1. Τον Ιανουάριο 1917 ο Λένιν έκανε μια ομιλία στον Οίκο του Λαού στη Ζυρίχη. Μίλησε για την επανάσταση στη Ρωσία του 1905 που απέτυχε διότι δεν υπήρξε αρκετή βία: οι χωρικοί έκαψαν μόνο 2.000 μεγάλα κτήματα αντί 30.000! Εκείνη ήταν πρόλογος στην επερχόμενη Ευρωπαϊκή Επανάσταση που όμως θα αργούσε. Κι “εμείς οι παλαιοί δεν θα ζήσουμε να τη δούμε”.
Ούτε λέξη για Ρωσική Επανάσταση – που όμως έσκασε ξαφνικά τέλη Φεβρουαρίου καθώς εξεγέρθηκαν οι μάζες, τον Μάρτιο παραιτήθηκε ο τσάρος κι εγκαθιδρύθηκε μια προσωρινή Κυβέρνηση με ηγέτες (εκπροσώπους από το Σοβιέτ Εργατών και Στρατιωτών της Πετρούπολης) Chkheidge, Kerensky και Skobelev.
Λίγο πριν φύγει από την Ελβετία, όμως, τέλη Μαρτίου, ο Λένιν δήλωνε πως ο “μετασχηματισμός του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε Εμφύλιο άρχισε!”
2. Η ασχετοσύνη και ανικανότητα του Λένιν, καθώς και η κυνική πονηριά με την οποία παρουσιαζόταν ως γνώστης μετά τα γεγονότα, φάνηκαν καθαρά και τον Ιούλιο ’17, οπότε οι οπαδοί έφταναν περίπου τις 300.000 (από 23.000 το Φεβρουάριο). Πολλές στρατιωτικές μονάδες και μάζες εργαζομένων σε εργοστάσια είχαν πάει με το μέρος των Μπολσεβίκων που τους έταζαν ειρήνη, γη, ελευθερία κι ευημερία!
Η προσωρινή κυβέρνηση είχε κυριολεκτικά παραλύσει και διαλυθεί.
Στις 17 Ιουλίου, ενώ είχαν συγκεντρωθεί τα στελέχη του στρατιωτικού τομέα της Κεντρικής Επιτροπής στο σπίτι όπου έμενε, ο Λένιν έκανε μια ομιλία στον κόσμο κάτω από το μπαλκόνι του τόσο ασυνάρτητη και αμφιταλαντευόμενη που δεν συμπεριλήφθηκε στα Άπαντα.
Στην πόλη υπήρχε χάος. Οι Μπολσεβίκοι είχαν ξεσηκώσει 1 εκατομμύριο κόσμο έτοιμο να σαρώσει τα πάντα. Μα δεν είχαν σχέδιο και η ευκαιρία πέρασε!
3. Από την άλλη, ενώ κατακεραύνωνε τους “λαϊκούς” (=ναροντνίκους) που υπόσχονταν δημοκρατικά δικαιώματα και μεταρρυθμίσεις, ο ίδιος ο Λένιν χρησιμοποιούσε κυνικότατα τον λαϊκισμό και υποσχόταν άμεση ειρήνη με τους Γερμανούς, μοίρασμα της γης στους κολίγους και άκληρους, απογύμνωση των αριστοκρατών και μεγαλοαστών και όλες τις πολιτικές ελευθερίες που ήθελε ο λαός.
Ήδη τον Μάιο, στο Πανρωσικό Συνέδριο των Εκπροσώπων, ο Λένιν είχε υποσχεθεί μια “Ρωσία όπου ελεύθερη εργασία θα δούλευε την ελεύθερη γη”. Οι χωρικοί θα έπαιρναν γη δωρεάν, δίχως δάνεια και υποθήκες!
Αυτά τα συνθήματα προσέλκυσαν τις εκατοντάδες χιλιάδες του λαού.
4. Μετά την επανάσταση πολύ σύντομα ο Λένιν έκανε ειρήνη με τους Γερμανούς (στους οποίους παραχώρησε τεράστιες περιοχές νοτιοδυτικά και νοτιοανατολικά και μπόλικο χρυσάφι) αποσύροντας και σχεδόν διαλύοντας όλα τα στρατεύματα. Σύντομα επίσης άρχισε να δημεύει τις περιουσίες των αριστοκρατών και μεγαλοαστών, αφήνοντάς τους ένα ή δυο δωμάτια μόνο και γεμίζοντας το υπόλοιπο σπίτι με άστεγους και προλετάριους και στέλνοντας τους να κάνουν χειρονακτικές δουλειές ή συλλαμβάνοντας τους ως “αντεπαναστάτες”.
Αλλά οι φράσεις “ελεύθερη εργασία” κι “ελεύθερη γη” δεν ξανακούστηκαν!
Σε προηγούμενο άρθρο έδειξα πόσο άγρια επιτέθηκε στους αγρότες και πόσους εξόντωσε στα έτη 1918-19.
Αναρίθμητες ήταν οι αποφάσεις που έπαιρνε το Πολιτμπιρό εναντίον των αγροτοκτηνοτρόφων. Για παράδειγμα, στις 22/6/1920 δόθηκε η διαταγή “να συντριβούν οι Ρώσοι κουλάκοι όλοι στο Τουρκεστάν”! Ταυτόχρονα οι αστυνομικοί και αστυφύλακες όλοι καθώς και δημόσιοι υπάλληλοι από τη τσαρική εποχή εκτοπίστηκαν σε μακρινά στρατόπεδα συγκεντρώσεως στο Ρωσικό έδαφος!
5. Η πολιτική ελευθερία χτυπήθηκε χειρότερα από οποιονδήποτε άλλο τομέα της κοινωνικής ζωής.
Σε λιγότερο διάστημα από 2 μήνες μετά την επανάσταση στα τέλη Οκτωβρίου, μέσα Δεκεμβρίου άρχισε να λειτουργεί η τρομερή Cheka, η μυστική πολιτική αστυνομία υπό τον Djerzhinsky και, εκτός από την παρακολούθηση των πάντων, ανέλαβε την ειδικότητα να αναγκάζει τις λεγεώνες των εκτοπιζόμενων να κατασκευάζουν τα στρατόπεδα και μετά να τους κλείνει μέσα σε αυτά!
Ήδη ο Irakli Tsereteli, ένας Μενσεβίκος ηγέτης είχε προειδοποιήσει τον κόσμο με άρθρο του στην Πράβδα 11/6/1917: “Η αντεπανάσταση μπορεί να έρθει μόνο μέσω… των Μπολσεβίκων» έγραψε ειρωνικά . «Αυτό που κάνουν τώρα δεν είναι προπαγάνδα μα συνομωσία… [και] κριτική [της Προσωρινής Κυβέρνησης] με τη βοήθεια όπλων”.
6. Πολύ πιο επικριτικός από τον Μενσεβίκο “οπορτουνιστή”, ο Μάξιμ Γκόργκι, φίλος κι ευεργέτης του Λένιν (συχνά του έδινε ή έστελνε λεφτά!) έγραψε στην εφημερίδα του Novaya Zhizn (=Νέα Ζωή): “Ο Λένιν, ο Τρότσκι και οι συνοδοιπόροι τους είναι ήδη μεθυσμένοι με το βρωμερό δηλητήριο της εξουσίας, όπως δείχνουν με την ελεεινή τους στάση ενάντια στην ελευθερία του λόγου, του ατόμου και των δικαιωμάτων για τα οποία πολεμά μια δημοκρατία… Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να αφήσουν αυτούς τους τυχοδιώκτες και τρελούς να σωρεύσουν στα κεφάλια του προλεταριάτου εγκλήματα επαίσχυντα, παράλογα κι αιματηρά, για τα οποία δεν θα πληρώσει ο Λένιν μα το ίδιο το προλεταριάτο”. Η εφημερίδα έκλεισε σύντομα μαζί με άλλες.
7. Ο Λένιν είχε απορρίψει νωρίς την οδό “της μεταρρυθμιστικής δημοκρατίας”.
Στα μέσα του Οκτώβρη 1917, 12 μέλη της ΚΕ (Λένιν, Καμένεβ, Ζινοβίεβ, Τρότσκι, Στάλιν, Ozerzhinsky, Αλεξάντρα Κολλοντάι κ.α) πήραν την απόφαση για ένοπλη επανάσταση. Οι Καμένεβ και Ζινοβίεβ διαφώνησαν θέλοντας ειρηνική κοινοβουλευτική διαδικασία, ενώ ο Τρότσκι ήθελε εντολή από το Συνέδριο του κόμματος.
Επικράτησε ο Λένιν.
Στις 25 Οκτ. βομβαρδίστηκε το Χειμερινό Ανάκτορο, χωρίς πολλές ζημιές και κανένα τραυματισμό (ικανότητα Μπολσεβίκων!), και αργότερα ένας όχλος από προλετάριους (όχι Μπολσεβίκους) εισέβαλε σε αυτό άτακτα και καταστροφικά. Σχεδόν τίποτε άλλο. Ούτε οδοφράγματα ούτε ποτάμια αίματα – αν και υπήρξαν μερικοί θάνατοι!
Στις 26 στην έκτακτη σύνοδο του Σοβιέτ ο Τρότσκι προήδρευσε και δήλωσε “Στο όνομα της Στρατιωτικής Επαναστατικής Επιτροπής του Σοβιέτ ανακοινώνω πως η Προσωρινή Κυβέρνηση δεν υπάρχει πια… Ζήτω ο Λένιν!”
Ποτέ δεν αναφέρθηκε πως Λένιν και σύντροφοι είχαν πάρει, όπως έδειξα σε άλλα άρθρα, εκατομμύρια μάρκα από τους Γερμανούς για να κάνουν προπαγάνδα και να βγάλουν τη Ρωσία από τον πόλεμο!
