Γνωστή μου κυρία τηλεφώνησε, τι να ψηφίσει.
«Λοβέρδο και Δημοκράτες,» της είπα αδίστακτα.
«Μα εγώ θέλω να ψηφίσω Νέα Δημοκρατία!» μου είπε αφού ξεροκατάπιε και το σκέφθηκε μια στιγμή.
«Τότε τι με ρωτάς;»
«Ε, δεν ξέρω ποιους να ψηφίσω!»
«Ούτε κι εγώ! Γι’ αυτό συστήνω Λοβέρδο.»
Η κυρία έκλεισε κι έμεινα με την ησυχία. Ναι, ο Λοβέρδος είναι κεντρώος σοσιαλδημοκράτης με κάποια σοβαρότητα, κάποια συνέπεια, κάποιες αρχές. Και τείνει προς τα δεξιά του κέντρου με ήπιους τόνους.
Στο ευρύ φάσμα των καραγκιόζηδων της πολιτικής σκηνής από τους μουρλούς ακροδεξιούς ως τους μουρλούς αριστερούς, ο Ανδρέας Λοβέρδος είναι η μόνη προσγειωμένη παρουσία, δεν φωνασκεί, δεν επικρίνει τους πάντες για τα πάντα και δεν υπόσχεται τα πάντα για τους πάντες.
Μα πόσοι ψηφοφόροι σκέπτονται πέρα από τους περιορισμούς των κρυσταλλωμένων αντιλήψεών τους; Πολύ λίγοι, να είστε σίγουροι.
Η κυρία ψηφίζει δεξιά ή ΝΔ διότι έτσι κάνει εδώ και δεκαετίες σύμφωνα με την οικογενειακή παράδοση. Όπως άλλοι ψηφίζουν κάποια φλοίδα Αριστεράς πάλι λόγω οικογενειακής παράδοσης. Γράφει ο Πάσχος Μανδραβέλης (Καθημερινή 13/6/24):
Σε μια χώρα όπου ένας τουρίστας από την Αμερική εκλέχτηκε αρχηγός του δεύτερου μεγαλύτερου κόμματος δεν πρέπει να μας εκπλήσσει που μια 76χρονη κτηνοτρόφος από τον Εβρο –η οποία δεν είπε ούτε μία κουβέντα προεκλογικώς– ψηφίστηκε για ευρωβουλευτή. Πιθανότατα δε η εκλογή της κ. Γαλάτως Αλεξανδράκη με το ψηφοδέλτιο της Ελληνικής Λύσης να στέλνει και άλλα μηνύματα στις πολιτικές ηγεσίες, πέρα από το μήνυμα της αποχής, που αδυνατούν να διαβάσουν. Το πρώτο μήνυμα αφορά τα «λαμπερά ονόματα».
Ολα τα κόμματα, με πρώτη και καλύτερη τη Ν.Δ., σκίστηκαν να βρουν γνωστούς (από τα ριάλιτι, τα σίριαλ, το ποδόσφαιρο και άλλα τηλεοπτικά προϊόντα) υποψηφίους. Το σκεπτικό και το επιχείρημα ήταν ότι αυτοί θα προσελκύσουν ψήφους στο κόμμα. Η «κυρά Γαλάτω», όπως την αποκαλούν στον Εβρο, έδειξε το μάταιο του πράγματος. Οι αστέρες του θεάματος δεν προσελκύουν ψήφους στο κόμμα, αλλά για τον εαυτό τους. Οι ψηφοφόροι επιλέγουν το κόμμα που θα ψηφίσουν και μετά διατρέχουν τη λίστα με τα 42 ονόματα, μπας και ξέρουν κάποιον να σταυρώσουν. Οι σοβαροί άνθρωποι είναι συνήθως και σεμνοί, επομένως δεν έχουν στην κάλπη μοίρα.
Ολα αυτά, βεβαίως, είναι υποπροϊόντα ενός εκλογικού συστήματος με ένα ψηφοδέλτιο για μια ενιαία περιφέρεια. Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν η εκλογή γινόταν σε μικρότερες περιφέρειες, όπως συνηθίζουν στην Ευρώπη. Οσο για την εκλογή με τη λίστα, που προκρίνουν πολλοί, ας σκεφτούν κάτι. Ολα τα υπουργικά συμβούλια που έχουμε δει, με τη λίστα των αρχηγών των κομμάτων έχουν βγει.
Αν είχαμε μονοεδρικές περιφέρειες, όπως στη Βρετανία και λιγοστές άλλες χώρες, θα αντιμετωπίζαμε 3-4 υποψηφίους και μετά από 3-4 συγκεντρώσεις ή/και λίγη έρευνα θα αποφασίζαμε τι και ποιον/ποια θα ψηφίζαμε. Εδώ τώρα βρισκόμαστε απέναντι σε δεκάδες κομματίδια κι εκατοντάδες εκπροσώπους που προσκαλούν την ψήφο μας και δεν τους ξέρουμε. Μα πρέπει να διαλέξουμε από όλους αυτούς που δεν έχουν δείξει ούτε ίχνος καταλληλόλητας στις τηλεοπτικές εμφανίσεις τους – όλοι διαλεγμένοι από έναν ξετσίπωτο κομματάρχη που σκέφτεται μόνο το συμφέρον του εαυτούλη και του κόμματος του και πώς να λάβει περισσότερους ψήφους.
Ακούσατε τα τελευταία 10 έστω έτη κάποιον κομματάρχη, που ευαγγελίζεται μεταρρυθμίσεις για το καλό του λαού, να μιλήσει καθαρά για μεταρρύθμιση αυτού του τρισάθλιου συστήματος;
Όχι. Διότι κανείς δεν σκέφτεται πέρα από την πάρτη του.
Όλοι έχουν καβαλήσει το κοντό ή μακρύ καλάμι τους… μα δεν μπορούν να απογειωθούν σε έναν χώρο διαύγειας και λογικής σκέψης.
