαταλήψεων και ιδεολογικών ψευδαισθήσεων, λείπει ο κινητήριος μοχλός που θα μπορούσε να μπολιάσει την κοινωνία σε έναν δημιουργικό και παραγωγικό οίστρο. Αποτέλεσμα, να περιοριζόμαστε σε μεμονωμένες υπαρξιακές αναζητήσεις από ανήσυχα πνεύματα που επιμένουν να αγωνιούν και να αγωνίζονται απέναντι στο γενικό ρεύμα απάθειας και απαξίας.
Χάσαμε πολύ καιρό, για να θυμηθούμε πάλι τον Σεφέρη. Μπορούμε, έχουμε τις δυνατότητες, αν το θελήσουμε, να ξανακερδίσουμε το χαμένο έδαφος. Να σταματήσουμε να βλέπουμε τις ευκαιρίες να χάνονται, να ονειρευτούμε, όχι μάγους, θαυματοποιούς και επίδοξους σωτήρες, αλλά τα δικά μας «θέλω», την Ελλάδα που μας αξίζει.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
