Ο Θ. Γεωργακόπουλος σε άρθρο του σταλμένο (5/2/25) στους σταθερούς αναγνώστες της Καθημερινής (This is a coup) σχολιάζει ορισμένα υπονοούμενα στο αίτημα πολλών για «λιγότερο κράτος». Να το απόσπασμα:
Πριν από δύο εβδομάδες, σε ένα τεύχος του βρετανικού σατιρικού περιοδικού Private Eye δημοσιεύθηκε ένα εύστοχο σκίτσο της Ελληνίδας σκιτσογράφου Δήμητρας Ρίζου. Το εξής
Δεν χρειάζεται να σας εξηγήσω τι δείχνει, ασφαλώς. Σχολιάζει υποδειγματικά πολλούς από αυτούς που ζητούν «λιγότερο κράτος» υπογραμμίζοντας ότι αυτό που πραγματικά εννοούν είναι, βασικά, «μόνο εγώ ως κράτος». Είναι ένα πολύ ωραίο σκίτσο. Και επίκαιρο…. Αλλά τις προάλλες, συνέβη κάτι ενδιαφέρον. Κάποιος στο Ιντερνετ ανέβασε μια παραλλαγμένη εκδοχή του σκίτσου, με το τελευταίο καρέ αλλοιωμένο.
Πλέον στο τελευταίο καρέ δεν εμφανιζόταν ο φωνακλάς που γκρίνιαζε για το μέγεθος της κυβέρνησης, μέχρι να μείνει μόνο ο ίδιος, αλλά κανένας. Το «perfect» του τελευταίου καρέ παρέπεμπε στο «τίποτα». «Καθόλου κράτος». Το σκίτσο, έτσι, αλλάζει εντελώς νόημα. Από ένα ενδιαφέρον σχόλιο για την υποκρισία ενός πολιτικού χώρου, γίνεται ένα μηδενιστικό, αντι-πολιτικό μήνυμα. Γιατί σας τα λέω αυτά τώρα.
Αναμφίβολα πάρα πολλοί που φωνασκούν για λιγότερο κράτος θέλουν να είναι οι ίδιοι ο υπέρτατος θώκος της Εξουσίας.
Πολλοί επίσης είναι μηδενιστές ή αναρχικοί και δεν θέλουν καμιά μορφή κράτους – χωρίς να καταλαβαίνουν πως αυτό δεν μπορεί να γίνει: πάντα παντού, όπου πολλοί άνθρωποι συγκεντρώνονται για να συμβιώσουν, θα πρέπει να υπάρχει κάποια επίσημη ή ανεπίσημη μορφή που παίρνει αποφάσεις, οργανώνει, κυβερνά.
Εδώ τώρα δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε ένα σκίτσο για να μείνουμε σε ορισμένες μόνο ερμηνείες ενός πολύ σοβαρού αιτήματος.
Στη χώρα μας 300 βουλευτές και 40+ μέλη της κυβέρνησης είναι πάρα μα πάρα πολλά! Η δουλειά θα γινόταν πολύ αποτελεσματικότερα και φτηνότερα με 100 βουλευτές και 20 μέλη της κυβέρνησης – όπως περίπου ανάλογα με τον πληθυσμό στη Βρετανία ή στην Ολλανδία. (Κάνετε μια αριθμητική σύγκριση!)
