1. Από χρόνια τώρα οι αμετάπειστοι κουκουέδες (ξεχωριστό φύλο της ευρύτερης αναρχοαριστερής παράταξης που καταταλαιπωρεί τη χώρα μας) με την ύστερη πληροφόρηση τους διαβλέπουν ως λάθη τις Συμφωνίες του Λιβάνου (1944), της Καζέρτας (1944) και της Βάρκιζας (1945) – που θεωρούνται πια ως υποχωρητικές και ανάξιες ή ζημιωτικές του τότε κυρίαρχου ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΚΚΕ.
Στο τελευταίο Συνέδριο, όμως, η διύλιση πάει βαθύτερα φτάνοντας στον κώνωπα. Η κριτική πολύ σωστά περιλαμβάνει τον Ν. Ζαχαριάδη διότι ο αγώνας του δεν ήταν «γενικευμένα οργανωμένος, επιθετικός στην αστική εξουσία» και ο Δημοκρατικός στρατός Ελλάδας, δηλαδή οι αντάρτες, στηρίζονταν κυρίως στους αγρότες «αφού δεν είχε έγκαιρα οργανωθεί… ως κλιμακούμενη εργατική επαναστατική εξέγερση, στηριγμένη πρώτα από όλα στις πόλεις.»
Και όμως το ΕΑΜ είχε τεράστια ισχύ στις πόλεις πρώτιστα. Μετά, χάρη σε κείνο, μπόρεσε να οργανωθεί ο ΕΛΑΣ. Το ότι δεν εξεγέρθηκαν ή δεν μπόρεσε το ΚΚΕ να οργανώσει εξέγερση στις πόλεις, οφείλεται στο απλό γεγονός πως οι συνθήκες δεν ήταν ώριμες για επανάσταση και οι Εαμίτες ήταν και βλάκες και ανίκανοι.
2. Επικρίνουν οι σύγχρονοι τους συντρόφους του Εμφυλίου διότι ήταν «στρατηγικά» εγκλωβισμένοι στον στόχο συνεργασίας με αστικές δυνάμεις για τον «αστικό εκδημοκρατισμό».
Και τι το κακό υπήρχε σε αυτή την προσπάθεια (εκτός του ότι άλλες πολύ ισχυρότερες δυνάμεις έπαιζαν στην ελληνική σκακιέρα);
Μήπως στην Τσεχοσλοβακία και Ουγγαρία δεν έγινε ακριβώς αυτή η διαδικασία μέσω συνεργασίας με αστικές δυνάμεις;
Σε άλλες χώρες (Πολωνία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Αλβανία) το κομμουνιστικό καθεστώς δεν επιβλήθηκε δίχως καμιά επανάσταση μα μόνο χάρη στην παρουσία των σοβιετικών στρατευμάτων;
Αργότερα, δε, στην Κίνα και στην Κούβα η επανάσταση δεν έγινε στις αγροτικές περιοχές και μετά ακολούθησε εισβολή στις πόλεις;
3. Είναι δύσκολο να καταλάβει το σκεπτικό των αμετανόητων κουκουέδων που θέλουν την επανάσταση να είχε γίνει στις πόλεις, ενώ στην πραγματικότητα η ένοπλη εξέγερση έγινε όντως στην Αθήνα και ο Βαφειάδης είχε καταλάβει τη Θεσσαλονίκη!!!
Πόσο λιώμα έχει γίνει το μυαλό τους;
Η αντιφατικότητα και η ασάφεια που οι τωρινοί βλέπουν στους συγχυσμένους και ανίκανους κομμουνιστές του 1944-49 είναι δικές τους κατά κύριο λόγο – και είναι εγγενείς στη λειψή λογική τους, δηλαδή ανήκουν εκ φύσεως στον κομμουνιστικό παραλογισμό.
Σήμερα όπως τότε βρίσκουν πως το ΚΚΕ «σωστά απέρριψε τη συμμετοχή στις εκλογές» του 1946. Μα αν, όντως, ήθελαν συνεργασία τότε, δεν θα απέρριπταν τη συμμετοχή στις εκλογές της αστικής δημοκρατίας!
Ως συνήθως το ΚΚΕ του Περισσού θέλει και την πίττα σωστή και το σκύλο χορτάτο.
