Μπορούμε να μάθουμε; Βεβαίως!
Προσέξτε, αντιγράφω από άρθρο του Βασίλη Κωστούλα (Καθημερινή, 20/8/24 «Η Αργεντινή και το σοκ του αλυσοπρίονου»). Ο αναρχο-καπιταλιστής Μιλέι στην Αργεντινή κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενος να κάνει περικοπές κραδαίνοντας ένα αλυσοπρίονο.
Σας θερμοπαρακαλώ να το διαβάσετε με όλη την προσοχή που διαθέτετε, διότι δείχνει τι μπορεί να επιτευχθεί εκεί όπου υπάρχει βούληση και όχι καραγκιοζιλίκια ψηφοθηρίας όπως στη χώρα μας με τη Ν. Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η κυβέρνηση Μιλέι παρέλαβε ετήσιο ρυθμό αύξησης των τιμών στο 290%, που τώρα μειώνεται επί πέντε διαδοχικούς μήνες. Κληρονόμησε επίσης 5,5% έλλειμμα στον προϋπολογισμό, ο οποίος εμφάνισε πια πλεόνασμα για πρώτη φορά μετά τουλάχιστον μια δεκαετία. Το πέτυχε χωρίς ν’ αποσταθεροποιήσει το νόμισμα και τη θέση της χώρας στις αγορές. Ωστόσο, το δημοσιονομικό και νομισματικό σοκ πυροδότησε δημοσιονομική και νομισματική λιτότητα, η οποία με τη σειρά της προκάλεσε ύφεση ως «αναγκαίο κακό» για την εξισορρόπηση της οικονομίας. Τα στοιχεία όμως που εκδόθηκαν τον Ιούλιο κατέδειξαν ότι τον Απρίλιο το ΑΕΠ «γύρισε» για πρώτη φορά σε θετικό πρόσημο. Στο μεταξύ, η Βουλή της Αργεντινής έχει νομοθετήσει ένα πρωτοφανές πακέτο 800 μεταρρυθμίσεων.( ….)
Για ν’ αντιληφθεί κανείς την έκταση της προσαρμογής στην οποία ο 53χρονος Μιλέι υποβάλλει την οικονομία της Αργεντινής, το ΔΝΤ επαινεί τα μέτρα λιτότητας που εφαρμόζει για τον απλό λόγο ότι είναι ακόμη πιο αυστηρά από εκείνα που του έχει ζητήσει προκειμένου να χρηματοδοτεί το χρέος της χώρας του. Ο Μιλέι έχει μειώσει τους μισθούς του δημόσιου τομέα, έχει καταργήσει χιλιάδες θέσεις εργασίας στο κράτος, έχει «παγώσει» δημόσια έργα κι έχει περικόψει τις επιδοτήσεις. Σχεδόν μισό εκατ. Αργεντινοί διαδήλωσαν τον Ιούνιο με αφορμή τις περικοπές στην κρατική χρηματοδότηση. Εκείνος όμως δεν πτοείται. Δεν ήταν ο ίδιος υπεύθυνος για την οικονομία την οποία παρέλαβε. Για την ακρίβεια, ήταν ακριβώς οι δραματικές συνθήκες της που οδήγησαν στην εκλογή του, φέρνοντας έναν σκληροπυρηνικό φιλελεύθερο στη διακυβέρνηση· έναν αναρχοκαπιταλιστή, όπως ο ίδιος αρέσκεται ν’ αποκαλεί τον εαυτό του. Εξ ου και η θεραπεία – σοκ δεν κοστίζει όσο θα περίμενε κανείς στη δημοφιλία του. Πόνο υποσχέθηκε, πόνο παραδίδει αποδεικνύοντας ότι ακόμη και η λιτότητα μπορεί να είναι υποφερτή, αρκεί να… σου την υποσχέθηκαν.
Ο Javier Milei φέρεται να έχει πει: «Αν η φτώχια έπαυε με την εκτύπωση χρημάτων και η βλακεία θα έπαυε με την εκτύπωση διπλωμάτων»!
Μπορούμε να μάθουμε – κυβέρνηση και λαός;.. Βεβαίως, αν θέλουμε….
Θέλουμε να μάθουμε;
Μάλλον όχι.
Ούτε η κυβέρνηση ούτε ο λαός , απ’ ότι φαίνεται τα τελευταία χρόνια και πρόσφατα (αρχές Αυγούστου) από τον εμφύλιο σπαραγμό στον Σύριζα!
