Τάνια Γεωργιοπούλου
Είναι στρυφνοί, είναι τυπικοί, εγκλωβισμένοι σε κανόνες. Εκτός πλαισίου, τα χάνουν. Εμείς, από την άλλη, είμαστε άνετοι, χαλαροί, ξέρουμε να ελισσόμαστε. Δεν χωράμε σε «πρέπει», δεν μπαίνουμε σε καλούπια, δεν είμαστε στρατιωτάκια, να ακολουθούμε συνέχεια διαταγές.
Είμαστε μάγκες, όχι πρόβατα, βρε αδελφέ… Και το τελικό επιχείρημα που σβήνει κάθε πιθανό αντίλογο: «Αφού περνάνε τόσο καλά εκεί, γιατί αυτοκτονούν;».
Η στερεότυπη σύγκριση ημών των Ελλήνων με τους «άλλους» της Ευρώπης και δη τους Βόρειους μας βγάζει πάντα νικητές στο πεδίο της «ελευθερίας». Εμείς ξέρουμε να «ζούμε».
Δύο ημέρες προτού λήξει η προθεσμία, αρκετοί φορολογούμενοι δεν έχουν υποβάλει δηλώσεις. «Αφού θα δοθεί παράταση». Απαγορεύεται η στάθμευση; «Ελα μωρέ, για λίγο θα το αφήσω». Η σχολική χρονιά ξεκινάει στις 11 Σεπτεμβρίου. «Στην αρχή θα πάμε χαλαρά, μέχρι να έρθουν όλα τα βιβλία. Λείπει και ο μαθηματικός…».
Ετσι «λειτουργούν» τα πράγματα στην Ελλάδα. Είναι η χώρα που καθετί μπορεί να συμβεί, αλλά μπορεί και να μην συμβεί. Ενας νόμος καθορίζει τι ισχύει, αλλά χρειάζεται δεκάδες υπουργικές αποφάσεις για να εφαρμοστεί. Το πλαίσιο καθορίζεται σήμερα για να μπορεί να αλλάξει αύριο. Οι κανόνες επιβεβαιώνουν τις εξαιρέσεις. Στην Ελλάδα είσαι «ελεύθερος» να κάνεις τα πράγματα με τον τρόπο σου. Κάθε μέρα έχεις δεκάδες επιλογές όσον αφορά στο πώς θα διαμορφώσεις την καθημερινότητά σου, γιατί απλούστατα δεν ξέρεις ποτέ τι σου ξημερώνει.
Ομως η ανθρώπινη ανάγκη για ασφάλεια είναι σχεδόν τόσο ισχυρή όσο η ανάγκη για τροφή. Εξασφαλίζει την επιβίωση, γι’ αυτό και την αναζητούμε από ένστικτο.
Σε μια θάλασσα αβεβαιότητας, όμως, όπου όλα είναι εξίσου πιθανά όσο και απίθανα, είναι απαραίτητο ένα απάγκιο, ένα λιμάνι που θα σου προσφέρει σιγουριά και προστασία. Και κάπως έτσι αναζητείς τον «δικό σου» άνθρωπο, τον γνωστό που θα βοηθήσει, τον πολιτευτή σου, το μέσο σου τελοσπάντων.
Και κάπως έτσι οικοδομούνται οι πελατειακές σχέσεις που αποτελούν εγγύηση αιώνιας εξάρτησης και ανελευθερίας, και μας καταντούν να αντιμετωπίζουμε ως κανονικό το να παρακαλάμε για το αυτονόητο. Για μια εκδούλευση, ένα βόλεμα, πουλάμε το προνόμιο να αποφασίζουμε με ξεκάθαρους όρους για το μέλλον μας. Η ελευθερία της ασυδοσίας είναι η μεγάλη μας σκλαβιά.
Πηγή: Καθημερινή
