Πάσχος Μανδραβέλης
Από τη συζήτηση των τελευταίων ημερών έγινε σαφές –τουλάχιστον σε ένα μεγάλο μέρος της Δεξιάς– ότι τα δικαιώματα των λίγων δεν μπορούν να παραβιάζονται από τη θέληση των πολλών. Στην Αριστερά, πάλι, δεν λένε να το καταλάβουν. Δεν αναφερόμαστε στον πολιτικό γάμο των ομοφυλόφιλων, που είναι τώρα στην επικαιρότητα, αλλά στη διαχρονική κουβέντα που γίνεται για το «δικαίωμα», όπως λένε, «της κατάληψης δημόσιων χώρων».
Σπίθες από αυτήν τη συζήτηση φούντωσαν πάλι με αφορμή την κατάληψη της Πρυτανείας του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου στου Ζωγράφου. Η «νομιμοποίηση», λένε, των καταλήψεων γίνεται μέσω δύο οδών: 1) του δίκαιου των αιτημάτων, 2) της απόφασης της πλειοψηφίας συλλογικών οργάνων.
Για το πρώτο, πρέπει να σημειώσουμε ότι το δίκαιο ή το άδικο ενός αιτήματος δεν είναι αντικειμενικό. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχουν εκ των προτέρων δίκαια αιτήματα. Οι κινητοποιήσεις (απεργίες, διαδηλώσεις κ.λπ.) γίνονται προκειμένου να πεισθεί η πλειονότητα των πολιτών για το δίκαιο ενός αιτήματος. Επειτα υπάρχει και το «περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα». Οι χρυσαυγίτες, για παράδειγμα, θεωρούσαν δίκαιο το αίτημα κάποιων κατοίκων του Αγίου Παντελεήμονα να αποκλείσουν τα σκουρόχρωμα παιδάκια από την παιδική χαρά της περιοχής. Το διάνθιζαν, δε, και με «νεοφιλελεύθερα» (τρομάρα τους!) επιχειρήματα ότι «οι μετανάστες δεν πλήρωσαν (διά των φόρων τους) για την κατασκευή της πλατείας».
Σε ό,τι αφορά το δεύτερο, δηλαδή τα περί «απόφασης της πλειοψηφίας των συλλογικών οργάνων», υπάρχει ένα σκοτεινό σημείο. Ποιο εκλογικό σώμα αποφασίζει; Αν δηλαδή το 99% της συλλογικότητας «Χρυσή Αυγή» (μην ξεχνάμε: 7% πήραν κάποτε) αποφάσιζε να καταλάβει την πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα, αυτό θα νομιμοποιούσε την κατάληψη; Αν όλοι οι κάτοικοι της περιοχής καταλάμβαναν την πλατεία και έκαναν face-color-control στην είσοδο, αυτό θα ήταν δίκαιο;
Η κατάληψη ενός δημόσιου χώρου δεν είναι σαν την απεργία ή την αποχή από τα μαθήματα, κινήσεις διαμαρτυρίας που τα οφέλη ή οι ζημίες επιβαρύνουν αποκλειστικώς τους συμμετέχοντες. Είναι επί της ουσίας παρεμπόδιση άσκησης δικαιώματος ελεύθερης μετακίνησης στον δημόσιο χώρο ή και χρήσης αυτού.
Ακόμη και αν το 90% όλων των φοιτητών του Πολυτεχνείου αποφασίσει κατάληψη, θα είναι αντιδημοκρατική. Οπως το 90% των ετεροφυλόφιλων δεν μπορεί να στερήσει το δικαίωμα στον πολιτικό γάμο των ομοφυλόφιλων, έτσι και το 90% των «επαναστατών» δεν μπορεί να στερήσει από τους μειοψηφήσαντες το δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης και χρήσης ενός δημόσιου χώρου, όπως είναι η Πρυτανεία του ΕΜΠ.
Πηγή: Καθημερινή
