του Θοδωρή Γεωργακόπουλου
Τον 21ο αιώνα, μετά την πτώση του κομμουνισμού, τη νίκη της παγκοσμιοποίησης και τη διάσωση ενός δισεκατομμυρίου ανθρώπων από τη φτώχεια, ο ρόλος της «αριστερής» ιδεολογίας στον πλανήτη θα περίμενε κανείς να είναι θολός ή περιορισμένος. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Γιατί πέρα από την οικονομία, υπάρχουν πολλά θέματα στα οποία η «αριστερή» ιδεολογία έχει πολλά να συνεισφέρει, από τη μετανάστευση και τα ανθρώπινα δικαιώματα ώς την προστασία του περιβάλλοντος και τις κοινωνικές ανισότητες.
Οποιος το πιστεύει αυτό δεν μπορεί παρά να είναι έξαλλος με την ελληνική Αριστερά, που μοιάζει να μην κάνει τη δουλειά της σε κανένα από τα φλέγοντα κοινωνικά θέματα. Αντίθετα, μοιάζει προσκολλημένη σε μια φαντασιακή επαναστατική σύγχυση, με συνέπειες σοβαρές στην επέκταση του κοινωνικού διχασμού, αλλά και στην προβληματική εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα εξουσίας.
Πριν από λίγα χρόνια, η σύγχυση του χώρου αυτού μπορεί να ήταν δικαιολογημένη. Στην Ελλάδα ο κρατισμός είναι η ιδεολογική ορθοδοξία. Παραδοσιακή «αστική» τάξη δεν υπάρχει. Η χώρα τα τελευταία 40 χρόνια είναι το αντίθετο του «φιλελεύθερη». Σύμφωνα με τη σχετική λίστα του Heritage Foundation, είμαστε η 119η πιο φιλελεύθερη χώρα του κόσμου. Είμαστε λιγότερο φιλελεύθεροι από τη Μογγολία. Οπότε τι να πει στην Ελλάδα η Αριστερά; Της κατέστρεψε όλη την αφήγηση το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80, της έκανε το πιο ευνουχιστικό σαμποτάζ που θα μπορούσε, υιοθετώντας το λεξιλόγιό της και υλοποιώντας το διεφθαρμένο κρατισμό στον οποίο καταλήγουν όλα τα σοσιαλιστικά κινήματα σε χώρες χωρίς δημοκρατική παράδοση, και το έκανε τόσο αποτελεσματικά και γρήγορα και καθολικά και διαβρωτικά, που καταλήξαμε να πτωχεύσουμε.
Πώς αντέδρασαν σ’ αυτή την πραγματικότητα οι δικοί μας αριστεροί; Αγνοώντας τη. Φυσικά και θα τα βάλουν με τον φιλελευθερισμό, την παγκοσμιοποίηση, την αστική τάξη και άλλους φανταστικούς μπαμπούλες. Ακόμη και σήμερα που μοιάζουν να βρίσκονται στο κατώφλι μιας κάποιας εξουσίας, χρησιμοποιώντας το λεξιλόγιο του ’60 περιγράφουν προβλήματα του ’60 που θέλουν να λύσουν με μεθόδους του ’60.
Και το κάνουν τόσο πολλά χρόνια, που πλέον είναι στον αυτόματο πιλότο, και ξαφνικά βλέπεις τον ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση να επικοινωνεί με τη γλώσσα μετα-εφήβων σε αμφιθέατρο σχολής που κάνει κατάληψη, ενώ ταυτόχρονα υποτίθεται ότι μετατρέπεται σε ένα νέο ΠΑΣΟΚ για να μαζέψει όσο το δυνατόν περισσότερες ψήφους. Αυτή η επικοινωνιακή προσκόλληση στη φαντασία έχει κι άλλες συνέπειες.
Με αφορμή την άνανδρη επίθεση τραμπούκων κατά του καθηγητή Νίκου Μαραντζίδη στη Θεσσαλονίκη, ας πούμε, συζητιέται ξανά το θέμα της «αριστερής βίας», αυτού του θλιβερού φαινομένου που ταλαιπωρεί τα κέντρα των πόλεων, την αισθητική των τοίχων και έχει συνεισφέρει αποφασιστικά στη διάλυση των ελληνικών πανεπιστημίων. Οι τραμπούκοι και οι μπαχαλάκηδες βεβαίως είναι νιχιλιστές sociopaths που θέλουν να δουν τον κόσμο να καίγεται και, για την κάνουν πιο ηρωική την καύση μέσα στα διαταραγμένα τους μυαλά, την ντύνουν με παρωχημένα ιδεολογήματα που αναμασούν αποσπασματικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ, και παλιότερα που ήταν ένα μικροσκοπικό κόμμα αλλά πολύ περισσότερο τώρα που είναι αξιωματική αντιπολίτευση με αξιώσεις για την εξουσία, θα έπρεπε να το έχει διαχειριστεί πολύ καλύτερα αυτό το θέμα. Αλλά δεν μπορεί γιατί δεν έχει το λεξιλόγιο. Η προσκόλληση σε ξένες και άκαιρες ιδεολογικές καταβολές έχει αυτές τις συνέπειες. Και είναι κρίμα γιατί, ειδικά σε αυτό το θέμα, η αντιμετώπιση δεν θα ήταν δύσκολη.
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι άκρο. Η «17 Νοέμβρη» ήταν άκρο. Οπως, αντίστοιχα, η Νέα Δημοκρατία δεν είναι άκρο. Η Χρυσή Αυγή είναι άκρο. Φυσικά και υπάρχουν συγκοινωνούντα δοχεία· βεβαίως στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ καταθέτουν ως μάρτυρες υπεράσπισης των δολοφόνων της 17Ν, ασφαλώς και στελέχη της Ν.Δ. χαϊδολογιούνται με τους ψηφοφόρους και τα στελέχη της Χρυσής Αυγής, αλλά πρόκειται για μειοψηφικά υποσύνολα στις πολυσυλλεκτικές χοάνες που είναι τα ελληνικά κόμματα εξουσίας, υποσύνολα που δεν χαρακτηρίζουν -και δεν θα μπορούσαν να χαρακτηρίζουν- το όλον. Αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να το επικοινωνήσει. Δεν ξέρει πώς. Η ιδεολογική συγγένεια συνιστωσών του χώρου με τα ιδεολογικά άλλοθι των εγκληματιών και των τραμπούκων αναγκάζει στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να αυτοεγκλωβίζονται σε μια ναι-μεν-αλλά απολογητική έκφραση που μπορεί να χαϊδεύει τα αυτιά των θυτών και των συμπαθούντων τους, αλλά δίνει λαβή και πάτημα στους απέναντι να ταυτίσουν το υποσύνολο με το όλον.
Κι όσο ο ΣΥΡΙΖΑ αποτυγχάνει να βρει την αφήγηση που ταιριάζει σε ένα αριστερό κόμμα του 21ου αιώνα, θα αποτυγχάνει να αποτινάξει τη ρετσινιά του «άκρου», θα αποτυγχάνει να συνεισφέρει σε όλα τα θέματα στα οποία η κοινωνία έχει ανάγκη μια αριστερή προσέγγιση και, συνοπτικά, θα αποτυγχάνει να βρει ρόλο και ταυτότητα σε έναν κόσμο πολύ μακριά από το φαντασιακό του σύμπαν.
Πηγή: Καθημερινή
