Στέφανος Κασιμάτης
Αρκετοί θα δυσαρεστηθούν να το ακούσουν, αλλά ο Τσίπρας είναι εντάξει με τον εαυτό του. Η kolotoumba που έκανε για χάρη του Τραμπ στην Αμερική βασίζεται στις αξίες που πρέσβευε από μικρός.
Ανέτρεξα στην εξαιρετική συνέντευξη που του έκανε η ομάδα των «Schoolligans», τον μακρινό Απρίλιο του 2008, όταν ο Αλέξης ήταν 34 ετών και μόλις πριν από δύο μήνες είχε εκλεγεί πρόεδρος του αλήστου μνήμης ΣΥΝ. Τον ρώτησαν για πρόσφατη τότε δήλωσή του, με την οποία εξέφραζε τον θαυμασμό του για τον Μάο. «Εγώ δεν είπα ότι θαυμάζω τον Μάο», εξήγησε, «είπα ότι η σκέψη του Μάο –όχι ο Μάο ως προσωπικότητα, όχι ο Μάο ως διοίκηση, όχι ο Μάο ως καθεστώς, αλλά η σκέψη του Μάο– σε πολλά σημεία της αξίζει. Το πιστεύω αυτό». Εδωσε και παράδειγμα: «Ας πούμε, η σκέψη πίσω από την Πολιτιστική Επανάσταση του Μάο είναι ότι πρέπει συνεχώς να αμφισβητούμε τις δομές και τη νομενκλατούρα, ακόμα και όταν είμαστε μέσα στην “επαναστατική” διαδικασία. Αυτή είναι μια σημαντική σκέψη».
Στο σημείο αυτό, δείχνει να καταλαβαίνει (μέσες-άκρες) ότι έχει πει μια τεράστια μπούρδα, αλλά αυτό δεν τον ενοχλεί· νιώθει θαυμάσια με την μπούρδα του: «Είναι πολύ αντιφατικό, το ξέρω. Ο Μάο εκτιμούσε ότι αυτό που κάνει είναι ένα βήμα προς τη σοσιαλιστική κοινωνία. Και πίστευε ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αλλά ο σκοπός του, η πρόθεσή του ήταν καλή». Ακούγοντάς τον, οι δημοσιογράφοι που κάνουν τη συνέντευξη μαζί του τραβούν τα μαλλιά τους: «Απ’ αυτή την καλή πρόθεση πέθαναν 38 εκατομμύρια άνθρωποι! Περισσότεροι απ’ όσους σκότωσε και ο Χίτλερ!», του λένε. «Ε, τώρα», συνεχίζει απτόητος εκείνος, «δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τον Χίτλερ με τον Μάο! Μπορεί τα κομμουνιστικά καθεστώτα να είχαν αυτό το τεράστιο έλλειμμα ελευθερίας, αλλά τουλάχιστον είχαν στο κέντρο της σκέψης τους τον άνθρωπο». (Πρώτα ο άνθρωπος! Το σύνθημα του συντρόφου Ακη, την τελευταία φορά που κατέβηκε σε εκλογές…) Παρακάτω στη συνέντευξη, δέχεται ότι το καθεστώς του Μάο ήταν απολυταρχικό, «διότι ήταν ένα καθεστώς ανελευθερίας», πλην όμως «σας είπα, πρέπει να απομονώσουμε τη σκέψη από την ιστορική περίοδο και το αποτέλεσμα. Και αυτό ισχύει για πολλές προσωπικότητες, από τον Λένιν μέχρι τον Τσε».
Βλέπουμε από αυτά έναν Τσίπρα, στα 34 του τότε, που συνδυάζει με εξαιρετική άνεση μέσα του τον κυνισμό με την ανοησία. Πόσο διαφέρει ο Τσίπρας, που εξαίρει τον Μάο για την «καλή πρόθεση» των εγκλημάτων του, από τον Τσίπρα που, εννέα χρόνια αργότερα, δικαιολογείται για τα κακά λόγια που είχε πει εις βάρος του Τραμπ; Θυμίζω πώς ακριβώς το είπε: «Διαπίστωσα, από τη συνάντηση με τον πρόεδρο, ότι η προσέγγισή του στα πράγματα και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει την πολιτική, ορισμένες φορές μπορεί να μοιάζει διαβολικός, αλλά γίνεται για καλό». Οπως του Μάο, του Λένιν, του Τσε και άλλων της αυτής συνομοταξίας. Μένει, λοιπόν, πιστός στον εαυτό του. Στο κέντρο της σκέψης του, όπως θα έλεγε ο ίδιος, έχει τον Ανθρωπο – με το άλφα κεφαλαίο, για να μη συγχέεται η ιδέα του ανθρώπου με τυχόν πραγματικούς ανθρώπους…
Κατά τα λοιπά, είμαι ακόμη χαμένος στους μαιάνδρους της σκέψης του προέδρου (αυτής που έχει στο κέντρο της τον άνθρωπο), παλεύοντας ακόμη με τις πολλαπλές ερμηνευτικές δυνατότητες της ιστορικής ρήσης του: «Γουί χαβ ίτεν δε κάμελ, νάου δερ ιζ δε κιου». Μήπως το «κιου» είναι το «cu» (le cu) που λένε οι Γάλλοι στην αργκό, με αμερικανική προφορά; Δεν αποκλείεται, διότι γενικώς ο «cu» και η ουρά πέφτουν πολύ κοντά. Επίσης, το άλλο. Μήπως το ότι αντικατέστησε τον γάιδαρο με καμήλα, στην παροιμία που μετέφρασε, πρέπει να ερμηνευθεί μέσα στα συμφραζόμενα της άλλης ιστορικής δήλωσής του, για το καραβάνι που συνεχίζει και τα σκυλιά που αλυχτούν; Στην περίπτωση αυτή, είναι σοβαρά τα πράγματα: Αν φάγαμε τις καμήλες, τότε ποιο καραβάνι;
Πηγή: Καθημερινή
