του Κωνσταντίνου Ζούλα
Το σημαντικότερο πρόβλημα που έχει πλέον να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση είναι ότι πρέπει να… κυβερνήσει. Αυτό είναι το μόνο συμπέρασμα που μπορεί κανείς να συναγάγει από την επταμερή συνάντηση. Διότι μπορεί ο κ. Αλ. Τσίπρας να επιδίωξε να μας πείσει ότι «ξαναμπήκε το τρένο στις ράγες», αλλά αυτό που δεν θέλησε να ομολογήσει είναι ότι η κυβέρνησή του ήταν η μόνη υπεύθυνη για τον διαρκώς επαπειλούμενο εκτροχιασμό του τρένου (με την καθοριστική συμβολή του κ. Καμμένου που το… προσπαθεί ήδη από την προεκλογική περίοδο).
Καθώς κλείνουμε πια ένα δίμηνο «πρώτη φορά Αριστερά», μπορεί να γίνει ένας σύντομος απολογισμός. Αν σε κάτι τα έχει ομολογουμένως καταφέρει περίφημα η κυβέρνηση είναι να ρίξει στο ναδίρ την όποια αξιοπιστία είχε απομείνει στη χώρα. Ποτέ άλλοτε η Ελλάδα δεν ήταν τόσο απομονωμένη, διότι απλούστατα ποτέ άλλοτε οποιαδήποτε κυβέρνηση δεν αντιμετώπισε με τόση δυσπιστία την ίδια την Ε.Ε. Τούτο βέβαια δεν έγινε τυχαία. Η κυβέρνηση έσπευσε εξαρχής να περιγράψει ως εχθρούς της όσους δεν κατανοούσαν καν τι επιδιώκει, για να πείσει τους πολίτες ότι διαπραγματεύεται κάτω από τις πλέον αντίξοες συνθήκες και να προετοιμάσει τις εκπτώσεις που γνώριζε ότι θα κάνει στις υποσχέσεις της. Αν θέλουμε βέβαια να είμαστε ειλικρινείς, αυτό έγινε και για έναν πιο ανησυχητικό λόγο.
Είναι πια ηλίου φαεινότερον πως η κυβέρνηση δεν είχε ιδέα προ διμήνου (άραγε σήμερα έχει;) τι ακριβώς επιδιώκει από τους εταίρους της. Αν το ήξερε, δεν θα προέτασσε τις εξωπραγματικές ιδέες του Γιάνη Βαρουφάκη περί αέναου χρέους. Ούτε θα σπαταλούσε τόσο διαπραγματευτικό κεφάλαιο σε εντελώς άχρηστες συμφωνίες, όπως οι μετονομασίες των διαδικασιών και οι ανούσιοι συμβολισμοί (κρύβοντας την τρόικα στα ξενοδοχεία), που την κατέστησαν διεθνές ανέκδοτο.
Αλλωστε, την πλήρη απουσία στρατηγικής επιβεβαιώνει καθεαυτή η επταμερής συνάντηση που ζήτησε ο κ. Τσίπρας. Διότι εκείνος ήταν που μέχρι πρότινος απειλούσε ότι θα μιλήσει «μόνον με τους θεσμούς για να επιστρέψει η δημοκρατία στην Ευρώπη», αποκαλώντας απαξιωτικά την κ. Μέρκελ «έναν από τους 28 πρωθυπουργούς της Ε.Ε.». Και διαβλέποντας το αδιέξοδο των τακτικισμών του, βρέθηκε την εβδομάδα που πέρασε σχεδόν να εκλιπαρεί για μια ολιγομελή συνάντηση μαζί της και με τον κ. Ολάντ. Είναι δε αμφίβολο αν η κυβέρνηση έχει κατανοήσει ακόμη και σήμερα τις επιπτώσεις αυτής της επιλογής. Πρώτον, διότι έστρεψε εναντίον της αρκετές χώρες που δεν συμμετείχαν στο Διευθυντήριο. Και, δεύτερον, γιατί ο κ. Τσίπρας είναι στο εξής απευθείας υπόλογος στην κ. Μέρκελ και στον κ. Ολάντ έχοντας πια de facto αναγνωρίσει την πρωτοκαθεδρία τους.
Κατόπιν τούτων, δεν μπορεί κανείς παρά να πιστώσει στην κυβέρνηση ότι η μεγαλύτερη -και μάλλον η μόνη- επιτυχία της είναι ο μαεστρικός τρόπος που εμφανίζει ως επιτεύγματα τις διαρκείς αυτοδιαψεύσεις της και τις παλινωδίες των υπουργών της. Μην κρυβόμαστε. Απ’ την έναρξη της κρίσης καμία άλλη κυβέρνηση δεν απολάμβανε τέτοια μιντιακή ανοχή. Αναλογιστείτε μόνον τι θα συνέβαινε αν ο κ. Στουρνάρας είχε φωτογραφηθεί μετά συζύγου στο Paris Match και μετά δήλωνε μετανιωμένος για την αισθητική των φωτογραφιών (!), λες και αγοράζει κανείς το εν λόγω περιοδικό για τις εμβριθείς οικονομικές αναλύσεις του.
Το επικοινωνιακό επιτελείο βρήκε βέβαια στρωμένο έδαφος. Γνώριζε ότι η επιβίωση αρκετών καναλιών είναι άμεσα συναρτώμενη απ’ τα τραπεζικά τους δάνεια (γι’ αυτό και δεν βιάζεται να προκηρύξει τις τηλεοπτικές άδειες). Κυρίως όμως εκμεταλλεύθηκε τον λαϊκισμό γνωστών και μη εξαιρετέων συναδέλφων. Αυτών που έχουν χτίσει ολόκληρες καριέρες πάντα κανακεύοντας το κοινό τους και προθύμως στηρίξαν το παραμύθι μιας γενναίας κυβέρνησης που επιτέλους δίνει τη μάχη εκ μέρους των… τηλεθεατών τους.
Τα παραμύθια, όμως, κάποτε τελειώνουν. Και όσοι δεν παραμυθιαζόμαστε από το κατασκευασμένο success story, που αίφνης μας ξαναβρήκε, καταλάβαμε προχθές από την κ. Μέρκελ ότι η υπομονή των Ευρωπαίων εταίρων έφτασε στο τέλος της. Η κυβέρνηση οφείλει πλέον να αποκαλύψει το σχέδιό της. Αν έχει. Αν δεν έχει, οφείλει να το βρει.
Σε κάθε περίπτωση καλείται να περάσει από τις θεωρητικές εξαγγελίες στη μετρήσιμη πράξη. Με απλά λόγια φτάνει η ώρα που ο κ. Τσίπρας θα κληθεί να αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο τον λαϊκισμό που ο ίδιος εξέθρεψε. Μακάρι να τον τιθασεύσει για το καλό όλων μας. Οσο για τους κατ’ επάγγελμα τηλελαϊκιστές που συνεχίζουν να χαϊδεύουν αυτιά, ας έχουν υπ’ όψιν τους ότι ήταν οι πρώτοι που την πλήρωσαν όπου συνέβησαν εθνικά δυστυχήματα, όπως αυτό που σήμερα εξωραΐζουν…
Πηγή: Καθημερινή
