Οπωσδήποτε στον χαρακτήρα και την προσωπικότητά μας όλοι και όλες είμαστε ιδιαίτεροι, παρότι όλοι και όλες έχουμε από κοινού την ίδια ανθρώπινη φύση – όπως αυτή εκδηλώνεται στο νεογέννητο βρέφος.
Σε ορισμένες περιπτώσεις μερικά στοιχεία της ατομικής μας ιδιαιτερότητας είναι δύσκολο ν’ αλλάξουν: δεν μπορούν τα γαλανά μάτια να γίνουν μαύρα – όπως τα καστανά μαλλιά εύκολα γίνονται ξανθά. Ούτε μπορούμε εύκολα να παρατήσουμε την ελληνικότητά μας και ν’ αντιδρούμε σαν Νιγηριανοί ή Εσκιμώοι.
Υπάρχουν όμως άλλα στοιχεία, που όχι μόνο μπορούμε μα πρέπει να αλλάξουμε αν είναι να ωριμάσουμε, να είμαστε υπεύθυνοι πολίτες κι έτσι να βοηθήσουμε στην ανύψωση της κοινωνίας μας.
Η άγνοια είναι το παρτέρι από όπου ξεπηδούν όλες οι επίκτητες ιδιαιτερότητες στην προσωπικότητά μας και ο εγωϊσμός είναι η πρώτη μεγάλη βαθύρριζη ιδιαιτερότητα, ο κορμός απ’ όπου ξεπετιούνται οι πολυποίκιλες αδυναμίες μας. Αυτές μπορούμε να τις αλλάξουμε. Δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε φυσικά χαρακτηριστικά, που ανήκουν στην ίδια τη φύση μας – όπως τα δακτυλικά μας αποτυπώματα που ανήκουν στο υλικό σώμα και την ευφυΐα ή οξυδέρκεια που ανήκουν στο νου μας. Αυτό θα ήταν εντελώς αφύσικο. Μα μπορούμε ν’ αλλάξουμε το βάρος ή την ευλυγισία του σώματος, όπως και την ικανότητα του νου στα μαθηματικά ή τη μουσική, αν το θέλουμε.
Γνώρισα πολλά άτομα που νόμιζαν πως ήταν παράφωνα. Μερικά με λίγη προσπάθεια, λίγη πρακτική εξάσκηση, ξεπέρασαν αυτήν τη γελοία δυσκολία.
Γνώρισα κάποτε έναν άντρα, πατέρα δυο παιδιών, που δεν έπινε ποτέ γάλα. Δεν του άρεσε από την παιδική του ηλικία. Ένας άλλος δεν έτρωγε ελιές. Ένα κορίτσι δεν έτρωγε ωμή ντομάτα.
Τώρα, στην περίπτωση χορτοφάγων, καταλαβαίνω πως αυτοί έθεσαν στον εαυτό τους μια πειθαρχία για κάποιους ηθικούς λόγους: δεν θέλουν να φάνε τη σάρκα έμψυχου πλάσματος. Άλλοι πάλι είναι αλλεργικοί στο μέλι, στους ξηρούς καρπούς ή στα κουκιά. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν μπορεί να γίνει αλλαγή. Αλλά, ενώ δεν υπάρχει λόγος ιατρικός, το να μην τρως ελιές, ντομάτες ή μελιτζάνες, είναι μια ιδιοτροπία.
Αυτά είναι ασήμαντα περιστατικά μα και αυτά ενδυναμώνουν τον εγωισμό και παραλογισμό μας. Υπάρχουν, όμως, πολύ πιο σοβαρά.
Η άρνηση να εμβολιαστεί κάποιος/κάποια είναι σοβαρό θέμα. Διότι δεν αφορά μόνο το ίδιο το άτομο μα και τους άλλους ανθρώπους. Κανένας πολίτης δεν έχει δικαίωμα ν’ αρνείται τον εμβολιασμό κατά μιας επικίνδυνης επιδημίας. Μια κυρία λέει δεν της αρέσουν τα εμβόλια: γιατί να την αναγκάζει η κυβέρνηση να εμβολιαστεί; Άλλος λέει εγώ δεν θέλω να παίρνω φάρμακα. Τρίτο πρόσωπο πιστεύει πως είναι συνωμοσία. Όλες είναι δικαιολογίες για να διατηρούν την ιδιαιτερότητα της ξεχωριστής τους ύπαρξης.
Μόνο αν υπάρχει σοβαρός ιατρικός λόγος, όπου δηλαδή ο οργανισμός θα πάθει βλάβη, μπορεί ο άνθρωπος ν’ αρνηθεί. Ακόμα και αυτός που δεν θέλει να παίρνει φάρμακα, στην περίπτωση μιας επιθετικής πανδημίας, οφείλει να σκεφθεί το καλό της ευρύτερης κοινωνίας, ν’ αφήσει στη άκρη την ιδιαιτερότητά του και να εμβολιαστεί για το καλό των άλλων.
Και σε μένα δεν αρέσει να παίρνω φάρμακα. Δεν θέλω ούτε αντιβιοτικά ούτε εμβόλια. Και όντως δεν έχω πάρει εμβόλιο κατά της γρίπης εδώ και πολλά χρόνια. Δεν παίρνω αντιβιοτικά επίσης. Μα χρειάστηκε να πάρω κάποτε για κάποια οδοντιατρική επέμβαση. Δεν έπαθα τίποτα. Μόλις τελείωσε η αντιβιοτική κούρα, έκανα νηστειοθεραπευτικές πρακτικές για δυο εβδομάδες κι έτσι αποτοξινώθηκα από τα αντιβιοτικά.
Η μεγάλη δυσκολία είναι οι άνθρωποι περιορισμένης ή καθυστερημένης αντίληψης που πιστεύουν πως πρόκειται για συνωμοσία ή θέλουν να αντιτάσσονται σε κάθε κυβερνητική εντολή με κάποιο είδος αναρχισμού.
Δυστυχώς αυτοί δεν καταλαβαίνουν πως ενδυναμώνουν μόνο τον εγωϊσμό και τον παραλογισμό τους. Διότι κάθε ιδιαιτερότητα, κάθε έντονη εμμονή, είναι εκδήλωση εγωϊσμού: εγώ έτσι θέλω!
