1. Η Ελλάδα μπήκε στην Ευρωζώνη επίσημα πια και αντικατέστησε τη δραχμή με το ευρώ την 1/1/2001.
Το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο είχε εκτιναχθεί στο 14% του ΑΕΠ κι ανέβαινε, ενώ τα χρέη της χώρας είχαν ανέβει στο 102% του ΑΕΠ!
Στις 3/1/2001 το Ελληνικό χρέος απέκτησε ζήτηση και σε μια μέρα έγιναν αγοραπωλησίες €2,7 δις (περίπου επτά φορές το σύνηθες μέγεθος)! Διότι τώρα η Ελλάδα μπορούσε να δανείζεται με επιτόκιο μόλις 0,5% ψηλότερα από τη Γερμανία, τη χώρα με την ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης. Το χρέος της έμοιαζε ακόμη πιο αξιόπιστο τώρα!
Και μετά ήρθαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες 2004 που είχαν μεγάλη επιτυχία. Μόνο που αποδείχθηκε σπατάλη εξωφρενική. Ο κούκος κόστισε αηδόνια και η αρχική εκτίμηση της κυβέρνησης για έξοδα €5,9 δισ έφτασε τα €11 δισ και, μετά, μαζί με το κόστος του αεροδρομίου και του μετρό, εκτινάχθηκε προς τα €30 δις!! Τώρα, όλα αυτά τα χρόνια οι πλείστες εγκαταστάσεις και οικοδομές μένουν αναξιοποίητες και βαθμιαία ερειπώνονται.
Λίγο αργότερα (Μάιος 2005) ο πρώην Υπ. Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ κ. Παπαντωνίου καυχιόταν σε πολιτικούς, καθηγητές, επιχειρηματίες και δημοσιογράφους στο London School of Economics (Λονδίνο), πως ο πληθωρισμός είχε τιθασευθεί, τα επιτόκια ήταν χαμηλά και υπήρχε επιτάχυνση της πιστωτικής ανάπτυξης και διεύρυνση εγχώριας ζήτησης. Εν μέρει έλεγε την αλήθεια, μόνο που συγχρόνως και εν γνώσει του έλεγε ψέματα, διότι όλα αυτά αποτελούσαν γυαλιστερή, γλιστερή και εύθραυστη επιφάνεια πάνω σε αυξανόμενα χρέη.
2. Η παραποίηση της όλης κατάστασης είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα.
Όπως τώρα πια γνωρίζουμε, ο κ. Αλογοσκούφης, Υπ. Οικονομικών της νεοδημοκρατικής κυβέρνησης του Κωστάκη Κ., τον Σεπτέμβριο 2004 παραδέχθηκε στη Βουλή πως η Ελλάδα δεν τηρούσε τους κανόνες που είχαν τεθεί για τα μέλη του κοινού νομίσματος της Ευρώπης και πως οι παραποιήσεις με «σημαντικά λογιστικά λάθη», όπως, νωρίτερα τα ονόμασε αξιωματούχος της Κομισιόν, είχαν γίνει για πολλά χρόνια και μάλιστα πριν από την είσοδό μας στην ΟΝΕ. (‘Greece Admits to Faking Data … στο Bloomberg News 23/9/2004). Παρότι αυτό έγινε θέμα οξύτατης διαμάχης μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, οι Ευρωπαίοι διαπίστωσαν την απάτη μόνοι τους• ούτως ή άλλως το ΠΑΣΟΚ μας είχε συνηθίσει σε τέτοιου είδους ψευδείς δηλώσεις: Παπαντωνίου, Σημίτης, Βενιζέλος, Γιωργάκης Π., Παπακωνσταντίνου και πιο πρόσφατα Κατσέλη, Ρέππας κλπ – όλοι ψεύδονταν ασύστολα.
Τον Αύγουστο 1999 ο κ. Παπαντωνίου δήλωνε αγέρωχα «Θα εισέλθουμε στην Ευρωζώνη με καθαρό φύλλο σε όλα τα κριτήρια» (‘Greek Eurozone Ambitions…’ στο World News 23/8/1999). Έτσι παρά τον καλπάζοντα πληθωρισμό, τα ελλείμματα κλπ, της προηγούμενης περιόδου, ξαφνικά, μυστηριωδώς και πολύ βολικά, μεταξύ 1999 και 2001 η Ελληνική Οικονομία βελτιώθηκε δραματικά.
Για παράδειγμα, για τον προϋπολογισμό του 2000 το έλλειμμα δηλώθηκε ως 2% του ΑΕΠ και το χρέος 102%. Στην πραγματικότητα το πρώτο ήταν 4,1% και το δεύτερο 114% του ΑΕΠ. Στις δαπάνες δεν αναφέρθηκαν 5% για την άμυνα ούτε διάφορα ποσοστά για πρόνοια!!
Αλλά και τα τρία προηγούμενα χρόνια 1997-1999 δηλώθηκαν ψευδή νούμερα: πχ το έλλειμμα εμφανίσθηκε διαδοχικά ως 4%, 2,5% και 1,8% του ΑΕΠ για κάθε έτος, ενώ σύμφωνα με μεταγενέστερους υπολογισμούς της Eurostat ήταν 6,6%, 4,3% και 3,4% του ΑΕΠ αντίστοιχα. Σε αυτή την κομπίνα βοήθησε και η μεγάλη επενδυτική τράπεζα Goldman Sachs που με τις μεταγενέστερες επιθέσεις της κατά του ευρώ επέτεινε την κρίση! (M. Lynn Bust: Greece, the Euro…. Wiley, Bloomberg Press, New Jersey 2011: κεφ 6.)
Με άλλα λόγια, η Ελλάδα δεν εκπλήρωνε τα κριτήρια για είσοδο στην Ευρωζώνη. Ο πρωθυπουργός κ. Σημίτης, ο υπ. Οικονομικών κ. Παπαντωνίου και άλλοι – όλοι ψεύδονταν έχοντας «μαγειρέψει» τα βιβλία.
3. Δυστυχώς τα ψεύδη δεν σταμάτησαν εκεί. Δεν υπήρξε «καθαρό φύλλο».
Πριν το 2000 οι αποπληρωμές του χρέους αποτελούσαν το 10% των δημόσιων εσόδων, αλλά το 2006 φαίνονταν να έχουν πέσει στο 4%. Και όμως στα εννιά έτη 2001-2008, το έλλειμμα εξόδων-εσόδων ξεπερνούσε το 3% που είχε καθορισθεί από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ: για όλη την περίοδο, ο μέσος όρος ελλείμματος ξεπερνούσε κατά τι το 6% του ΑΕΠ ετησίως.
Με άλλα λόγια υπήρχε ένα σεβαστό χάσμα μεταξύ εξόδων κι εσόδων και η άνθηση που ξετυλιγόταν στα χρόνια 2002-2008 βασιζόταν όχι σε εγχώρια παραγωγή αλλά σε αυξανόμενα δανεικά (χάρη στο χαμηλό επιτόκιο δανεισμού στην Ευρωζώνη), έτσι που το χρέος πιθανόν μακροπρόθεσμα να γινόταν μη-βιώσιμο – όπως κι έγινε.
Άλλος αποκαλυπτικός δείκτης ήταν το αυξανόμενο εμπορικό έλλειμμα. Κι αυτό έδειχνε καθαρά πως η εγχώρια παραγωγή υστερούσε. Από το 2001 κι έπειτα μεγάλωνε συνεχώς φθάνοντας το 14% του ΑΕΠ το 2009. Στην ίδια 10ετία το εργατικό κόστος αυξήθηκε κατά 35% ενώ η παραγωγικότητα αυξήθηκε ελάχιστα κι έτσι οι Έλληνες εργαζόμενοι και οι ελληνικές επιχειρήσεις εξόριζαν εαυτόν εκτός ανταγωνισμού.
Όλες οι μεγαλοστομίες των κυβερνητικών στελεχών, της αντιπολίτευσης, του ΣΕΒ, των συνδικάτων, της ΑΔΕΔΥ κλπ – όλα ήταν ψεύδη αισχρά. Η ευμάρεια όλη και ειδικά οι παχυλές απολαβές των κυβερνητικών αξιωματούχων, συμβούλων κλπ και των υπαλλήλων στις ΔΕΚΟ, πήγαζαν από δανεικά και ξοδεύονταν σε προσωπική κατανάλωση.
4. Ακόμα και όταν η κυβέρνηση Κωστάκη Κ. προειδοποιήθηκε από την ΕΕ για τους επικείμενους κινδύνους, ούτε τα στελέχη της κυβέρνησης, ούτε τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ομολόγησαν την αλήθεια στον λαό: δηλαδή την απόλυτη ανάγκη για την επιβολή μέτρων λιτότητας, μείωση του κυκλώπειου κράτους, αποκρατικοποιήσεις, πάταξη της φοροδιαφυγής κλπ. Οι απερχόμενοι νεοδημοκράτες, έχοντας προτιμήσει να προσφύγουν στις κάλπες, έλεγαν κάτι μισόλογα για μείωση δαπανών αλλά ποτέ δεν εξήγησαν τι πραγματικά είχε συμβεί.
«Λεφτά υπάρχουν!» κραύγαζαν σαν τρελοί οι πρωτοκλασάτοι του ΠΑΣΟΚ – Γεωργάκης Π., Βενιζέλος, Παπακωνσταντίνου κλπ. Και βέβαια αφού υποσχέθηκαν τους συνήθεις προεκλογικούς λαγούς με πετραχήλια, κέρδισαν τις εκλογές και απέκτησαν μεγάλη πλειοψηφία στη Βουλή. Συνέχισαν να ψεύδονται μάλιστα για αυξήσεις δεξιά κι αριστερά και διόριζαν αβέρτα πρόσθετους πασόκους στα υπουργεία, στο προσωπικό της Βουλής και σε άλλους δημοσίους οργανισμούς, νομίζοντας πως θα συνέχιζαν να βρίσκουν φθηνά δάνεια.
Άλλα όμως επιφύλασσε η πραγματικότητα. Διότι εκείνη την περίοδο, η δημόσια δαπάνη ήταν 53% του ΑΕΠ (ενώ κατά μέσο όρο οι χώρες της Ευρωζώνης ξόδευαν 44%) και τα έσοδα ήταν στο 38% του ΑΕΠ (ενώ η Ευρωζώνη είχε μέσο όρο πάλι 44%): το χάσμα μεταξύ εξόδων και εσόδων είχε ανέβει στο 16% του ΑΕΠ και δεν γινόταν καμιά προσπάθεια να γεφυρωθεί . Δεν υπήρχε λοιπόν πλεόνασμα για να αποπληρωθούν τα χρέη της χώρας!
Ας πάρουμε μόνο ένα μέγεθος ως παράδειγμα – τη φαρμακευτική δαπάνη. Στα 5 χρόνια 2004 ως 2009 υπερδιπλασιάστηκε: από €2,3 δισ πήγε στα €5,1 δισ. Όχι μόνο δεν έγινε τίποτα, αλλά και όταν αργότερα αναφέρθηκαν δειλά μερικές προτάσεις, όλο το διεφθαρμένο κύκλωμα φαρμακοβιομηχανιών, γιατρών και πολιτικών ξεσηκώθηκε να μην αλλάξει τίποτα!
Ο οίκος αξιολόγησης Fitch Ratings μείωσε το στάτους του Ελληνικού χρέους (=ομολόγων) από Α σε Α μείον τον Οκτώβριο, μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Η Standard & Poors, άλλος οίκος, είχε ήδη μειώσει την Ελλάδα, πίσω τον Ιανουάριο 2009. Ο ίδιος οίκος S&P στις 7/12/2009 έθεσε την Α μείον δανειοληπτική ικανότητα της Ελλάδας σε Credit Watch (=επιφυλακτικότης για δάνειο/πίστωση) με «αρνητικά υπονοούμενα» υπολογίζοντας πως το ελληνικό χρέος θα έφθανε το 125% του ΑΕΠ το 2010, το υψηλότερο στην Ευρωζώνη, και πολύ επικίνδυνο πια για κάθε επενδυτή.
Την επομένη, 8/12/2009, ο οίκος Fitch μείωσε την δανειοληπτική ικανότητα της Ελλάδας στην τρίτη χαμηλότερη βαθμίδα ΒΒΒ-συν, οπότε δόθηκε το σύνθημα σε όλους τους κατόχους ελληνικών ομολόγων – ΠΟΥΛΗΣΤΕ!
Έτσι άρχισε η μεγάλη κατρακύλα.
5. Ακόμα και τότε οι Έλληνες πολιτικοί συνέχισαν να ψεύδονται στον λαό, στις αγορές και στους Ευρωπαίους Εταίρους μας, λες και αυτοί μόνοι γνώριζαν μια υπερφυσική αλήθεια για την κατάσταση και όλοι οι άλλοι, όπως λέμε, έτρωγαν κουτόχορτο.
Το τι λεγόταν τους επόμενους μήνες είναι απίστευτο. Έκτος από λιγοστούς έντιμους Έλληνες, κάνεις δεν παραδεχόταν την πραγματικότητα: ότι δηλαδή ο πλουτισμός και η ευημερία μας προερχόταν από υπερδανεισμό των ανεύθυνων κυβερνήσεων της τελευταίας 35ετίας, ότι δεν θα υπήρχαν νέα φθηνά δάνεια, και ότι ουσιαστικά η χώρα χρεοκόπησε και έχασε την αξιοπιστία της.
Κι επειδή στην Ελλάδα δεν υπάρχει αίσθηση προσωπικής ευθύνης (όχι τουλάχιστον όπως στους Αγγλοσάξονες), το φταίξιμο για την κατάντια μας αποδόθηκε στους ξένους. Αν εξαιρεθούν λιγοστοί δημοσιογράφοι, οι άλλοι είναι αναρχοαριστεροί, ή βαθύτατα βλαμμένοι, ή στην καλύτερη περίπτωση, αριστεροσυναισθηματικοί του τύπου Β. Βαξεβάνη ή Ν. Ξυδάκη. Όλοι αυτοί έλεγαν κι έγραφαν γενικότητες για την εκμετάλλευση των πιο αδύναμων χωρών του Νότου ή της περιφέρειας της ΕΕ από τις πλούσιες και ισχυρότερες χώρες του Βορρά – χωρίς να εξηγούν πώς η Φινλανδία και η Ολλανδία εκμεταλλεύτηκαν την Ιρλανδία και την Ελλάδα (ή την άλλη σπάταλη χώρα, την Ισπανία). Έφταιγε η Γερμανία, η Γαλλία, η Βρετανία. Έφταιγε η Αμερική που πάλι συνωμοτούσε εναντίον της Ελλάδας και της ΕΕ. Έφταιγαν οι πολυεθνικές και οι «αγορές». Ειδικά οι τελευταίες, που δεν έπρεπε να δίνουν δάνεια στην υπερχρεωμένη Ελλάδα: ναι, γράφτηκε κι αυτό! Και όταν ήρθαν τα Μνημόνια, τότε η τριάδα άγνοια-αλαζονεία-απληστία βρήκε σε αυτά σταθερό στέρεο στόχο!
Στις 8/12/2009 ο Υπ. Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου προσπάθησε να καθησυχάσει τις αγορές ισχυριζόμενος πως η κυβέρνηση είχε δεσμευθεί να μειώσει τα ελλείμματα (!) και προχωρούσε με την εφαρμογή ενός σχεδίου (!) για μείωση δαπανών και δεύτερου προϋπολογισμού (!). Παρόμοιες ανοησίες έλεγε και ο αξιοθρήνητος πρωθυπουργός Γιωργάκης Π. με τις διαβεβαιώσεις πως δεν θα ζητήσει εύνοιες ή δώρα και θα πατάξει ανελέητα (!) τη διαφθορά η οποία έγινε συνήθεια στη χώρα μας (22/12/2009 «Greece Struggles to Stay Afloat…» στη New York Times). Στις 17/12/2009 ο κ. Παπακωνσταντίνου εξέφραζε την απογοήτευσή του που η S&P είχε υποβαθμίσει την Ελλάδα ενώ, προφανώς, ο οίκος αξιολόγησης δεν έπαιρνε σοβαρά τις προσπάθειες που «η νέα ελληνική κυβέρνηση κατέβαλλε να διορθώσει τα δημόσια οικονομικά της χώρας»!
Όπως όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά, η κυβέρνηση δεν έκανε απολύτως τίποτα για να εξυγιάνει τη δημοσιονομική κατηφόρα μας. Ούτε τότε, ούτε τα επόμενα δύο χρόνια. Δεν υπήρχε κανένα σχέδιο ή έστω σκιαγράφημα σχεδίου τότε (ούτε αργότερα, ούτε σήμερα). Η αισχρότητα των 50 τόσων υπουργών εκείνης της κυβέρνησης είναι απερίγραπτη!
Και από την Ευρώπη, ο κ. Παπαδήμος ως Αντί-πρόεδρος της Ευρωπαϊκής κεντρικής Τράπεζας, συνεργάτης του ΠΑΣΟΚ κι αυτός, έστελνε μηνύματα για περικοπές, περικοπές κι άλλες περικοπές, δημοσίων δαπανών. Δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ: καλά, τι έκανε τα προηγούμενα χρόνια όταν συμβούλευε τον κ. Σημίτη και όταν εργαζόταν στην Τράπεζα της Ελλάδας; Διότι κι αργότερα ως πρωθυπουργός όχι μόνο κράτησε τους 50 υπουργούς της τρισάθλιας Παπανδρεϊκής κυβέρνησης (με υπ. Οικονομικών τον άσχετο Βενιζέλο) αλλά, έκτος από το «κούρεμα» του χρέους (και την ακόλουθη απώλεια χρημάτων πολλών ταμείων και ιδιωτών), δεν έκανε καμιά περικοπή πουθενά!
6. Όπως τότε, τους κρίσιμους μήνες του 2009 και τις αρχές 2012, δεν υπήρξε κανένα σχέδιο δημοσιονομικής εξυγίανσης παρά μόνο ασυναρτησίες και προχειρότητες, που έδειχναν πως κανείς μέσα στην κυβέρνηση και στη βουλή δεν γνώριζε πώς θα αντιμετωπιζόταν αποτελεσματικά η κρίση.
Ούτε και σήμερα υπάρχει σχέδιο. Οι προγραμματικές δηλώσεις της τροϊκανής κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη συνίστανται σε αερολογίες με κεντρικό θέμα την «επαναδιαπραγμάτευση». Η προσωρινή οφθαλμολογική αχρήστευση του κ. Σαμαρά συμβολίζει την τύφλα όλων των Ελλήνων πολιτικών.
Ούτε, βέβαια, σύσσωμη η αντιπολίτευση έχει σχέδιο ή καν παραμικρή ιδέα για την ορθή προσέγγιση της χρεοκοπίας μας. Τα υστερικά και αντιφατικά τσιρίγματα του κ. Τσίπρα και των αναρχοαριστερών τσαρλατάνων του να μην γίνουν αποκρατικοποιήσεις «έναντι πινακίου φακής» (χάθηκαν άλλες φράσεις στην πλούσια γλώσσα μας;!) αλλιώς οι ξεπουλητές του εθνικού μας πλούτου θα πάνε φυλακή (!), συνόδευαν το κεντρικό σύνθημα «αναδιαπραγμάτευση». Παρόμοια ξεφωνητά από τους ελληναράδες του κ. Καμμένου και τους κουκουέδες του Περισσού δείχνουν πως όλοι βρίσκονται περιτυλιγμένοι στις πάνες της παιδικής ακράτειας και φορούν τις παρωπίδες του άκαμπτου κομματισμού.
7. Δυστυχώς δεν υπάρχουν ηγέτες στην Ελληνική Πολιτική με «αρετή και τόλμη».
Τρία πράγματα χρειάζεται να κάνουν οι κυβερνήτες:
α) Να πούνε την αλήθεια στις μάζες αντί να τις κοροϊδεύουν θεληματικά ή άθελα. Να εξηγήσουν πως η χρεοκοπία είχε αρχίσει από το 2008 και με τις καθυστερήσεις και παλινωδίες του ΓΑΠ φθάσαμε να εκλιπαρούμε βοήθεια από το ΔΝΤ και την ΕΕ. Τα αίτια οφείλονταν στη διάχυτη ανηθικότητα του Έθνους ολόκληρου και την άγνοια-αλαζονεία-απληστία όλων των κομματαρχών και κομματόσκυλων εντός κι εκτός βουλής. Το Μνημόνιο ουδέποτε εφαρμόστηκε και δεν φταίει σε τίποτα. Και δεν θα υπήρχε δεύτερο αν οι βολεμένοι βουλευτές-βολβοί στη Βουλή εκτελούσαν στο ελάχιστο το καθήκον τους.
β) Να μειώσουν το κράτος συνολικά κατά 30% τουλάχιστον, αρχίζοντας με τους βουλευτές, τους μισθούς και τα προνόμιά τους, και προχωρώντας στους υπουργούς και στα υπουργεία, στους συμβούλους και βοηθούς κλπ. Να μειωθούν όλες οι απολαβές των δημοσίων υπαλλήλων σε ένα πλαφόν €2,000 τον μήνα.
Να καταργηθούν ανόητα προνόμια (επιδοτήσεις από ‘δω, επιχορηγήσεις εκεί κλπ) που θυμίζουν την εποχή του Τρικούπη, οπότε η χώρα και τότε χρεοκόπησε. Από πού και ως πού πρέπει να προικίζονται (!) θυγατέρες αξιωματικών από τα υστερήματα των άλλων φορολογούμενων ή να παίρνουν τη σύνταξη των γονέων τους (!) ανύπαντρες κόρες δημοσίων υπαλλήλων, που μάλιστα μπορούν κι εργάζονται ως δασκάλες, πωλήτριες, γραμματείς κλπ; Ή μητέρες με παιδιά κάτω των 18 μπορούν να έχουν πρώιμη συνταξιοδότηση – σαν να μη μπορούν να εργάζονται με παιδιά 16 ή 14 ετών; Ή πώς στις 635 κατηγορίες ανθυγιεινών και δύσκολων επαγγελμάτων συγκαταλέγονται ραδιοτεχνικοί, πλύστες αυτοκινήτων, κομμωτές/-τριες και πολλές άλλες εργασίες (που δεν είναι πιο ανθυγιεινές ή κοπιαστικές από την εργασία δασκάλων, σουβλατζήδων κλπ) και μπορούν και από αυτές οι εργαζόμενοι να συνταξιοδοτηθούν νωρίς με υψηλές συντάξεις;
Να αποκρατικοποιηθούν (ή να αποκτήσουν ικανή και αποτελεσματική διοίκηση) όλες οι ΔΕΚΟ και όλοι οι δημόσιοι οργανισμοί. Πχ οι σιδηρόδρομοί μας. Το 2008 μόνο τα έξοδα λειτουργίας τους ήταν τετραπλάσια από τα έσοδα πώλησης εισιτηρίων. Το γερμανικό δίκτυο (το Deutsche Bahn), το μεγαλύτερο στην ΕΕ και το γαλλικό (SNCF) είχαν την ίδια χρονιά κέρδη! Το σύνολο δίκτυο στην Ελλάδα κόστιζε το 2010 περί τα €2 εκμ ημερησίως – το πιο πολυδάπανο δίκτυο στην Ευρώπη! Άκρως ζημιογόνο και καθόλου αποτελεσματικό! Γιατί λοιπόν πρέπει οι φορολογούμενοι στον Ιδιωτικό Τομέα να πληρώνουν αυτά τα εξωφρενικά ποσά για μια υπηρεσία που, έκτος από τη γραμμή Αθήνα-Θεσσαλονίκη, δεν χρησιμοποιείται τόσο από ταξιδιώτες κι εμπορεύματα όσο για να παρέχει θέσεις εργασίας σε ένα σύνολο 6.500 εργαζομένων, διορισμένων στο πλαίσιο πελατειακών σχέσεων;
Ή πάρτε τη ΔΕΗ, που επίσης είναι χρεοκοπημένη παρά τις συνέχεις αυξήσεις στα τιμολόγια της – και όπως μαθαίνουμε θα έχουμε νέες αυξήσεις. Γιατί πρέπει να πληρώνουν οι πολίτες τους χρυσοκάνθαρους αυτής της αναποτελεσματικής επιχείρησης πολλοί από τους οποίους απλώς κάθονται ή συνδικαλίζονται; Συναντάμε τα ίδια σε όλες τις ΔΕΚΟ: παντού οι Φωτόπουλοι και οι μπράβοι τους (με τη στήριξη των αναρχοαριστερών) κυβερνούν με απεργίες, απειλές βίας, καταλήψεις κλπ, για να συνεχίσουν να χρυσοπληρώνονται οι ίδιοι χωρίς να εργάζονται. Ένα πολύ μεγάλο μέρος του λαού νομίζει πως για την τρομερή κρίση της χώρας ευθύνονται μόνο τα δύο μεγάλα κόμματα, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, που κυβέρνησαν τη χώρα από τη μεταπολίτευση κι έπειτα, και δεν παύει με την επιτήδεια ενορχήστρωση των αναρχοαριστερών να τα κατηγορεί (και πολύ ορθά) αλλά παραγνωρίζει πλήρως πως τα συνδικάτα (και οι κάποιοι που τα εκμεταλλεύονται) και κόμματα της αντιπολίτευσης που τα εξέθρεψαν και τα στήριξαν ευθύνονται στον ίδιο βαθμό. Όλοι αυτοί δεν επέτρεψαν καμιά μεταρρύθμιση – όπως και τώρα (καλοκαίρι 2012) δεν θα επιτρέψουν μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο. Ας καταστραφεί πλήρως ο Ιδιωτικός Τομέας.
γ) Να μεταρρυθμιστεί ριζοσπαστικά το φορολογικό μας σύστημα. Να πάψει η περίπλοκη φορολόγηση της εργασίας και του κεφαλαίου και να φορολογηθούν οι αξίες γης. Αυτό το σύστημα είναι απλό, διαφανέστατο, φθηνότατο και, στον βαθμό που εφαρμόστηκε σε μέρη όπως η Δανία, η Αυστραλία, η Ταϊβάν, το Χονγκ Κονγκ και αλλού, αποτελεσματικότατο.
8. Υπάρχουν βέβαια και άλλα μέτρα που πρέπει να παρθούν, όπως η απελευθέρωση των Πανεπιστημίων από τον ασφυκτικό κρατικό και συνδικαλιστικό καθηγητικό εναγκαλισμό (βλ. άρθρο Επίθεση στην πολιτική ηγεσία για τη μη εφαρμογή του νόμου-πλαίσιου). Επίσης η ενδυνάμωση των ηθικών αξιών στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση, ο περιορισμός και επαναπατρισμός των λαθρομεταναστών κλπ. Αυτά και άλλα είναι δευτερεύοντα.
Η Χρυσή Αυγή έκανε μια ωραιότατη πρόταση νόμου – να σταματήσουν οι κρατικές επιχορηγήσεις των κομμάτων. Να επιτέλους ένα συγκεκριμένο, αξιόλογο μέτρο. Ίσως γιαυτό μισείται τόσο πολύ από τους «δημοκρατικούς» οι οποίοι σκέφτονται μόνο για το πώς θα μιλάνε μεγαλόστομα και για το πώς θα κάνουν διαλόγους με διάφορους φορείς ούτως ώστε να μην κάνουν τίποτα, πάντα δίχως πολιτικό κόστος. Από τους κουκουέδες κι ελληναράδες (του κ. Καμμένου) δεν μπορεί να περιμένει κάνεις τίποτα. Αλλά οι αναρχοαριστεροί συριζίτες θα έπρεπε να προτείνουν πρακτικά πράγματα, πέρα από τις ανοησίες του κ. Γλέζου και της κας Σακοράφα. Δεν μπορούν, όμως, λόγω χαρακτήρα: ο κ. Τσίπρας είναι γέννημα και θρέμμα κομματισμού και δεν έχει εργαστεί στην παραγωγή ποτέ• οι πρωτοκλασάτοι του, του μοιάζουν – ο κ. Στρατούλης, στοχαστικότατος μα σχεδόν υστερικός, ο κ. Παπαδημούλης πάντα πονηρός μα αδιάβαστος, ο κ. Μήλιος να μιλά μονότονα σαν μοναχική μυλόπετρα κλπ κλπ. (Τώρα, τέλη Ιουλίου, έχουν φέρει πρόταση νόμου για την ανακούφιση των υπερχρεωμένων νοικοκυριών.)
Όλοι αυτοί οι ανερμάτιστοι εραστές της εξουσίας, που σχεδιάζουν μόνο λόγους και πράξεις που θα κερδίσουν ψηφοφόρους, συμφωνούν (!) στο να μη γίνουν απολύσεις στο όσιο Δημόσιο. Ας κλείνουν ιδιωτικές επιχειρήσεις κάθε μέρα και ας μένουν άνεργοι χιλιάδες εργαζόμενοι στον Ιδιωτικό Τομέα. Ακόμα και ο πρωθυπουργός κ. Σαμαράς, ο λαμπρότερος εκπρόσωπος του καιροσκοπισμού, θέλει να μειώσει το κράτος και υπουργικούς μισθούς κατά 30% αλλά όχι να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι, πολλοί από τους οποίους και ανίκανοι και άχρηστοι είναι.
Όταν ο πλουτο-παραγωγικός Ιδιωτικός Τομέας καταστραφεί ακόμα περισσότερο, πώς στην ευχή θα πληρώνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι από τους κλητήρες και καθαριστές ως τους μεγαλομανείς υπουργούς; Δυστυχώς τόσο παρανοϊκοί είναι οι πολιτικοί μας. Ας ρωτούσαν τους Ευρωπαίους τουλάχιστον.
Οι Ευρωπαίοι Εταίροι μας δεν είναι ούτε δαίμονες που θέλουν να μας πιουν το αίμα ούτε αλάνθαστοι άγγελοι καλοσύνης. Έχουν και αυτοί καταφανέστατες αδυναμίες με εγωισμό, απληστία, αντιφάσεις και ολιγωρίες στη λήψη ορθών αποφάσεων. Αλλά έχουν μερικούς σταθερούς υγιείς θεσμούς δοκιμασμένους επί αιώνες και αξιοζήλευτη δημόσια διοίκηση. Μπορούν να μας βοηθήσουν ποικιλοτρόπως, αλλά εμείς πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία ξαναβρίσκοντας μια ξεχασμένη αίσθηση εντιμότητας, εργατικότητας και υπευθυνότητας – το αίσθημα δικαιοσύνης.
