Του Κώστα Λουρόπουλου
Τo χειρότερο που με στενοχωρεί στην κρίση δεν είναι η απώλεια της αξίας της περιουσίας μου ούτε η μείωση των πωλήσεων της εταιρίας μου ούτε οι αυξανόμενοι φόροι. Είναι η τάση απομείωσης της αξίας των ανθρώπων. Αυτό το βλέπεις και το αισθάνεσαι αυτές τις γιορτινές μέρες, καθώς σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας ο καθένας διάκειται αρνητικά και προτάσσει την όποια ανάποδη επίπτωση της κρίσης. Τα δώρα, οι ευχές, οι γιορτές, τα κεράσματα, τα πάρτι, ακόμη και αν δεν απαιτούν κόστος, είναι φειδωλά φέτος. Αυτό ας το προσέξουμε. Πρώτα πρέπει να καταλάβουμε τη διαδικασία απαξίωσης και μετά να τη σταματήσουμε ή ακόμη, να την ανατρέψουμε. Πώς;
Η κρίση φέρνει τα γνωστά μετρήσιμα αριθμητικά δεδομένα. Οι μετοχές έχασαν το μεγαλύτερο μέρος της αξίας τους, το σπίτι μας δεν πιάνει τα λεφτά που αγοράσθηκε, η δουλειά δεν αξίζει τον μισθό της, ο οποίος συνεχώς μειώνεται. Oλα αυτά είναι απλή «αριθμητική». Αλλά πόσο κάνει η απαξίωση της γνώσης και των ειδικοτήτων που χάνονται σε κάθε επιχείρηση με τις απολύσεις; Πόσο κοστίζει στην ελληνική κοινωνία το γεγονός ότι όλος ο υπόλοιπος κόσμος μάς θεωρεί άχρηστους και αναξιόπιστους; Πόσο κοστίζει σε κάθε Eλληνα η περιθωριοποίησή του, επειδή δεν έχει δουλειά, δεν αξιοποιεί τις ειδικές γνώσεις του, δεν έχει προοπτική στο μέλλον; Ακόμη και αν η κρίση τελειώσει «αύριο», αυτές οι άυλες αξίες θα κάνουν πολλά χρόνια να αποκατασταθούν.
Γνωρίσαμε τι σημαίνει απαξίωση των ανθρώπων όταν εκατομμύρια Aνατολικοευρωπαίοι άφησαν τις πατρίδες τους και περπάτησαν δυτικά για να βρουν «δευτερότερες» δουλειές από εκείνες που έκαναν στις χώρες τους πριν την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Ανάμεσά τους ήταν επιστήμονες, καλλιτέχνες, διευθυντικά στελέχη, μηχανικοί, που έγιναν παραγιοί μαστόρων, μάζευαν ελιές και φρόντιζαν ηλικιωμένους. Τίποτε το υποτιμητικό στα επαγγέλματα αυτά, όταν γίνονται σε κανονικές συνθήκες. Oμως υπάρχει κοινωνικό ζήτημα όταν η κρίση πετάει στα σκουπίδια τις επενδύσεις γνώσεων και ειδικοτήτων και βάζει τον κόσμο να ξαναρχίζει από την κάτω – κάτω βαθμίδα της οικονομικής πυραμίδας. Τώρα ένα τέτοιο φαινόμενο αναγκαστικής απαξίωσης επικρέμαται επί της κεφαλής των Ελλήνων.
Δεν πρέπει να αφήσουμε αυτό να συμβεί. Η εικόνα μας, όπως προβάλλεται σήμερα, δεν μας αξίζει. Πρώτα ο καθένας μέσα του οφείλει να σεβαστεί τον εαυτό του και να κρατήσει με δύναμη ψηλά ό,τι πιστεύει και αυτά που αξίζει. Αν ήλθαν δύσκολες μέρες, δεν σημαίνει ότι ο καθένας από εμάς και όλοι μαζί γίναμε ξαφνικά άχρηστοι. Κατόπιν πρέπει να αντιδράσουμε μαζικά. Hδη το διαδίκτυο κάνει πολλή δουλειά διασπείροντας στην ανθρωπότητα την άλλη άποψη περί Ελλήνων.
