Του Κώστα Ιορδανίδη
Ανέλαβε η Νέα Δημοκρατία το άχθος του ΠΑΣΟΚ και ατυχώς συνθλίβεται. Αμηχανία και νευρικότης χαρακτηρίζουν τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο, τον σημερινό ηγέτη του κόμματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Δικαιολογημένη από μιαν άποψη η συμπεριφορά του, καθώς το κόμμα του ακολουθεί πορεία εξαερώσεως.
Εκ παραλλήλου, ο κατακερματισμός της συντηρητικής παρατάξεως είναι μία άλλη δραματική εξέλιξη. Δικαίως απασχολεί τον πρόεδρο της Ν.Δ. και πρωθυπουργό, Αντώνη Σαμαρά. Αυτά εν ολίγοις, όμως, είναι τα άνθη του κακού – το κληροδότημα της οικονομικής κρίσεως και οι μη αναστρέψιμες επιπτώσεις της στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Αλλά οι δύο ηγέτες των κομμάτων που άσκησαν εναλλακτικώς την εξουσία, σε όλη τη διάρκεια της μεταπολιτεύσεως έχουν θεωρητικώς θυσιάσει εαυτούς διά τη σωτηρία της Ελλάδος. Αυτό κατ’ επανάληψη υποστηρίζουν, αλλά ενεργούν με τρόπο διάφορο.
Το αποτέλεσμα αυτής της μάλλον ανορθόδοξης συμπεριφοράς είναι η σύγχυση, η αίσθηση αποδιοργανώσεως και η απορριπτική διάθεση των ψηφοφόρων, που δεν οδηγεί απλώς στην υπονόμευση των δύο κομμάτων, αλλά εν γένει του πολιτικού συστήματος. Οι εκλογές του 2011 και όλες οι δημοσκοπήσεις που διεξήχθησαν έκτοτε καταδεικνύουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων που ΠΑΣΟΚ προσχώρησε στον ΣΥΡΙΖΑ. Με βάση την πολιτική ρητορική του κ. Βενιζέλου, οι παραδοσιακοί οπαδοί του κόμματός του έχουν ήδη «αποστατήσει». Διερωτάται κατά συνέπεια κανείς προς τι ο θόρυβος που δημιουργεί η κυβερνητική πλειοψηφία περί «αποστασίας» βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που μηχανεύεται ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ο ηγέτης του ετεροκλήτου συνασπισμού συνιστωσών και ομάδων αριστερών τάσεων, είναι αμφίβολο εάν μπορεί να μεθοδεύσει οτιδήποτε. Απλώς οι απόπειρες να τοποθετηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ εκτός «συνταγματικού τόξου» ή να ενταχθεί στη λογική «των δύο άκρων» λειτουργούν συσπειρωτικά για το συγκεκριμένο κόμμα. Ως νέος στην πολιτική σκηνή, ο κ. Τσίπρας έχει ανάγκη της «εχθρότητος» των δυνάμεων που συγκροτούν το κατεστημένο αυτής της χώρας, σε οποιαδήποτε έκφανσή του. Μετά σαράντα έτη οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ αντιγράφουν τα λάθη εκείνων που επιχείρησαν να αποτρέψουν τη νίκη του Ανδρέα Παπανδρέου και απέτυχαν.
Πέραν τούτου, η τριετής και πλέον εμπειρία «μνημονιακής πολιτικής» θα έπρεπε να έχει πείσει όσους ασκούν την εξουσία σήμερα ότι υπάρχουν πάντα αποκλίσεις μεταξύ της τρόικας και της εκάστοτε κυβερνήσεως σχετικώς με την πορεία εξυγιάνσεως της χώρας, που όμως πάντοτε κατέληγαν σε κάποια συμφωνία. Αιφνιδίως και ενώ η κυβέρνηση έχει ακόμη θεωρητικώς κοινοβουλευτικό βίο για δύο και πλέον έτη κατελήφθη από πανικό· ανακοίνωσε γενικευμένη επιτυχία (success story), ετέθησαν «κόκκινες γραμμές» από τους κ. Σαμαρά και Βενιζέλο, πριν καν αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα, και δέσμιοι της ρητορείας τους αυτοϋπονομεύθηκαν διότι η όποια συμφωνία θα υπολείπεται των ακαίρων, προκαταβολικών δεσμεύσεών τους. Δικαίως, ο Ελληνας πολίτης απορεί και εξίσταται για την αυτοκτονική τάση των διοικούντων.
Πηγή: Καθημερινή
