Η φίλη μου Ελισάβετ, ψυχολόγος στην Αμερική, μου έστειλε αυτό το ενημερωτικό σημείωμα. Την ευχαριστώ!
Πολλοί συνάδελφοι, γράφει, ανακαλύπτουν σιγά σιγά τη μεγάλη ωφέλεια που επιφέρει μια απλή άσκηση απόσπασης ή αποστασιοποίησης με τη χρήση της προσοχής, επίγνωσης ή εγρήγορσης. Ενώ εκλεπτύνει μια θετική συναισθηματική διάθεση, ελευθερώνει από μια αρνητική.
Αν νιώθεις οίκτο ή συμπόνια για κάποιο πρόσωπο που βρίσκεται σε δυστυχία ή πόνο, με αυξημένη προσοχή, επίγνωση της δικής σου κατάστασης, η συμπόνια εκλεπτύνεται και συγχρόνως δεν εκφυλίζεται σε τραχύ συναισθηματισμό και διαχύσεις. Ο νους με καθαρότητα γνωρίζει πώς να χειριστεί την όλη κατάσταση.
Διαφορετικά λειτουργεί η προσοχή με το αρνητικό συναίσθημα της οργής.
Αν δεν αποστασιοποιηθείς, η οργή σε κατακλύζει, δημιουργείται ταραχή, έξαψη, σύγχυση: χάνεσαι!
Αν προσέξεις, αν έχεις επίγνωση, ο νους μπορεί να μείνει αποσπασμένος και ανεπηρέαστος, έστω κι αν βράζει το αίμα, έστω κι αν έρχονται κύματα οργής που απαιτούν παράλογη δράση. Υπάρχει κάποιος έλεγχος. Τα κύματα κοπάζουν.
Η επίγνωση (και απόσπαση) είναι το φως στον νου που αλλιώς μένει σκοτεινός. Και ο νους φωτίζει τη βασική λειτουργία της αντίληψης μένοντας στο παρόν. Όντας φωτισμένος, ο ίδιος παρουσιάζεται ως ένα όργανο ανώτερης δύναμης, της δύναμης συνειδησίας, ορθολογισμού, ευθυκρισίας.
Μόνο έτσι ζεις πραγματικά στο παρόν κι έχεις κάποιο έλεγχο των νοητικών λειτουργιών σου.
Μόνο έτσι ζεις πραγματικά.
