Κράτος Δικαίου, Δικονομικό Σύστημα Αποτελεσματικό, Πρόσβαση στη Δικαιοσύνη!
Τα τελευταία χρόνια από τότε που υπάρχει το πρόβλημα του χρέους στην χώρα μας (αλλά και παλαιότερα), ζητείται από την εκάστοτε κυβέρνηση να προβεί σε μείωση των δαπανών του Κράτους, έτσι ώστε να υπάρχει πλεόνασμα εσόδων το οποίο θα πηγαίνει στο μεγαλύτερο μέρος του για την αποπληρωμή χρεών.
Ωστόσο, ένα μεγάλο μέρος αυτών των δαπανών, πηγαίνει στην πληρωμή άχρηστων ή ακατάλληλων υπηρεσιών και μισθών δημοσίων υπαλλήλων που τις στελεχώνουν.
Οι κυβερνήσεις όμως (οι παλαιότερες, αυτές των τελευταίων χρόνων της κρίσης, αλλά και η τωρινή) έχοντας σαν σύμμαχο τον νόμο “περί μονιμότητας¨ των δημοσίων υπαλλήλων όχι μόνο δεν μείωσαν τον αριθμό τους, αλλά “δημιουργούν” συνεχώς άχρηστες στο μεγαλύτερο μέρος τους υπηρεσίες, ώστε ή να προσλαμβάνουν ή να επαναπροσλαμβάνουν άλλους, έτσι που κάθε φορά να έχουν σίγουρους ψηφοφόρους που θα τις ψηφίσουν ή θα τις υποστηρίξουν, διατηρώντας τες στην εξουσία (ΕΡΤ 3 και κανάλι Βουλής, υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης, υπουργείο Οικογένειας, άχρηστα!).
Κάθε επόμενη κυβέρνηση, επειδή δεν μπορεί να θίξει τους “διορισμένους” της προηγούμενης λόγω της μονιμότητας, καταφεύγει συνήθως σε πλάγιες μεθόδους (δυσμενείς μετατάξεις ή κατάργηση θέσεων) για να “προκύπτουν νέες θέσεις” βολεύοντας πάλι, τα “δικά της παιδιά”.
Ένας άλλος τρόπος δημιουργίας θέσεων, ήταν και είναι, να “δημιουργούνται” νέα Υπουργεία, συνήθως με “βαρύγδουπους” τίτλους. Οι κυβερνήσεις όλες το κάνουν αυτό δήθεν για καλύτερη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης αλλά κυρίως, για την “τακτοποίηση” των “ημέτερων”.
Χρόνια τώρα άκουγε κανείς αλλά και ακόμα ακούει, είτε στο δικό του περιβάλλον (συγγενείς και γνωστοί) είτε από άλλους, την μεγάλη επιθυμία νέων κυρίως ανθρώπων (που στα προηγούμενα χρόνια επί ΠΑΣΟΚ αλλά και στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν δίχως ιδιαίτερη μόρφωση) να ζητούν απλά να βολευτούν σε κάποια δημόσια θέση- συνήθως δίχως μεγάλη ευθύνη- με σκοπό τη “σίγουρη ασφάλεια” που προσφέρει η μονιμότητα.
Έτσι νέες και νέοι έχασαν την δημιουργική διάθεση και ορμή που έχει αυτή η ηλικία, έγιναν μαλθακοί και οκνηροί αποφεύγοντας την άμιλλα αλλά και την προσπάθεια που προϋποθέτει ο στίβος της ζωής.
Έχει δημιουργηθεί με την πάροδο του χρόνου στους πολίτες αυτής της χώρας η εντύπωση, ότι το Κράτος (με την εκάστοτε κυβέρνηση και με υπουργούς που στην πλειονότητά τους ήταν και εξακολουθούν να είναι, εντελώς άσχετοι με την θέση που αναλαμβάνουν) είναι αποκλειστικά υπεύθυνο σχεδόν για όλα τα πράγματα που αφορούν την ζωή τους όπως η υγεία, η εργασία, η εκπαίδευση, η σύνταξη κλπ.
Κάθε φορά περιμένουν τον επόμενο Υπουργό, που είτε από μόνος του είτε με κάποια “επιτροπή” σοφών – τρομάρα μας – θα λύσει τα προβλήματά τους.
Με αυτόν τον τρόπο διαχρονικά, το Κράτος και οι υπηρεσίες του, αντί να επιτελεί το καθήκον του προς όλους τους πολίτες όπως προφανώς έχει την υποχρέωση να κάνει, έχει καταντήσει ένας δυσκίνητος, υδροκέφαλος, σχεδόν βλαβερός – για να μην πει κανείς άχρηστος στο μεγαλύτερο μέρος του – οργανισμός που συνεχώς δημιουργεί τεράστια προβλήματα, μπλέκοντας στα πόδια των πολιτών.
Απηχώντας τους Ταοϊστές δασκάλους ο Τζέφερσον διακήρυξε- Η καλύτερη κυβέρνηση κυβερνά όσο το δυνατό λιγότερο!
Οι πολίτες αντίστοιχα, μοιάζουν και αυτοί “σαν κοιμισμένοι” αποδεχόμενοι αυτήν την κατάσταση, ενώ θα έπρεπε να απαιτούν τουλάχιστον, να ζουν με αξιοπρέπεια.
Η απλή λειτουργία του Κράτους έχει ξεχαστεί. Στις Aρχές Διακυβέρνησης στο άρθρο του της 19/6/2015 ο Νικόδημος γράφει ότι, ο Ανταμ Σμίθ το 1776 είχε συνοψίσει ξεκάθαρα τα τρία μοναδικά καθήκοντα της Πολιτείας:
α) Την προστασία της κοινωνίας από την βία και την εισβολή άλλων ανεξάρτητων κοινωνιών.
β) Την προστασία, όσο είναι δυνατόν, κάθε μέλους της κοινωνίας από την αδικία και καταπίεση που προέρχεται από άλλο μέλος της, ή το καθήκον εγκαθίδρυσης ενός ακριβοδίκαιου συστήματος απονομής δικαιοσύνης, και
γ) Να έχει και να συντηρεί ορισμένα δημόσια ιδρύματα, τα οποία δεν συμφέρει σε κανένα άτομο η μικρό αριθμό ατόμων να εγείρει και συντηρεί. Αυτά θα φροντίζουν όσους δεν μπορούν να φροντίζουν εαυτόν – ορφανά, ηλικιωμένους και τρελούς ή στερημένους και ξεπεσμένους που δεν έχουν κανέναν να τους φροντίζει.
Μα τυφλωμένοι από εξουσιολαγνεία και απληστία και άγνοια, οι πολιτικάντηδες και σύγχρονοι πολυλογάδες παραγνωρίζουν αυτούς του σπουδαίους στοχαστές. Νομίζουν πως ξέρουν καλύτερα ενώ υπηρετούν τις πιο ποταπές επιθυμίες, δικές τους και οπαδών τους.
Για όλα τα παραπάνω, σίγουρα θα χρειαζόταν ένας πολύ-πολύ μικρότερος αριθμός ανθρώπων στις δημόσιες θέσεις, για να εκτελεί αυτά τα καθήκοντα.
Η εφαρμογή της Γεωφορολόγησης όπως αυτή έχει αναπτυχθεί στα άρθρα του Νικόδημου, θα επαρκούσε για να καλύψει όλες αυτές τις ανάγκες του Κράτους αφήνοντας ταυτόχρονα σε αυτούς που μπορούν και θέλουν να εργάζονται αρκετά χρήματα για να αναπτυχθούν ώστε να καλύπτουν όλα όσα χρειάζονται, αλλά και πολύ περισσότερα αν το θέλουν για τα προς το ζην, την υγεία και τη μόρφωσή τους.
Αν αυτό μπορούσε να γίνει κατανοητό από τους πολίτες αυτής της χώρας, τότε θα πίεζαν τους πολιτικούς μας προς αυτή την κατεύθυνση, διότι εκείνοι, από όσα μας έχουν δείξει έως τώρα, νοιάζονται μόνο να χρησιμοποιούν την θέση τους στην εκάστοτε κυβέρνηση για προσωπικό κυρίως όφελος εις βάρος όλων των υπολοίπων, δηλ. να διατηρήσουν τη θέση τους!
