Είμαι φιλοβασιλικός! Μα να εξηγήσω τι εννοώ! Και πρώτα, το θέμα δεν υφίσταται πλέον για την Ελληνική (αβασίλευτη) Δημοκρατία!
Σε προηγούμενα άρθρα 168. Φιλοσοφία: Πώς εγέρθηκε η βασιλεία και 169. Φιλοσοφία: Πώς εγέρθηκε η βασιλεία (2), εξέτασα την απαρχή του θεσμού της βασιλείας και την παρακμή του σε παρακατιανούς βασιλιάδες στην γνωστή πρόσφατη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας. Υπήρξαν μερικοί χαρισματικοί μονάρχες που έδειξαν πραγματική φροντίδα για το έθνος τους μα οι περισσότεροι ήταν (και είναι στις μέρες μας) ανίκανοι και ως πολέμαρχοι και ως κυβερνήτες και ως δικαστές.
Στην εποχή μας υπάρχει μια τάση προς Προεδρική ή Αβασίλευτη Δημοκρατία. Υπάρχουν ακόμα λίγες χώρες με Μοναρχία στην Ασία (Ταϋλάνδη π.χ.) και στην Ευρώπη (Ισπανία, Νορβηγία κλπ.) όπου όμως ο Άναξ ή Μονάρχης δεν επεμβαίνει στα πολιτικά τεκταινόμενα. Ο θρόνος φαίνεται να έχει μόνο διακοσμητικό ρόλο. Πολύ ακριβό ρόλο όμως καθώς το κόστος συντήρησης της Βασιλικής οικογένειας είναι μεγάλο.
Ο φίλτατος Πάσχος Μανδραβέλης επισημαίνει δυο θεμελιώδεις αντιφάσεις σε κάθε “μοναρχική” ή “βασιλευόμενη” δημοκρατία (όπως της Βρετανίας, Δανίας ή άλλης ευρωπαϊκής χώρας) σε άρθρο του στην Καθημερινή 20/1/23:
Το θέμα είναι πως τους κακούς πρωθυπουργούς τους επιλέγουμε εμείς και σε τέσσερα το πολύ χρόνια μπορούμε να τους αλλάξουμε. Οι καλοί ή κακοί μονάρχες είναι θέμα γονιδιακής τύχης και δεν αλλάζουν παρά μόνον με επανάσταση ή πραξικόπημα. Επίσης, ουδείς πλούτισε από τον τζόγο. Μπορεί να έρθει μια ζαριά καλή, αλλά αν δεν σηκωθείς να φύγεις γρήγορα από το τραπέζι, σίγουρα θα τα χάσεις όλα.
Η δεύτερη και θεμελιώδης αντίφαση της “μοναρχικής δημοκρατίας” είναι η ανισότητα απέναντι στον νόμο. Δεν εννοούμε τον ποινικό κώδικα, αν και ο Χουάν Κάρλος της Ισπανίας (που καταγγέλλεται για δωροδοκία) ή ο ανεπώνυμος Άντριου της Βρετανίας (κατηγορήθηκε για σεξουαλική κακοποίηση) έπεσαν στα μαλακά. Απλοί πολίτες ή αξιωματούχοι θα έμεναν χρόνια στη φυλακή. Η βασική αντίφαση της μοναρχίας με τη Δημοκρατία είναι πως έχει δημόσιες θέσεις που δεν είναι προσβάσιμες σε όλους τους πολίτες. Στη Δημοκρατία οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει οτιδήποτε. Δεν υπάρχουν τουλάχιστον νομικοί αποκλεισμοί.
Βεβαίως, υπάρχουν σύγχρονες συνταγματικές μοναρχίες σε ευημερούσες χώρες της Δύσης. Οι βασιλείες είναι σαν τις σκωληκοειδείς αποφύσεις των ανθρώπων: ένα προϊόν της εξέλιξης που περιέπεσε σε αχρηστία. Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι συμβιώνουν με αυτό, αλλά μερικές φορές μπορεί να αποβεί θανατηφόρο. Οτι, δηλαδή, έπαθε η προδικτατορική μας Δημοκρατία.
Σχεδόν όλα όσα γράφονται στο απόσπασμα είναι ορθά. Αλλά η Μοναρχία δεν είναι “σαν σκωληκοειδής απόφυση που περιέπεσε σε αχρησία”. Το πάθημα της Ελληνικής προδικτατορικής μοναρχικής Δημοκρατίας δεν είναι αποκλειστικό σε βασιλευόμενες δημοκρατίες: συμβαίνει και σε προεδρικές δημοκρατίες – όπως στην Τουρκία ή άλλες χώρες όπου το δημοκρατικό καθεστώς έγινε απολυταρχικό με τον πρόεδρο να μετατρέπεται σε δικτάτορα ή την εξουσία να την καταλαμβάνει κάποιος με πραξικόπημα πολιτικό ή στρατιωτικό.
Δεν φταίει για τα κακά μιας βασιλευομένης δημοκρατίας ο θεσμός της Μοναρχίας. Συνήθως φταίει ένας κακός Μονάρχης, φαύλοι φιλόδοξοι πολιτευτές κι ένας λαός που δεν αφήνεται να κυβερνηθεί εύκολα διότι παρασύρεται από τις σειρήνες του λαϊκισμού. Που είναι οι φαύλοι φιλόδοξοι πολιτευτές.
Μου φαίνεται πως στην πραγματικότητα κακοί μονάρχες είναι λιγότεροι από κακούς προέδρους ή πρωθυπουργούς. Ο/Η μονάρχης σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες συμπεριφέρεται άψογα και σπάνια καταστρατηγεί τους νόμους της Πολιτείας.
Ο Μονάρχης “ελέω Θεού” έχει το λειτούργημα να συμβολίζει πολύ χειροπιαστά την ενότητα και συνέχεια του Έθνους, του κράτους, της χώρας. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει κάποιος εκλεγμένος διότι αυτός αλλάζει ανάλογα με τα γούστα των εκλογέων που δεν είναι πάντα πολύ συνετοί και, όπως βλέπουμε, παρασύρονται πολύ εύκολα από απατεώνες λαϊκιστές.
Ο Πάσχος Μανδραβέλης κάνει λάθος να νομίζει πως όλοι οι Μονάρχες σήμερα εμπίπτουν στις δυο αντιφάσεις. Διότι οι περισσότεροι είναι καλοί και υπάκουοι στο σύνταγμα. Ναι, στην Ισπανία υπήρξαν προβλήματα και σκάνδαλα και τέτοια εμφανίστηκαν και σε μέλη της Βρετανικής βασιλικής οικογένειας – όπως αυτά που ανέφερε ο συμπαθής δημοσιογράφος. Μα αυτά διορθώνονται με καλή παιδεία και με νόμο που επιτρέπει στην εκθρόνιση (πάλι “ελέω Θεού”) αν ο Μονάρχης επιδίδεται σε ατασθαλίες και ανομίες.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι το κόστος συντήρησης της Μοναρχίας. Αυτό λύνεται με διάφορους τρόπους. Η βασιλική οικογένεια που συντηρείται από το Δημόσιο Ταμείο να μειωθεί στο βασιλικό ζεύγος και στον πρώτο και δεύτερο τη σειρά διάδοχο του θρόνου. Τα άλλα μέλη αφού πάρουν την εκπαίδευση μέχρι πανεπιστημιακών πτυχίων να βρουν δουλειά όπως κάθε κοινός πολίτης δίχως τη χρήση προνομίων.
Εφόσον ο Μονάρχης και η/ο σύζυγος εκπροσωπεί πολύ ζωντανά την ενότητα και συνέχεια του Έθνους ας έχει μια πιο άνετη ζωή – αφού περάσει από πανεπιστημιακές σπουδές με ισχυρή δόση Συνταγματικού Δικαίου και με θητεία στις Ένοπλες Δυνάμεις.
Μα οπωσδήποτε δεν χρειάζονται πολυτέλειες και μεγαλόπρεπα παλάτια, χλιδάτες βίλες σε πολλά μέρη της χώρας και πολυέξοδα ταξίδια στο εξωτερικό για προσωπική διασκέδαση.
Προτιμότερο να έχει μερικούς συμβούλους όπως έχουν δεκάδες οι διάφοροι ανίκανοι και αμόρφωτοι πολιτευτές που γίνονται υπουργοί και, μη χειρότερα, πρωθυπουργοί!
Στη χώρα μας το θέμα έχει λυθεί και δεν υπάρχει περίπτωση να αναζωπυρωθεί. Μόνο δημοσιογράφοι που θέλουν ακροαματικότητα στα κανάλια φουσκώνουν το θέμα και δημιουργούν θέμα εκ του μη όντος.
