1. Διάβασα το Μεγάλη Περιπέτεια του Μαρξισμού του Β. Ραφαηλίδη 1999 Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, Αθήνα. Ο Β. Ραφαηλίδης προβάλλει τον εαυτό του ως αντικειμενικό «μαρξιστή», μη-κομματικό κουκουέ, με συμπάθεια σε κάθε μορφή μαρξισμού – λενινισμού, τροτσκισμού, σταλινισμού, μαοϊσμού κι επαναστατισμού, κάθε είδους ακόμα και αναρχισμού – μα πολέμιου της κομμουνιστικής γραφειοκρατίας και του κάθε άψυχου οργανωμένου ΚΚ και του Καπιταλισμού!
Δεν με έπεισε για τον μαρξισμό του που είναι επιφανειακός και από δεύτερο χέρι. Δεν έχω διαβάσει κανένα ελληνικό βιβλίο για τον Μαρξ που να δείχνει πως ο συγγραφέας καταλαβαίνει τα μαρξικά (όχι μαρξιστικά) γραπτά.
Ο Β. Ραφαηλίδης είναι γόνος ανταρτών–κομμουνιστών και μερικά από τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε με τον αδελφό του και τους γονείς του στο αντάρτικο βουνό. Τότε οπωσδήποτε γνώρισε τον «μαρξισμό» και αργότερα εμβάθυνε διαβάζοντας βιβλία ή εγχειρίδια (του ΚΚΕ;) για μαρξισμό-λενινισμό.
2. Αν ο Β. Ραφαηλίδης είχε γνωρίσει το σύνολο έργο του Μαρξ, θα ήξερε πως στα τελευταία 3 χρόνια τουλάχιστον της ζωής του ο Μαρξ, χωρίς να εγκαταλείψει ολότελα την ανυπόστατη θεωρία του περί επανάστασης προλετάριων, έβλεπε μια διαφορετική προοπτική, επίσης, μετάβασης στον σοσιαλισμό/κομμουνισμό και μάλιστα στην ίδια τη Ρωσία – μιας εντελώς ειρηνικής μετάβασης.
Αν ο Β. Ραφαηλίδης είχε διαβάσει με λίγη έστω προσοχή τους 3 τόμους του έργου Κεφάλαιο, ειδικά τον ημιτελή 3ο τόμο, θα γνώριζε πως οι πλείστες αναλύσεις στον 1ο τόμο περί αξίας (περίπου 300 σελίδες σε 10 κεφάλαια) είναι μπαρούφες που ανατρέπονται από τον ίδιο στα κεφ. 8-10 στον 3ο τόμο! Δεν είναι καθόλου η «εργοδύναμη» παγιωμένη στο προϊόν (1ος τόμος) που δίνει αξία ή την τιμή ανταλλαγής στο εμπόρευμα, (=προϊόν) μα ο νόμος της προσφοράς και ζήτησης όπως έδειξαν οι κλασικοί. Και λέει στον 3ο τόμο που οι ψευτομαρξιστές δεν διαβάζουν, «οι αξίες μετατρέπονται σε τιμές παραγωγής». Δύο σελίδες μετά προσθέτει: «αυτό που ονομάζω τιμή παραγωγής είναι το ίδιο πράγμα που ο Άνταμ Σμιθ ονομάζει «φυσική τιμή», ο Ρικάρντο «τιμή παραγωγής» και οι [Γάλλοι] Φυσιοκράτες «αναγκαία τιμή» (prix nécessaire)»! Και σε μια επιστολή του στον Ένγκελς (2/8/1862) ομολογεί πως υπάρχει κάτι αντιφατικό στον 1ο τόμο!
3. Ας μη νομιστεί πως αυτό είναι το μόνο σημείο όπου ο Β. Ραφαηλίδης απέχει αστρονομικές αποστάσεις από τη μαρξική θέση και με τυφλή πίστη λιβανίζει (σ 96 -111) την αλαφροΐσκιωτη αντίληψη περί αξίας που βρίσκεται στον 1ο τόμο του Κεφαλαίου όπως κάνουν οι πλείστοι αδιάβαστοι αναρχοαριστεροί. Θα πάρω σήμερα ακόμα ένα σημείο που δείχνει την απύθμενη άγνοιά του παρά την επιπόλαιη πολυμάθεια που προβάλλουν οι 13 σελίδες βιβλιογραφίας και οι σκόρπιες μα συχνές παραπομπές σε γνωστούς και αγνώστους.
Μια πολύ ενδιαφέρουσα παραπομπή είναι στη σελίδα 260 στη Βέρα Ζασούλιτς μια μαρξίστρια επαναστάτρια σχεδόν 20 χρόνια μεγαλύτερη του Λένιν, πρώην οπαδός του αναρχικού Μπακούνιν, τον οποίο ο Μαρξ απαξιώνει με πολλή ειρωνεία, η οποία, μετά, μαζί με τον Πλεχάνοφ (=μεταφραστή του Μαρξ, στα Ρωσικά), περνά στους Μενσεβίκους που διαφωνούσαν ριζικά με τους Μπολσεβίκους. Μας πληροφορεί ο Β. Ραφαηλίδης πως η Ζασούλιτς, όπως και ο Πλεχάνοφ, αρνήθηκε να συνεργαστεί με τον Λένιν και τους μπαχαλάκηδες μπολσεβίκους αλλά δεν μας λέει γιατί. Μας λέει επίσης πως η κυρία αλληλογραφούσε με τον Μαρξ (και τον Ένγκελς) μα δεν μας λέει τα περιεχόμενα της αλληλογραφίας τους.
4. Είτε δεν ήξερε ο Β. Ραφαηλίδης οπότε φανερώνει τη συνήθη άγνοια των ψευτομαρξιστών είτε ήξερε οπότε συγκαλύπτει την αλητεία και υποκρισία του Λένιν που ήταν ουσιαστικά ένας μωρόδοξος εξουσιομανής απατεώνας. Αυτά τα στοιχεία στον χαρακτήρα του Λένιν τα έχω εξετάσει σε παλαιότερα άρθρα.
Αλλά τι πραγματικά συνέβαινε με τη Βέρα Ζασούλιτς;
Η Β. Ζασούλιτς, όπως και ο Πλεχάνοφ, πίστευε πως η επανάσταση εκδηλώθηκε πολύ πρόωρα και ήταν λάθος επανάσταση. Μαζί με τον Πλεχάνοφ και τον Λεβ Ντέιτς λίγο μετά το Οκτωβριανό πραξικόπημα έγραψαν την «Ανοικτή Επιστολή στους Πετρουπολίτες εργαζόμενους» διακηρύσσοντας πως αυτοί που τώρα άρπαξαν την εξουσία έσπρωχναν τον ρωσικό λαό «στο μονοπάτι της μεγαλύτερης ιστορικής καταστροφής» και αυτό «θα ανάγκαζε τους επαναστάτες να πάνε πολύ πίσω από τις θέσεις που κατακτήθηκαν στον προηγούμενο Φεβρουάριο και Μάρτιο» με την παραίτηση του Τσάρου και την άνοδο της δημοκρατικής Προσωρινής Κυβέρνησης υπό τον Κερένσκι.
Στις επόμενες μέρες μια μονάδα μπολσεβίκων απείλησαν τον γηραιό Πλεχάνοφ στο σπίτι του και αυτός δραπέτευσε στη Φιλανδία όπου πέθανε τον Μάρτιο 1918. Είχε αρχίσει ο Λένιν την πολιτική του τρόμου διώκοντας, καταπιέζοντας κι εξοντώνοντας αντιπάλους και αντιφρονούντες (είχε κλείσει και την εφημερίδα «Νέα Ζωή» του κομμουνιστή φίλου κι ευεργέτη του, Μ. Γκόρκι, που επίσης επέκρινε την υπερβολική καταπίεση και σκληρότητα του δικτάτορα)!
5. Μια επιστολή του Μαρξ στη Β. Ζασούλιτς (1881) είναι διαφωτιστική καθώς εκφράζει βεβαιότητα για την κομμουνιστική ανάπτυξη στη Ρωσία μέσω της αγροτικής κομμούνας ΜΙΡ: «Η ειδική μελέτη που έχω κάνει… με έχει πείσει πως αυτή η κομμούνα είναι η αφετηρία για την κοινωνική αναγέννηση της Ρωσίας». Αλλιώς, γράφει, αν πρέπει να εγκαθιδρυθεί η καπιταλιστική παραγωγή, η μεγάλη πλειοψηφία του λαού που είναι αγρότες θα «μετατραπούν σε μισθωτούς κι επομένως με την πρώτη κατάργηση της κοινοτικής περιουσίας τους θα αλλοτριωθούν από τη γη τους». Ακριβώς το οποίο έκανε ο Λένιν.
Όμοια ιδέα εκφράζει και στο τελευταίο του γραπτό ο Μαρξ, στον Πρόλογο της 2ης έκδοσής του Κομμουνιστικού Μανιφέστου στα Ρωσικά το 1882. «Η παρούσα ρωσική κοινοτική γαιοκτησία μπορεί να γίνει η αφετηρία για μια κομμουνιστική ανάπτυξη».
Πρώτα ο Λένιν και μετά ο Στάλιν φρόντισαν αν εξαλείψουν αυτές τις κοινότητες με τις κρατικές κολχόζες που διοικούσαν οι άσχετοι μπολσεβίκοι μπράβοι και όχι οι αγρότες οι ίδιοι.
Ούτε ο Λένιν ήταν αληθινός μαρξιστής ούτε ο Στάλιν βέβαια ούτε οι σύγχρονοι αναρχοαριστεροί που λιβανίζουν τον «μαρξισμό» – σαν τον Β. Ραφαηλίδη.
