1. Το 1943 ο Στάλιν διέλυσε την Κομιντέρν, την Κομμουνιστική Διεθνή, που ήταν το όργανο της ΕΣΣΔ για την εξάπλωση της Σοβιετικής επιρροής σε άλλες χώρες από την Ιαπωνία ως την Ευρώπη και Αμερική. Όχι ότι η φιλοδοξία να επιβληθεί ο κομμουνισμός κόπασε. Ο Στάλιν είχε διαφορετική προσέγγιση. Έτσι συνέχισε να χρηματοδοτεί κομμουνιστικά κόμματα ανά τον κόσμο με αρκετή γενναιοδωρία.
Το 1945 π.χ. έδωσε στον Κοστόφ (Βουλγαρία) $ 100.000. Το 1946 στον Τσου εν Λάι (Κίνα) 50.000 και στον Γκεοργκίου (Ρουμανία) 500.000. Το 1947 στον Ζαχαριάδη μας 100.000. Το 1948 στον Θορέζ (Γαλλία) 258-350, στον Σέκια (Ιταλία) 40.000, στον Γκροοτ (Ολλανδία) 50.000 και στον Ζαχαριάδη πάλι 100.000 (για έξοδα στον Εμφύλιο προφανώς).
Από καιρό ο Στάλιν χρησιμοποιούσε την Κομιντερν, όχι μόνο για να υποδαυλίζει ταραχές (απεργίες, διαδηλώσεις κι εξεγέρσεις) μα και ως όργανο κατασκοπίας υποβοηθητικό της Cheka (NKVD, Κα-Γκε-Μπε).
2. Τον Ιούλιο του 1918 ο Λένιν έγραψε άρθρο “Προφητικά Λόγια” όπου, απαξιώνοντας τις θρησκευτικές προφητείες ως “παραμύθια”, αποδεχόταν την “επιστημονική προφητεία ως γεγονός” και διέβλεπε πως η κόκκινη σημαία της επανάστασης θα κυμάτιζε σε πάμπολλες πρωτεύουσες του κόσμου σύντομα.
Γι’ αυτό ίδρυσε την Κομμουνιστική Διεθνή το 1919 (Μάρτιο). Στο 2ο Συνέδριο της ΚΔ (Ιουλ-Αυγ 1920) προσχώρησε και το ΣΑΚΕ (Κ) της Ελλάδας, ο πρόδρομος του ΚΚΕ, όπως έγινε στο 1924.
Εκείνη τη χρονιά πίστευε πως θα μπορούσε να σοβιετοποιήσει την Πολωνία, μετά τη Λιθουανία και μετά να βοηθήσει την επανάσταση στη Γερμανία. Τον Σεπτέμβριο 1920 ο Κόκκινος Στρατός εισέβαλε στην Πολωνία και προχώρησε προς τα σύνορα με τη Γερμανία για να ενθαρρύνει την επανάσταση εκεί. Δυστυχώς ή ευτυχώς οι Ρώσοι υπέστησαν ταπεινωτική ήττα και αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν ανατολικά εδάφη και μεγάλη πολεμική αποζημίωση, 10 εκμ ρούβλια σε χρυσό και διαμάντια – από αποθέματα που είχαν καταληστεύοντας τον τσαρικό θησαυρό, πλούσιους πολίτες και τις εκκλησίες.
3. Την 1/5/1919 διακήρυσσε στην Κόκκινη Πλατεία πως όσοι δεν ήταν πάνω από 35 θα ζούσαν στον κομμουνισμό σε μερικά χρόνια. Και, με την ίδια “επιστημονική πρόβλεψη”, διαβεβαίωνε τους νεολαίους στο 3ο Συνέδριο Κομμουνιστικής Νεολαίας (Νοεμ. 1920), παρά την αποτυχία στην Πολωνία, πως σε 20 χρόνια θα είχαν κομμουνισμό.
Άλλοι σύντροφοι, όπως ο ζωηρός Ζινοβίεβ (Πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΚΔ), ήταν εξίσου βέβαιοι πως η Γερμανία θα επαναστατούσε ξανά και πως η κόκκινη σαν αίμα σημαία θα πετούσε σε όλες τις ηπείρους.
Νωρίτερα τον Ιανουάριο 1919, άλλη αποτυχία είχε παρουσιαστεί στη Γερμανία, καθώς ο στρατός με εντολές της Σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης σάρωσε αδυσώπητα τους κομμουνιστές επαναστάτες και τις φτωχές προσπάθειες τους. Τον ίδιο μήνα σκοτώθηκαν οι δυο ηγέτες Ρόζα Λούξεμπεργκ και Καρλ Λίμπκνεχτ.
4. Στο μεταξύ σχηματίζονταν ΚΚ σε πολλές χώρες και ο Λένιν τα χρηματοδοτούσε αφειδώς – παρότι χιλιάδες συμπατριώτες του λιμοκτονούσαν. Το 1920 δόθηκαν μόνο στον J. Rahja (ΚΚ Φινλανδίας) 10 εκμ φινλανδικά μάρκα και στο Τουρκεστάν (που θα υποδαύλιζε ταραχές στην Ινδία) 2 εκμ χρυσά ρούβλια!
Παρότι και αυτές οι προσπάθειες έπεσαν στο κενό, ο Λένιν έμεινε απτόητος και συνέχιζε τη χρηματοδότηση.
Ειδήσεις διοχετεύονταν πως π.χ. η Ουγγαρία είχε γίνει Σοβιετική Δημοκρατία και πως στη Βαυαρία πήραν την εξουσία κομμουνιστές. Αλλά σύντομα η άγρια χαρά κόπαζε καθώς τα περιστατικά έσβηναν άδοξα. Ακόμα και στην Περσία (!) ακουγόταν (από τον περιφερειακό διοικητή του Κόκκινου Στρατού Φ. Ρασκολνίκοβ) πως οι κομμουνιστές θριάμβευαν και χρειάζονταν χρυσό και όπλα, τα οποία εστάλησαν μα ο θρίαμβος δεν κράτησε.
5. Το 1922 δόθηκαν στο ΚΚ Γερμανίας 400.000 χρυσά ρούβλια. Στο ΚΚ Γαλλίας 100.000. Στο ΚΚ Ιταλίας 360.840. Στο ΚΚ Τσεχοσλοβακίας 200.000. Στο ΚΚ Βρετανίας 200.000. Παντού χρυσά ρούβλια!
Ανάλογα ποσά δίνονταν στις ΗΠΑ, Σουηδία, Νορβηγία, Βέλγιο, Ισπανία, Αυστρία, Γιουγκοσλαβία, Ελλάδα, Τουρκία, Ινδία, Κίνα, Κορέα, Ιαπωνία, χρόνο με χρόνο.
Το χρήμα που ξοδεύτηκε το 1922 ήταν κοντά 5.536.400 χρυσά ρούβλια, ένα τεράστιο ποσό. Το Πολιτμπιρό ξόδεψε όμως για τους Ρώσους που λιμοκτονούσαν μόλις το ένα τρίτο!
Μια έρευνα έδειξε πως τα χρήματα του τεράστιου προϋπολογισμού της Κομιντέρν κατέληγαν συχνά σε ανεύθυνα πρόσωπα της διεθνούς σκηνής και πως δημιουργήθηκε διαφθορά με πάμπολλες υπεξαιρέσεις.
Το 1928 ο Στάλιν πήρε μέτρα έτσι που να μειωθεί η διαφθορά και τα χρήματα να δίνονται όχι από τη Μόσχα και Σοβιετικά ινστιτούτα, μα από το Βερολίνο και Ιρκούτσκ. Σιγά σιγά έχασε κάθε ζήλο προς την ΚΔ.
6. Το 1947 ανέστησε την οργάνωση ως Κομινφορμ και πρότεινε αρχικά στον Ιταλό Π. Τολιάτι να αναλάβει ως Γενικός Γραμματέας (όπως ήταν ο Βούλγαρος Δημητρόφ στην Κομιντέρν).
Ο Τολιάτι πολύ διπλωματικά αρνήθηκε.
Είναι αμφίβολο αν ο Στάλιν ο ίδιος στη μεταπολεμική περίοδο έτρεφε την αυταπάτη πως θα γινόταν καμιά παγκόσμια επανάσταση.
