Οι αναγνώστες στο ληξιαρχείο

Οι αναγνώστες στο ληξιαρχείο

Τάκης Θεοδωρόπουλος

27.12.2024

Η πλειονότητα των σχολίων των αναγνωστών για το «μείζον» εθνικό ζήτημα που ακούει στο όνομα Ντε Γκρες αφορά το ζήτημα της βασιλείας. Λες και υπάρχει. Αντιθέτως, είναι υπαρκτός ο τρόπος με τον οποίο η δημοκρατία μας προσπαθεί να απωθήσει τα ίχνη που άφησε στην Ιστορία της χώρας μας. Δεν με νοιάζει αν θα λέγονται Ντε Γκρες, Ντε Μορέ ή Ντε Λασεντεμουάν. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι να τους αντιμετωπίσουμε ως τμήμα της εθνικής μας μνήμης και τα υπόλοιπα ας τα αφήσουμε για το ντιβάνι του ψυχαναλυτή. Θα μου πείτε αρκετοί έχουν κάνει καριέρα με τα αντιβασιλικά τους αισθήματα. Και όχι μόνον πολιτικοί, για να εξηγούμεθα. Γι’ αυτό αποφάσισα, ημέρες που είναι, να ασχοληθώ μόνο με τα σχόλια που έχουν σχέση με το θέμα. Ξεκινώ με τον Κώστα V.: «Η λέξη “βασιλεύς” δεν είναι ελληνική. “Aναξ” και “ανάκτορα” είναι οι ελληνικές λέξεις». Τότε πώς λέγεται το πολίτευμα στο οποίο προΐσταται ο «άναξ»; Μήπως λέγεται «βασιλεία»; Eτσι το αποκαλούν ο Πλάτων, ο Ξενοφών, και η Σπάρτη είχε δύο βασιλείς. Στη δε δημοκρατική Αθήνα υπήρχε ο άρχων Βασιλεύς. Να ευχαριστήσω τον Ηρακλή Η., ο οποίος δικαιώνει το άρθρο μου: «Πολλά λόγια γράφετε όλοι, σε αυτό το άρθρο που έγραψε ο Θεοδωρόπουλος δεν εξυμνεί πουθενά τον θεσμό της βασιλείας, απλά λέει ότι και άλλες χώρες είχαν βασιλεία, τώρα δεν έχουν, αλλά διατηρούν ό,τι είναι πρώην βασιλικό και έχει σχέση με τη δημοκρατία τους. Πράγμα που εδώ δεν έγινε ποτέ, εδώ όλα διαλύθηκαν, δεν έμεινε τίποτα όρθιο».

Ο Ραφαήλ Ρ.: «Τότε που κάθε εβδομάδα κάποιος δρόμος, πλατεία, ίδρυμα μετονομαζότανε από βασιλικός/ή/ό σε δημοκρατικός/ή/ό, θυμάμαι σε κάποιο νούμερο επιθεώρησης σε θερινό θέατρο, οι ηθοποιοί τραγουδούσαν εν χορώ: “Δημοκρατικός θα γίνω στο παραθύρι σου…”. Είμαι βέβαιος ότι θα δουν και φέτος οι λάτρεις του είδους νούμερα με το Ντε Γκρες ή το Δεγκρές. Διότι περί νούμερου επιθεώρησης πρόκειται». Η άποψη του Αντώνη Α.: «Παρ’ όλα αυτά, η βασιλεία στην Ελλάδα διήρκεσε περίπου ενάμιση αιώνα, εκπροσωπούμενη από δύο οίκους εξαιρετικής αρχαιότητας: τους Wittelsbach και τους Glücksburg. Οι οίκοι αυτοί συνδέουν την ελληνική ιστορία με τον ευρωπαϊκό πυρήνα σε βάθος χρόνου. Η δημοκρατία μας οφείλει να αναγνωρίσει αυτή την κληρονομιά με σεβασμό στην ιστορική αλήθεια». Δημήτριος Κ.: «Επιτέλους κάποιος τα λέει με το όνομά τους, φοβόμαστε τη σκιά μας με κομπλεξική διάθεση, αλλά αποδεχόμαστε τους εχθρούς της δημοκρατίας μέσα στο Κοινοβούλιο!». Αναφέρεται προφανώς στο ΚΚΕ και στις παραφυάδες του, που έχουν ως στόχο τη δημοκρατία του προλεταριάτου και προκάλεσαν μιαν αλληλοσφαγή από την οποία ακόμη να συνέλθουμε. Το μόνο ζήτημα που προκύπτει από όλη αυτή τη συζήτηση είναι ο τρόπος που βλέπουμε την Ιστορία μας. Ή μάλλον ο τρόπος που δεν έχουμε το θάρρος να τη δούμε.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *