Είναι γνωστή η πίστη των ανθρώπων και δη θρησκευόμενων σε διαβόλους, ξωτικά, καλικάντζαρους κ.λπ. Ιδίως το πώς τους δελεάζουν και παρασύρουν, ή όχι, στην αμαρτία.
Η πίστη φαίνεται να ήταν διάχυτη και την εποχή των ευαγγελιστών αφού υπήρχε αρκετά έντονη και στην Παλαιά Διαθήκη των Ιουδαίων (Ιώβ 1.6 κ.λπ., Ψαλμοί κ.λπ.). Ο ίδιος ο Σατανάς πειράζει τον Ιησού στην έρημο (Ματθ. 4) ενώ οι 12 θα έχουν δύναμη να εκβάλλουν δαιμόνια (Μαρκ. 3.15,23) κ.λπ.
Δεν είναι αφύσικο, επομένως, που πολλοί ασκητές και μοναχοί δέχονταν επισκέψεις από διαβόλους (και αγγέλους) και μερικοί ενέδιδαν στους δαιμονικούς πειρασμούς, ενώ άλλοι όχι. Σε πολλές περιπτώσεις είναι φανερό πως πρόκειται για σκέψεις κι αισθηματικές διαθέσεις για φαγοπότι, ύπνο ή σεξ, μα ο άνθρωπος λέει πως είναι η επίδραση δαιμόνων.
Αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις οι δαίμονες υλοποιούνται σε ενσαρκωμένα πλάσματα και αλληλοεπιδρούν με τον άνθρωπο σωματικά. Αυτό πώς γίνεται, άραγε;
Στη Λαυσαϊκὴ Ιστορία του Παλλάδιου (364-431) παρουσιάζονται πολλά τέτοια παράξενα περιστατικά.
Στην αφήγηση για τον Μακάριο τον Αλεξανδρινό, ο ασκητής έκανε ταξίδι και για να μη χάσει τον δρόμο του γυρισμού, σε κάθε μίλι (1,5χλμ.) έστηνε ένα καλάμι. Αλλά μετά από 9 μέρες, όταν πλησίαζε τον προορισμό του, έπεσε να κοιμηθεί και είδε, όταν ξύπνησε, πως ο δαίμονας είχε μαζέψει όλα τα καλάμια και τα έβαλε πλάι στο κεφάλι του! Μετά, 70 δαίμονες του επιτέθηκαν πετώντας σαν κοράκια μπροστά στο πρόσωπό του!
Δαίμονες;
Στην αφήγηση του Παύλου του απλού, όταν ο Αντώνιος ο Μέγας δεν μπορούσε να εκβάλει έναν δαίμονα, πήγαν τον δαιμονισμένο στον Παύλο ο οποίος είχε αποκτήσει αυτήν τη δύναμη. Μετά από αρκετή προσπάθεια και αφού προσευχήθηκε στον Ιησού Χριστό «που σταυρώθηκε επί Ποντίου Πιλάτου» (καλά υπήρξε άλλος Ιησούς Χριστός;), ο δαίμονας βγήκε. Είπαν δε στον Παλλάδιο πως μεταμορφώθηκε σε δράκοντα μεγάλο, 70 πήχεων που σύρθηκε ως την Ερυθρά θάλασσα!
Δαίμονας δράκος 70 πήχεις μακρύς;
Ένας άλλος ερημίτης Ουάλης δεν άκουε τον πρεσβύτερο Μακάριο που τον προειδοποιούσε πως είχε απατηθεί από δαίμονες και είχε γίνει αλαζόνας. Έτσι ο δαίμονας μεταμορφώθηκε στον Σωτήρα και «ήρθε μια νύχτα σε φαντασία χιλίων Αγγέλων που κρατούσαν λαμπάδες» και ο Ουάλης έπεσε και προσκύνησε – και «σάλεψαν τα φρένα του» σχολιάζει ο Παλλάδιος.
Οι άλλοι ασκητές εκεί τον βοήθησαν με πολύ αυστηρά μέτρα να θεραπευτεί. Μήπως όμως τα φρένα του είχαν, όπως και των άλλων, σαλευτεί πολύ νωρίτερα;
Ο ασκητής Ποσειδώνιος πάλι βοήθησε μια εγκυμονούσα που δεν μπορούσε να γεννήσει γιατί την είχε καταλάβει ένα δαιμόνιο. Αφού προσευχήθηκε, το ακάθαρτο πνεύμα βγήκε. Και η γυναίκα μπόρεσε να γεννήσει. Μα το δαιμόνιο έριξε κάτω τον τοίχο της αυλής συθέμελα!
Ο Παλλάδιος φαίνεται να πιστεύει στην ύπαρξη δαιμόνων και τη δύναμή τους να καταλάβουν την καρδιά ή τον νου των κοινών ανθρώπων και των ασκητών και είτε να τους εξωθούν σε αμαρτίες είτε να τους βασανίζουν.
Στην αφήγησή του για τον ασκητή Πάχωνα, έχει τον ασκητή να συμβουλεύει για την έλξη προς την ηδονή.
«Ο πόλεμος [κατά] της πορνείας είναι τριών ειδών: άλλοτε επιτίθεται η σάρκα, που είναι άρρωστη· άλλοτε τα πάθη με τους λογισμούς· και άλλοτε ο ίδιος ο δαίμονας με τον φθόνο.»
Κάποια ώρα ο δαίμονας πήρε τη μορφή μιας όμορφης νέγρας που ο Πάχων είχε δει στα νιάτα του, κάθισε στα γόνατά του και τον διέγειρε τόσο που νόμισε πως είχε συνουσία! Μα της έδωσε ένα χαστούκι κι εκείνη έγινε άφαντη ενώ το χέρι του είχε δυσοσμία για δυο χρόνια!
Υπάρχουν και άλλα περιστατικά μα ο ίδιος ο Παλλάδιος δεν είδε κανένα δαίμονα! Ο μεγάλος Δράκοντας-Σατανάς είναι στην Αποκάλυψη και ρίχνεται στη λίμνη του πυρός!
Είναι γνωστή δε μια ρωσική ιστορία. Όταν ο ηγούμενος μιας μονής τσάκωσε τη σαρακοστή έναν καλόγηρο να βράζει αυγά στο κελί του, εκείνος ζήτησε συγχώρεση λέγοντας πως ο Διάβολος τον είχε ξεγελάσει. Τότε από το στόμα του βγήκε ο Διάβολος και είπε «Βρε ψεύτη, εγώ από σένα έμαθα να βράζω αυγά»!
