1. Οι σοβιετικοί πολίτες, περισσότερο οι Μοσχοβίτες φυσικά, είχαν συνηθίσει να βλέπουν να σταματά η κυκλοφορία και οι αστυνομικοί/στρατιώτες να στέκονται άκαμπτοι σε προσοχή όταν περνούσε η μαύρη λιμουζίνα που μετέφερε κάποιο από τα λιγοστά μέλη του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΣΕ. Μέχρι την κατάρρευση, τα μέλη του Πολιτμπιρό ήταν οι ανώτατοι άρχοντες, οι κυβερνήτες, που έπαιρναν όλες τις αποφάσεις για τα πάντα στη δημόσια διοίκηση, στην αστυνομία, στον στρατό, στην εξωτερική πολιτική.
Αυτοί (και λίγοι άλλοι) ζούσαν σε βίλες εξοχικές πίσω από ψηλούς πράσινους φράχτες και ηλεκτροφόρα καλώδια, με ηλεκτροκίνητες πύλες και φρουρούς (όπως ποτέ οι παλαιοί αριστοκράτες), με υπηρετικό προσωπικό, με πισίνα και γήπεδο τένις και με εσωτερικό σινεμά. Τα γλέντια εδώ με τεράστιες ποσότητες ποτών και τροφίμων ήταν θρυλικά ανάμεσα στους πεινασμένους προλετάριους.
2. Στις 10/10/1917 η Κεντρική Επιτροπή στην Πετρούπολη συμφώνησε να δημιουργηθεί ένα “πολιτικό γραφείο με 7 μέλη – Λένιν, Ζινοβίεβ, Καμένεβ, Τρότσκι, Σοκολνίκοβ, Στάλιν, Αντρέι Μπούμπνοβ”. Αλλά δεν λειτούργησε.
Τον Μάρτιο, 1919, όταν ο Λένιν είδε πως η ΚΕ ήταν δύσχρηστη, δέχθηκε την πρόταση του Ζινοβίεβ να γίνουν τα μέλη 19 και από αυτά να σχηματισθούν το πολιτικό γραφείο, το οργανωτικό και η γραμματεία.
Έτσι, 16/4/19 το Πολιτμπιρό είχε την πρώτη του συνεδρίαση και από τότε συνεδρίαζε κάθε Πέμπτη: αυτή έγινε “η λενινιστική παράδοση”! Και αυτή η μικρή ομάδα “επαγγελματιών επαναστατών” που δεν είχαν δουλέψει ποτέ προηγουμένως και δεν είχαν ιδέα από διακυβέρνηση, άρχισαν να κυβερνούν και να αποφασίζουν για τα πάντα!
Ξεκινώντας ως ένα όργανο του κόμματος των Μπολσεβίκων έγινε ο μόνος και ολοκληρωτικός φορέας της κρατικής εξουσίας για όλη τη χώρα!
3. Από τον Ιούνιο, 1923, διαμοιράστηκαν τα καθήκοντα και οι λειτουργίες ανάμεσα στα μέλη. Π.χ. ο Στάλιν, γενικός γραμματέας, ασχολιόταν με τις εθνότητες και την παιδεία κι ετοίμαζε τα σχετικά θέματα για συζήτηση· ο Ζινοβίεβ έφερνε τα θέματα εξωτερικής πολιτικής· ο Τρότσκι, μετά την ίδρυση του Κόκκινου Στρατού, ετοίμαζε τα θέματα για εξωτερικό εμπόριο και την καταπίεση των Μενσεβίκων και σοσιαλ-επαναστατών· τα οικονομικά ήταν του Καμένεβ και θέματα νεολαίας, τύπου και εκδόσεων…
Το Πολιτμπιρό συνεδρίαζε τακτικά ακόμα κι αν μόλις τρία μέλη βρίσκονταν μαζί. Έτσι, 2/2/1922 οι Καμένεβ, Μολότοφ και Στάλιν μόνοι αποφάσισαν πως μια τοπική Τσέκα μπορούσε να εφαρμόσει θανατική καταδίκη δίχως να συμβουλευθεί το κεντρικό γραφείο. Τον Ιούλιο, 1922, ειδοποίησε στο Τουρκεστάν το τοπικό γραφείο της ΚΕ του ΚΚΣΕ να οδηγήσει σε επαναστατικό δικαστήριο όλους τους ηγέτες των αντι-Μπολσεβικών φυλών και να καταδικαστούν σε θάνατο!
4. Ακόμα και διορισμοί σε διάφορα διοικητικά όργανα, εκπαιδευτικά ινστιτούτα νοσοκομεία κλπ έπρεπε να περάσουν από το Πολιτμπιρό. Η επιλογή βασιζόταν πάντα στην ιδεολογική καθαρότητα. Έτσι διορίζονταν πρυτανείες ΤΕΙ, Συμβούλια στο Ινστιτούτο Χρηματοπιστωτικού Ελέγχου, στο κομισαριάτο Δικαιοσύνης ή Εξωτερικών, στο Ίδρυμα Κοινωνικής Ασφάλισης, κλπ κλπ.
Υπήρχαν δυο νομενκλατούρες. Η πρώτη αφορούσε πρώτους γραμματείς στην ΚΕ των διάφορων Δημοκρατιών (Αρμενίας, Γεωργίας κλπ), επαρχιακούς διοικητές, πρέσβεις σε σημαντικές χώρες. Η δεύτερη αφορούσε κατώτερες θέσεις όπως διευθυντές σε βιομηχανίες, κολεκτίβες και μέλη συμβουλίων σε ΤΕΙ, νοσοκομεία κλπ.
Από τον Μάρτιο, 1923, οπότε ο Λένιν ήταν πια βαριά άρρωστος, οι Μενσεβίκοι όλοι εκδιώχθηκαν από όλες τις δημόσιες υπηρεσίες και τα κρατικά ιδρύματα. Τα παιδιά τους αποκλείστηκαν από τα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα και οι περισσότεροι κλείστηκαν σε στρατόπεδα στη δυτική Σιβηρία.
5. Μόλις το Πολιτμπιρό του Λένιν άρχισε να συνεδριάζει τακτικά έγινε ουσιαστικά η απόλυτη, δικτατορική κυβέρνηση – με περιορισμό μόνο την ευφυΐα (ή την έλλειψή της) στα μέλη και την ανικανότητα των κατώτερων οργάνων να εφαρμόζουν τις εντολές του.
Την εποχή του Στάλιν ήταν ένα σώμα κολάκων και γλείφτηδων που έλεγαν ναι σε όλα όσα ο Ηγέτης αποφάσιζε και του έδιναν την απαραίτητη βιτρίνα νομικής κάλυψης. Το Πολιτμπιρό ήταν ο Στάλιν!
Ούτε και μετά την κριτική του Χρουστσόφ άλλαξε τίποτε εκτός από κάποια εκλέπτυνση και αντί για εκτελέσεις εγκαινιάστηκαν οι ψυχιατρικές “θεραπείες” σε διάφορα άσυλα.
Το Πολιτμπιρό πήρε αποφάσεις για: τη σφαγή χιλιάδων Πολωνών αξιωματικών και στρατιωτών στο Κατύν (και την απόδοσή της στους Ναζί)· τις κρίσεις του Βερολίνου και της Κούβας· την εισβολή στην Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία· κλπ. Το δε 1957 ο στρατάρχης Ζούκοφ παρουσίασε στο Πολιτμπιρό έγγραφο σύμφωνα με το οποίο οι Στάλιν, Μολότοφ και Καγκάνοβιτς διέταξαν την εκτέλεση 38.680 αξιωματούχων, καλλιτεχνών και στρατιωτικών το 1937-8!
Αυτά επίσης ήταν κληρονομιά της Οκτωβριανής Επανάστασης.
