της Μαρίας Κατσουνάκη
Η κυβέρνηση της κοινωνικής μειοψηφίας δεν μπορεί να μου ασκήσει τρομοκρατία, ούτε να μου κλείσει το στόμα, γιατί εγώ, όπως και χιλιάδες άλλοι συνδικαλιστές, κινούμαι από θέση αρχών και ιδεολογίας», διακήρυττε τον Δεκέμβριο του 2014 ο πρώην πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ Νίκος Φωτόπουλος. Ο λόγος δεν έχει μάλλον και πολλή σημασία, καθώς η ίδια φράση θα μπορούσε να επαναλαμβάνεται αενάως με κάθε αφορμή. Εν προκειμένω αφορούσε απεργία των εργαζομένων το καλοκαίρι του 2014, επιστράτευση των απεργών από την κυβέρνηση, ηρωική απάντηση του κ. Φωτόπουλου που έσκισε δημόσια το φύλλο πορείας και «κάλεσε τους εργαζόμενους να μην υποκύψουν στον εκβιασμό».
Είναι ο ίδιος (αν και ο κ. Φωτόπουλος δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις) που πρότεινε «ξίδι για τις ενοχλήσεις» σε όσους αντέδρασαν στην καταβολή επιδόματος «τροφείου» ύψους 6 ευρώ την ημέρα στους εργαζομένους στην επιχείρηση. Τότε, τον Μάρτιο του 2015, που η διοίκηση της ΔΕΗ υπέγραψε τη νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, με την έγκριση φυσικά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ.
Ομως κάτι φαίνεται ότι δεν πηγαίνει και πολύ καλά σε όσους κινούνται από τη συγκεκριμένη «θέση αρχών και ιδεολογίας». Πενήντα εννέα γνωστοί συνδικαλιστές της ΔΕΗ (μεταξύ των οποίων και ο κ. Φωτόπουλος) παραπέμπονται σε δίκη. Στην απόφαση αναφέρεται μεταξύ άλλων: «Από τον έλεγχο των παραστατικών των δαπανών για τα έτη 2008 έως και 2011 διαπιστώθηκε ότι σε πολλές περιπτώσεις τα υποβληθέντα τιμολόγια αναφέρονται σε δαπάνες πολυτελών ταξιδιών, δώρων και λοιπών δαπανών, ή σε χρήση υπηρεσιών από μη δικαιούχους, καθώς και σε κάλυψη κινητοποιήσεων ή ακόμα και νομικών υπηρεσιών, στρεφομένων μάλιστα κατά της ίδιας της εταιρείας». Η έρευνα για την υπόθεση των «χρυσών επιχορηγήσεων» ξεκίνησε το 2011.
Το βούλευμα των δικαστών του Συμβουλίου Εφετών, που δημοσιοποιήθηκε προχθές, αριθμεί περί τις 600 σελίδες. Χιλιάδες ευρώ δόθηκαν παράνομα σε προγράμματα κοινωνικού τουρισμού, πολυτελή ταξίδια, δώρα, γεύματα, έως και για πάρκινγκ μελών της ΓΕΝΟΠ.
Να λοιπόν που αυτή η «θέση αρχών και ιδεολογίας», που σκίζει τα φύλλα πορείας και κερνάει ξίδι όσους αντιδρούν στα τροφεία, είναι η επιτομή του συνδικαλισμού των προνομίων. Ενα ελληνικό πολιτισμικό μοντέλο μαγκιάς και αλαζονείας, βασισμένο στο αίσθημα της παντοδυναμίας και στο δεδομένο της ατιμωρησίας.
Στο όνομα της προάσπισης των συμφερόντων των εργαζόμενων, ισχυροποιούνταν, συστηματικά, μια ομάδα κοινωνικά, πολιτικά, κομματικά προνομιούχων.
Πριν από πολλά χρόνια, συνδικαλιστής οργανισμού του ευρύτερου δημόσιου τομέα διηγείτο σε παρέα φίλων πώς το προεδρείο τους υποδεχόταν τον εκάστοτε νέο διοικητή τους: στην εθιμοτυπική επίσκεψη φρόντιζαν να τον ενημερώσουν ότι αυτός είναι περαστικός ενώ εκείνοι μόνιμοι, και πρότειναν ευθέως καλή συνεργασία ώστε ο απολογισμός της θητείας του να είναι επιτυχημένος…
Το χειρότερο; Η άτυπη αυτή «συναλλαγή» δεν έβρισκε αντιστάσεις. Κανείς διοικητής δεν αρνήθηκε· κανείς δεν ήθελε να βρεθεί στη δυσμένεια εκείνων από τους οποίους εξαρτιόταν η μελλοντική εξέλιξή του.
Το σύστημα ήταν εξαρχής υπονομευμένο. Δεκαετίες τώρα, οι κυβερνήσεις και οι διοικήσεις πρόσφεραν ασυλία και στήριξη στους συνδικαλιστές. Σαρξ εκ της σαρκός τους, δυνάμωναν, ανεξέλεγκτοι, αποκομμένοι από την κοινωνία και τα προβλήματά της.
Το φαντασιακό μέσα στο οποίο ζούσαν δεν διέφερε και πολύ από αυτό εκπροσώπων της πολιτικής εξουσίας που βρίσκονται τώρα στη φυλακή. Μπορεί τα οικονομικά μεγέθη να μην είναι τα ίδια. Ομως είχαν τον ίδιο στόχο: την πάρτη τους. Από «θέση αρχών και ιδεολογίας», βεβαίως.
Πηγή: Καθημερινή
