Ο νόμος που επιτάσσει τη δημοσιοποίηση όλων των αρχείων, όπως συμβαίνει σε όλες τις δυτικές δημοκρατίες, παραμένει κενό γράμμα.
Ένα επίκαιρο άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη (Καθημερινή 5/1/25) θίγει το εξαιρετικά σοβαρό θέμα της πρόσβασης στα κρατικά αρχεία και την αδιαφορία της κυβέρνησης και του λαού για ιστορικότητα – όσο αμερόληπτη μπορεί αυτή να είναι στις τρέχουσες συνθήκες της νυχτωμένης Ελληνικής Πολιτείας.
Σημειώστε πως ενώ πολλοί σπεύδουν να σχολιάσουν άλλα θέματα σε άρθρα του Πάσχου Μανδραβέλη, εδώ δεν έσπευσε κανείς!
Έχει δίκιο να οργίζεται ο καθηγητής Γιώργος Μαυρογορδάτος για την εξαφάνιση του βιβλίου με τίτλο “Η απελευθέρωσις της Ελλάδος και τα μετά ταύτην γεγονότα (Ιούλιος 1944 – Δεκέμβριος 1945)” (εκδ. Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, 1973). Παρά το γεγονός ότι, όπως γράφει ο κ. Μαυρογορδάτος, “το βιβλίο χαρακτηρίζεται από το φανατικά αντικομμουνιστικό πνεύμα της εποχής του, με ορολογία όχι μόνο ξεπερασμένη αλλά και ανακριβή, αφού π.χ. οι οπαδοί του ΚΚΕ ονομάζονται… ‘αναρχικοί'” (“Πολτοποίηση και παραχάραξη”, “Καθημερινή”, 15.12.2024), το βιβλίο είναι ένα ιστορικό τεκμήριο και κάπου πρέπει να υπάρχει για τις ανάγκες της ιστορικής έρευνας.
Είναι προβληματική, όμως, η εξήγηση που δίνει για την απώλεια του εντύπου, ότι δηλαδή “η πολτοποίηση και εξαφάνιση του βιβλίου καθιστούσε ευκολότερη την εμπέδωση της αριστερής μυθολογίας, που προώθησε και το ΠΑΣΟΚ”: ότι τα Δεκεμβριανά ήσαν αυθόρμητη τάχα παλλαϊκή άμυνα απέναντι στη δήθεν “προμελετημένη επίθεση” των Αγγλων».(….)
Η εξαφάνιση του βιβλίου που επισημαίνει ο κ. Μαυρογορδάτος και (φανταζόμαστε) εκατοντάδων άλλων δείχνει τη βαθιά, σχεδόν δομική, ασέβεια που επικρατεί στην ελληνική διοίκηση για την ιστορική μνήμη και τα τεκμήριά της. Η ασέβεια στην ιστορική μνήμη φαίνεται από το καταχώνιασμα των κρατικών αρχείων. Μόνο πάρτι δεν κάναμε πριν από ένα μήνα, όταν η ΕΥΠ αξιώθηκε να δώσει στη δημοσιότητα λίγα “Δελτία Πληροφοριών για την Κύπρο και την Τουρκία της ελληνικής Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών” που αφορούσαν το 1974! Υπάρχουν ακόμη και προπολεμικά κρατικά αρχεία που παραμένουν απρόσιτα στους ιστορικούς. Ο νόμος που επιτάσσει τη δημοσιοποίηση όλων των αρχείων, όπως συμβαίνει σε όλες τις δυτικές δημοκρατίες, παραμένει κενό γράμμα.
Τα βιβλία της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού (ΔΙΣ) είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία. Κάποια, όπως “Ο Ελληνικός Στρατός στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο”, ευτυχώς ανατυπώνονται. Κάποια άλλα είναι στη βιβλιοθήκη της ΔΙΣ, που σύμφωνα με τον δικτυακό τόπο της αριθμεί 18.814 τόμους. Υπάρχουν κι εκείνα που έχουν χαθεί, ή κυκλοφορούν σε φωτοτυπίες, όπως ιστορεί ο κ. Μαυρογορδάτος.
Αν θέλουμε να δούμε αυτό που αποκαλέσαμε “δομική ασέβεια του κράτους για τη μνήμη και τη γνώση”, πρέπει να σημειώσουμε ότι κανένα από τα –χρήσιμα μέχρι πολύτιμα– βιβλία της ΔΙΣ “από το 1897 μέχρι σήμερα” δεν κυκλοφορεί σε ψηφιακή μορφή στο Διαδίκτυο. Δεν είναι θέμα δαπανών – σιγά το κόστος, όταν ο αμυντικός μας προϋπολογισμός θα αγγίξει του χρόνου τα 5 δισ. Ούτε είναι ζήτημα απώλειας εσόδων – τα περισσότερα βιβλία πωλούνται προς 3-10 ευρώ και μάλιστα με έκπτωση 50% στα μέλη των Ενόπλων Δυνάμεων. Δεν είναι προσβάσιμο ούτε το ιστορικό αρχείο, το οποίο σύμφωνα με τη ΔΙΣ αποτελείται από “περίπου 2,5 εκατ. έγγραφα, χάρτες, σχεδιαγράμματα και φωτογραφίες και εξακολουθεί να εμπλουτίζεται. Το μεγαλύτερο μέρος του (1,5 εκατ. έγγραφα) είναι ήδη ψηφιοποιημένο και καταγεγραμμένο σε βάση δεδομένων και είναι πλήρως προσβάσιμο στο τοπικό δίκτυο της Διεύθυνσης”. Τι φοβόμαστε; Μη μας κλέψουν την Ιστορία οι ξένοι;
